ΑΝΝΑ ΓΕΩΡΓΑΛΗ " Ατιτλο "

Στα παιδικά μας σπίτια
αφήνουμε την καρδιά μας
Ακόμα κι όταν έχουν γκρεμιστεί
ζουν μέσα μας
κι ας ήταν ένα μέρος 
που ήθελες να φύγεις
καθώς μεγάλωνες
κι ας μη το χρειάζεσαι πια
πρέπει να φτάσεις τόσο μακριά
για να καταλάβεις
πως μέσα στους ψιθύρους του
γνώρισες την αγάπη
που έρχεται σαν σε σύννεφο θολό
ένα χάδι επίμονο στο μπλε της νύχτας
οι εικόνες του σαν παραμύθι
το τρελό σου ποδήλατο
σκουριασμένο στη γωνιά του
τα βιβλία σου στο ράφι
τα ρούχα σου στη ντουλάπα
τα καλά κρυμμένα μυστικά σου
σε παίρνουν από το χέρι
κι αφήνεσαι διάφανος κι ευάλωτος
εν μέσω των καιρών που βιώνεις
Και ναι,ίσως να πρέπει
να κάνουμε αυτή τη μακριά διαδρομή
για να καταλάβουμε την αγάπη
που μας χάρισε το παιδικό μας σπίτι...

~Άννα Γεωργαλή~