 |
| Αγιος Πέτρος |
ΠΡΑΣΤΟΣ
Μέσα από το πούλμαν.....στον ανηφορικό στενό δρόμο για τον Πραστό
Δρόμοι με "πέταλα"σε κάθε 200 μέτρα και το χάος από κάτω....οδηγοί έμπειροι για να είσαι ασφαλής...
Μέσα από το πούλμαν η άποψη ενός μέρους του πανέμορφου χωριού.
Από τον Μεσαίωνα μέχρι και της προεπαναστατικούς χρόνους, ο Πραστός υπήρξε η παλιά και ιστορική πρωτεύουσα της Τσακωνιάς. Χτισμένος αμφιθεατρικά, σε πλαγιά του Πάρνωνα, βρίσκεται σε υψόμετρο 750μ. Μόλις 20χλμ. από τον Άγιο Ανδρέα, αποτελεί ένα πανέμορφο και γραφικότατο χωριό που γοητεύει με τα παραδοσιακά του σπίτια, τα πυργόσπιτα και τις εκκλησίες του ενώ έχει κηρυχτεί και παραδοσιακός οικισμός. Τα σπίτια του, διατηρούν τα κύρια στοιχεία της τοπικής αρχιτεκτονικής, η οποία είναι λιτή και χαρακτηριστική: τοξωτή εξώθυρα, στενά παράθυρα, διακοσμητική θυρίδα, χτιστή σκάλα με ψηλό τόξο, στέγες από πλάκες σχιστόλιθου και συχνά με έντονα στοιχεία αμυντικής και οχυρής κατασκευής. Πιο πάνω από το χωριό απλώνονται δάση από καστανιές και έλατα. Σήμερα το χωριό δεν κατοικείται το χειμώνα, αλλά πολλά Σαββατοκύριακα, σε διάφορες πολιτισμικές εκδηλώσεις και το καλοκαίρι ζωντανεύει, αφού πολλοί ιδιοκτήτες, κυρίως κάτοικοι του Αγίου Ανδρέα, διατηρούν εκεί τη δεύτερη κατοικία τους.
Από τους μεσαιωνικούς χρόνους ήταν μια πολυάνθρωπη και εύπορη πόλη, γεμάτη πύργους, πλούσια αρχοντικά και εκκλησίες. Η επιλογή της απόκρημνης τοποθεσίας όπου κτίστηκε το χωριό οφειλόταν κυρίως σε αμυντικούς λόγους εξαιτίας των πειρατών. Το μεγαλύτερο μέρος του τσακώνικου πληθυσμού είχε εγκατασταθεί εκεί, όπου και διατηρούσε τη βασική κατοικία του. Εκτιμάται ότι ο πληθυσμός του Πραστού στους μεσαιωνικούς χρόνους ανερχόταν σε 9.000. Ο Πραστός είχε τότε 9 ενορίες , 30 εκκλησίες, και έντονη οικονομική δραστηριότητα. Την περίοδο εκείνη ανθούσαν το εμπόριο και η ναυσιπλοΐα ενώ οι εμπορικές σχέσεις του Πραστού είχαν φθάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, τη Ρωσία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Γαλλία
Τα εμπορεύματα μεταφέρονταν συνήθως με σπετσιώτικα και υδραίικα καράβια, κυριότεροι μέτοχοι των οποίων ήταν οι πραστιώτες έμποροι. Λόγω του επικερδούς εμπορίου, είχε αναπτύξει σημαντική οικονομική ισχύ και είχε αναδειχθεί σε ιστορική πρωτεύουσα της Τσακωνιάς. Οι τρεις συνοικίες του ήταν στολισμένες με ψηλούς πύργους, ωραίες εκκλησίες, υδραγωγεία, επιβλητικά αρχοντικά, τα ερείπια των οποίων μαρτυρούν ακόμη και σήμερα, τη δύναμη και τη λάμψη του παλιού Πραστού. Το 1826 πυρπολήθηκε από τον Ιμπραήμ και έκτοτε ερημώθηκε. Οι Πραστιώτες στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν την καταστροφική έφοδο του Ιμπραήμ κατέφυγαν στο Λεωνίδιο «τον σίγουρο τόπο» σύμφωνα με τον Θ.Κολοκοτρώνη. Στην περίοδο της επανάστασης του 1821, είχαν σημαντική συμμετοχή στις μάχες ενάντια στους Τούρκους, ενώ οι εφοπλιστές προσέφεραν πολλά πλοία και χρήματα για το ξεκίνημα του αγώνα.
Αν και ερειπωμένο,χαρακτηριστικό της περιοχής η στέγη με τις πλάκες...
Αγιος Δημήτριος......Στον Πραστό υπάρχουν παλιές και αξιόλογες εκκλησίες. Ξεχωρίζουν οι Ταξιάρχες (18ος αι.) – αρχικά μονόχωρος τρίκογχος ναός με μεταγενέστερες ανακατασκευές και προσθήκες – ο Άγιος Δημήτριος (17ος αι.) – μονόκλιτη σταυρεπίστεγη βασιλική με τρούλο με ωραίες τοιχογραφίες – και η Παναγία, παλιά μητρόπολη. —
Στο χωριό φτάνει κανείς είτε από τον Άγιο Ανδρέα παίρνοντας το δρόμο για την Καστάνιτσα, είτε από την Καστάνιτσα. Πρόσφατα μάλιστα ο δρόμος έχει ασφαλτοστρωθεί. Επίσης, κάποιος μπορεί να ακολουθήσει μια όμορφη εναλλακτική διαδρομή, που περνά από το μοναστήρι της Εορτακουστής (ή Αρτοκωστάς), και το οποίο απέχει 6 χλμ από τον Άγιο Ανδρέα. Περνώντας το μοναστήρι της Αρτοκωστάς, μπορεί κάποιος να επισκεφτεί και την μονή του Αγίου Νικολάου Καρυάς. Η διαδρομή, αν και δύσκολη, είναι μαγευτική και με ωραία θέα τον Πάρνωνα και τη χαράδρα στις Ζαρμπάνιτσας. Συνεχίζοντας, ο δρόμος κατηφορίζει και συναντά το δρόμο Αγίου Ανδρέα – Καστάνιτσας.
Η ακμή και η αίγλη του χωριού έχουν αφήσει τα σημάδια τους ακόμα και σήμερα. Διασώζονται αρκετά παλιά πυργόσπιτα με πιο χαρακτηριστικά του Σαραντάρη (το καλύτερα διατηρημένο με εντοιχισμένη επιγραφή 1722), του Καλημέρη, του Μερίκα, του Καραμάνου (1788) και του Γούνελου, χτισμένα στη δεύτερη Τουρκοκρατία. Όλες είναι οχυρές κατοικίες που φέρουν τυφεκιοθυρίδες.
Δίπλα στην εκκλησία στις Παναγίας, ερειπωμένης σήμερα, βρίσκεται μικρό ύψωμα με εξαίρετη θέα στο χωριό και στη γύρω περιοχή. Κάτω από αυτό και δίπλα στην εκκλησία, υπάρχει η προτομή του Πραστιώτη Μανώλη Δούνια, αγωνιστή του 21, που πρωτοστάτησε στην άλωση στις Τρίπολης στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Κάτω από την παλιά μητρόπολη είναι η μικρή πλατεία του χωριού, που πρόσφατα έχει ανακαινιστεί. Στο ψηλότερο σημείο του χωριού είναι το κοιμητήριο. Μια παλιά πλάκα, εντοιχισμένη εκεί, μαρτυρεί την παλιά ακμή στις πολυάνθρωπης παλιάς πρωτεύουσας στις Τσακωνιάς...
Ο Πραστός σήμερα κατοικείται από ερείπια, τα οποία μαρτυρούν τις παλιές του δόξες, όπως λέει κ το Τσακώνικο τραγούδι: « Πραστέ μου πούν’ οι πύργοι σου και πούν’ η αρχοντιά σου!»
Πραστός....817 υψόμετρο...αρχίζει η κατάβαση για το φαράγγι της Μαζιάς μετά όρθια ανάβαση και από εκεί στην Καστάνιτσα....4.200 μέτρα μονοπάτι κακοτράχαλο αλλά άριστα σημασμένο!!
Η αρχή του μονοπατιού Πραστός-Καστάνιτσα......περπατώντας 4 χλμ και διακόσια μέτρα μέσα από την πανέμορφη φύση ,θα φτάσουμε στην Καστάνιτσα...
Θα κατεβούμε στο βάθος του γκρεμού...θα περάσουμε το ποτάμι και θα συνεχίσουμε ανεβαίνοντας μέχρι να μας βγει η γλώσσα.........Πίσω από το βουνό και κάτω χαμηλά,είναι η Καστάνιτσα...
Στο βάθος του γκρεμού......ρέμα Μαζιάς.
Ρέμα Μαζιάς ....εδώ γεμίσαμε τα παγούρια μας και κάναμε ένα μικρο διάλειμμα...
Κεδροδάσος......τα σπόρια του Κέδρου φαίνονται μπλε στο μονοπάτι....
Τo ρέμα της Μαζιάς πηγάζει πριν από τη Μονή Κοντολινάς και χύνεται στο φαράγγι της Ζαρμπάνιτσας, αρκετά ψηλά και αυτός είναι ο λόγος που το περιλάβαμε σε αυτή την ενότητα. Η πρόσβαση στο ρέμα της Μαζιάς είναι πολύ εύκολη. Λίγο μετά την Καστάνιτσα, στο δρόμο για τον Άγιο Ανδρέα, σε μια αριστερή στροφή υπάρχει στο δεξιό μέρος του δρόμου ευδιάκριτη πινακίδα, Ρέμα Μαζιάς. Το ρέμα είναι αρκετά συμπαθητικό, χωρίς όμως κάτι το ιδιαίτερο. Ο δρόμος που έχει κατασκευαστεί μέσα στο ρέμα καταστρέφει την ηρεμία του τοπίου και είναι αποτρεπτικό στοιχείο για τους ασυμβίβαστους λάτρεις της φύσης. Επειδή όμως «ουδέν κακό αμιγές καλού», ο δρόμος βοηθάει τους απλούς φυσιολάτρες να περπατήσουν πάνω από μία ώρα, άνετα δίπλα σε ένα ποταμάκι, απολαμβάνοντας τις όμορφες εικόνες του και ακούγοντας τον ήχο του νερού που τρέχει. Το ρέμα δεν έχει πολύ νερό και η καταλληλότερη εποχή να πάει κανείς είναι μέχρι τις αρχές Μαΐου
ΚΑΣΤΑΝΙΤΣΑ
Η διαδρομή ήταν δύσκολη και δεν με άφησε να βγάλω πολλές φώτο......Καστανιές καθώς φτάνουμε στην Καστάνιτσα.....Και φυσικά επιδοθήκαμε στο μάζεμα των κάστανων....
Καλώς ήρθαμε στην Καστάνιτσα......ένα μικρό μέρος του πανέμορφου χωριού...
Η Καστάνιτσα είναι ένα από τα αρχαιότερα υπάρχοντα ορεινά Κυνουριακά χωριά του Πάρνωνα και σύμφωνα πάντα με τα γραπτά κείμενα και το αρχαιότερο Τσακωνοχώρι. Για τους Τσάκωνες πρώτος κάνει λόγο τον 9ο αιώνα μ.Χ. ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κων/νος ο Πορφυρογέννητος. Περί το 1000 μ.Χ. οι Τσάκωνες που απέμειναν από τις μεγάλες επιδρομές των Σλαύων άρχισαν το ειρηνικό τους έργο, απαραίτητο για την επιβίωσή τους. Λίγα χρόνια αργότερα - το έτος 1293 μ.Χ.- κάνει την επίσημη γραπτή του εμφάνισή του το πρώτο τσακωνοχώρι, η Καστάνιτσα.
Οι Καστανιτσιώτες, έχοντας κάνει τρόπο ζωής πολλές ανθρώπινες αξίες, κατόρθωσαν να διακριθούν, κατά κοινή ομολογία για την φιλοξενία τους, για την κοινωνική τους αλληλεγγύη, για την εργατικότητα, για το φιλοπρόοδο πνεύμα τους, όπως και για τον ανθρώπινο συναισθηματισμό τους. Αξίες που κουβάλησαν μαζί τους όταν για διάφορους λόγους, αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν σε όλες τις γωνιές της γης και να δημιουργήσουν καινούργιες πατρίδες, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στη Ρουμανία, στη Ρωσία, στην Αίγυπτο και αργότερα στην Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία. Αλλά και στις Σπέτσες, το Ναύπλιο, την Καλαμάτα, την Αθήνα, τον Πειραιά, την Τρίπολη και την Σπάρτη. Ποτέ κανείς δεν ξέχασε, δεν έβγαλε από την καρδιά του "την μαγευτική Καστάνιτσα", "το μαγευτικό στολίδι του Πάρνωνα" όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Καστανιτσιώτης ποιητής Γεώργιος Στρατήγης, εξυμνώντας το χωριό του παππού του. Αγάπη και ενθουσιασμός για την Καστάνιτσα που σαν ξέσπασμα κυλάει στις σελίδες του διηγήματος "Η Τσουράνα" γραμμένο εξ ολοκλήρου στα Τσακώνικα". Η Καστάνιτσα έχει ένα δυναμικό Πολιτιστικό Σύλλογο με αξιόλογη προσφορά στον εξωραϊσμό της αλλά και την πολιτιστική της ζωή.
Η Καστάνιτσα έχει ένα δυναμικό Πολιτιστικό Σύλλογο με αξιόλογη προσφορά στον εξωραϊσμό της αλλά και την πολιτιστική της ζωή. Τα λαϊκά πανηγύρια, που για αιώνες στάθηκαν σημεία αναφοράς και κοινωνικής και πολιτιστικής δημιουργίας των προγόνων, διατηρούνται και σήμερα με σημαντικότερο αυτό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στις 5 και 6 Αυγούστου. Σημαντικές ετήσιες πολιτιστικές εκδηλώσεις είναι και η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ και η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΑΝΟΥ που διοργανώνεται κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου.
83 Κοινή πεποίθηση όλων των Καστανιτσιωτών είναι ότι όλα τα χωριά του Πάρνωνα μπορεί να ξαναζωντανέψουν και αυτό θα γίνει με την συνεργασία, με την προσφορά ντόπιων και ξενιτεμένων. Έχουμε πανέμορφα χωριά και ένα καταπληκτικό βουνό τον Πάρνωνα που έχουμε χρέος να τον διαφυλάξουμε και να το προστατεύσουμε σα τα μάτια μας.
Οι Καστανιστιώτικες παραδόσεις αναφέρουν πως το χωριό προήλθε από την συνένωση δύο οικισμών, του Πενταλώνα και του Μπεζενίκου, τα ερείπια του οποίου διατηρούνται και σήμερα στην περιοχή της Κοντολινάς. Η μεταστέγαση των δύο αυτών οικισμών πιστεύεται πως έγινε πριν την Φραγκοκρατία (1204), στην σημερινή τοποθεσία , που για την εποχή εκείνη ήταν πέρασμα στρατηγικής σημασίας που ένωνε την Αργολίδα με την Λακωνία. Γι΄ αυτόν ακριβώς τον λόγο και οι Βυζαντινοί έχτισαν στην κορυφή του μικρού λόφου του χωριού Πύργο, που είχε τον έλεγχο του περάσματος. Την ίδια μάλιστα εποχή πρέπει να είχε χτιστεί και το κάστρο της Κουτουπούς, τα ερείπια του οποίου υπάρχουν και σήμερα στην ομώνυμη τοποθεσία.
Η ιστορική πορεία της Καστάνιτσας δεν διακόπηκε τους επόμενους αιώνες και αυτό ακριβώς το μαρτυρούν τα κείμενα των βυζαντινών και μέχρι την άλωση της Πόλης το 1453, ο Γάλλος περιηγητής Βιλουαζόν που γράφει μεταξύ άλλων το 1788 πως : "το χωριό έχει 400 σπίτια" όσο και ο ΄Αγγλος περιηγητής Μαρτίνος Ληκ που το 1806 ανέφερε ότι η Καστάνιτσα "ήταν μια φορά πόλη μεγάλου ενδιαφέροντος". Στο απελευθερωτικό ξεσηκωμό του γένους σύσσωμο το χωριό παίρνει μέρος και μεγάλες ομάδες Καστανιτσιωτών πολεμούν σε όλες τις σημαντικές, μάχες
Στις 27 Ιουλίου του 1826 οι Καστανιτσιώτες έδωσαν το μεγάλο τους αγώνα από τον Πύργο και τους γύρω λόφους κατά των επιδρομέων Τουρκοαιγυπτίων και τους τσάκισαν σώζοντας την Καστάνιτσα και τους κατοίκους από βέβαιο αφανισμό. Η προσφορά των κατοίκων για την ελευθερία συνεχίστηκε αδιάκοπα σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Τόσο πριν όσο και μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821 οι Καστανιτσιώτες είχαν μαζικές μεταναστεύσεις τόσο προς τις Σπέτσες όσο και προς τα Παράλια του Ευξείνου Πόντου όπου αρκετοί δημιούργησαν μεγάλες περιουσίες και βοήθησαν το αγαπημένο τους χωριό. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν αυτό του Ηλία Μάνεση που το 1810 δώρισε από την Οδησσό της τότε Ρώσικης Αυτοκρατορίας ολόκληρο το ξύλινο τέμπλο της Εκκλησίας της Μεταμόρφωσης. Μάλιστα φρόντισε για την μεταφορά του και για την τοποθέτησή του στον Πολιούχο Ιερό Ναό του χωριού.
Αξίζει αν σημειώσουμε ότι στις Σπέτσες στις αρχές του 19ου αιώνα υπήρχε μεγάλη παροικία Καστανιτσιωτών και αυτό αποδεικνύεται και από τα αρχεία του Δήμου Σπετσών. Πιο ονομαστοί από όλους είναι ο μεγάλη οικογένεια των Στρατήγηδων με επιφανέστερο όλων των ποιητή Γεώργιο Στρατήγης που έγραψε και στα Τσακώνικα το ηθογράφημα "Α ΤΣΟΥΡΑΝΑ "
Η Καστάνιτσα θεωρείται ένας από τους ομορφότερους διατηρητέους οικισμούς της Πελοποννήσου. Παραδοσιακά πετρόκτιστα δίπατα σπίτια βαμμένα λευκά με ασβέστη , με στέγες από πλάκες σχιστόλιθου του Μαλεβού, με έντονα χρώματα στα παράθυρα και λουλουδιασμένες αυλές - αρκετά από αυτά είναι πυργόσπιτα ( με τρεις ορόφους) 300 και πλέον χρόνων - δίνουν σε συνδυασμό με τους ασβεστωμένους πλακόστρωτους δρόμους μια ειδυλλιακή, πρόσχαρη και και ταυτόχρονα αιγαιοπελαγίτικη όψη στο χωριό. Το 1967 το χωριό χαρακτηρίστηκε από Το Υπουργείο Πολιτισμού με Προεδρικό Διάταγμα παραδοσιακός – διατηρητέος οικισμός με ιδιαίτερη φυσική και αρχιτεκτονική ομορφιά .
Η θέα από το ύψωμα - το κάστρο - στο επάνω μέρος του οικισμού, όπως και από την ανακαινισμένη πλατεία της Εκκλησίας, είναι εξαιρετική. Γύρω-γύρω απλώνεται πυκνό και παρθένο δάσος από έλατα και καστανιές. Η Καστάνιτσα θεωρείται και είναι ιδανικό μέρος για ηρεμία και περιπατητικό τουρισμό. Η περιπλάνηση στους δασικούς δρόμους και στα μονοπάτια που διασχίζουν το γύρω δάσος είναι ανεπανάληπτη εμπειρία. Σε απόσταση 20 έως 30 χιλιομέτρων υπάρχουν αρκετοί επίσης γραφικοί παραδοσιακοί οικισμοί όπως ο Πραστός , η Σίταινα , ο Πλάτανος, ο Άγ. Πέτρος, ο Αγιάννης, το Καστρί, τα Άνω Δολιανά αλλά και η Βαμαβκού, η Βαρβίτσα οι Καρυές και το Πολύδροσο (Τζίτζινα) που αξίζει ο επισκέπτης να τα γνωρίσει.
Σημαντικά και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι και τα μονοπάτια που ενώνουν τους οικισμούς μεταξύ τους : Καστάνιτσα – Πραστός , Καστάνιτσα- Σίταινα – Πλάτανος αλλά και Καστάνιτσα Μεγάλη Τούρλα (υψόμετρο 19335μ.). Υπάρχουν όμως και καταπληκτικές διαδρομές στα φαράγγια της περιοχής όπως της Μαζιάς , του Λούλουγκα και της Ζαρμάνιτσας. Όλα τους έχουν ανακαλυφθεί από πολλούς ορειβατικούς Συλλόγους και τα τελευταία χρόνια δέχονται εκατοντάδες πεζοπόρους που απολαμβάνουν μια πανέμορφη φύση με την πολύ σπάνια χλωρίδα και πανίδα.
Η Καστάνιτσα είναι κτισμένη πάνω σε έναν στενόμακρο λόφο ανάμεσα σε δύο πολύφυτες καταπράσινες ρεματιές. Έχει 250 περίπου κάτασπρα σπίτια κτισμένα με πέτρες και σκεπασμένα από τοξωτές πόρτες και παράθυρα. Δεν υπάρχουν βέβαια σήμερα τα παραδοσιακά καλντερίμια αλλά τα δρομάκια είναι πλακόστρωτα, ασπρισμένα και πεντακάθαρα. Οι δρόμοι έχουν ηλεκτροφωτιστεί με σύγχρονο φωτισμό που έχει αντικαταστήσει τους γραφικούς φανοστάτες πετρελαίου των περασμένων δεκαετιών αλλά υπάρχουν και παραδοσιακά ηλεκτρικά φανάρια.
Η Καστάνιτσα ήταν ονομαστή παλιότερα για την παραγωγή της σε ασβέστη, από όπου πήρε το χρώμα της, όπως επίσης και στα κάστανα, που πιθανόν της έδωσαν και το όνομά της. Το μεγάλο καστανοδάσος που την περιβάλλει έχει έκταση 4.500 στρέμματα. Στο παρελθόν, η σοδειά από τα κάστανα ξεπερνούσε τους 400 τόνους, ενώ τριάντα παραδοσιακά ασβεστοκάμινα λειτουργούσαν αδιάκοπα για το ψήσιμο του ασβέστη. Η Καστάνιτσα, όπως και τα γύρω χωριά παλεύουν με τον μαρασμό και την εγκατάλειψη που είναι κοινή μοίρα της Ελληνικής Υπαίθρου. Χάρις όμως στην προσπάθεια και το μεράκι αρκετών ανθρώπων έχει γίνει σημαντική πρόοδος.
Στο χωριό υπάρχει καλό δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης , σύγχρονο κοινοτικό κατάστημα, εξοπλισμένο αγροτικό ιατρείο, Πνευματικό Κέντρο με πλούσια δανειστική Βιβλιοθήκη, παραδοσιακοί ξενώνες, καφενεία και ταβέρνες. Στο κέντρο του δεσπόζει ο πολιούχος ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, κτισμένος το 1780 περίπου με το περίτεχνο ξύλινο τέμπλο του ναού ρώσικης προέλευσης. Γύρω από το χωριό υπάρχουν 15εξωκλήσια άριστα συντηρημένα με αρχαιότερο το ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα το οποίο αποτελούσε μέρος του Μοναστηριού του Αγίου Νικολάου που σύμφωνα με το Πατριαρχικό σιγίλιο του 1628 χτίστηκε στις αρχές του 15οu αιώνα και καταστράφηκε το 1826 από τις ορδές του Ιμπραήμ. Εντός του χωριού υπάρχει και ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου που ήταν και η πρώτη εκκλησία του χωριού κτισμένη επί τουρκοκρατίας.
ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΛΕΒΗ
Το μοναστήρι της Παναγιάς της Μαλεβής είναι το πιο διάσημο μοναστήρι της Κυνουρίας. Βρίσκεται 7 χλμ μακριά από τον Άγιο Πέτρο στο δρόμο προς Άστρος και αποτελεί κέντρο του λεγόμενου θρησκευτικού τουρισμού, δεκάδες πούλμαν καταφθάνουν τα Σαββατοκύριακα στη περιοχή
Με στεφάνι από πυράκανθο.
Πέραν του θρησκευτικού χαρακτήρα του όμως αξίζει την επίσκεψή μας? Η άποψή μου είναι πως αξίζει έστω μια βόλτα γιατί είναι χτισμένο σε μια καταπράσινη πλαγιά γεμάτη κέδρα, πραγματικά πολύ όμορφο σκηνικό. Επίσης αξίζει το μικρό παλιό πέτρινο εκκλησάκι του Άγιου Νείλου. Επίσης το μοναστήρι είναι πάρα πολύ περιποιημένο με ελάχιστες ατέλειες και παραφωνίες και κατά τη διάρκεια των μυστηρίων η ατμόσφαιρα είναι επιβλητική.
Το πρώτο μοναστήρι χτίστηκε το 717μ.χ. σε τοποθεσία αρκετά πιο χωμένη στις πλαγιές του Πάρνωνα(θέση Κανάλους). Ήταν αντρικό μοναστήρι μέχρι που έναν χειμώνα όλοι βρήκαν τραγικό τέλος από το κρύο.Τότε λέγεται ότι η εικόνα εμφανίσθηκε στη σημερινή θέση του μοναστηριού με ένα καντήλι να καίει δίπλα της. Την μετέφεραν στη παλαιά τοποθεσία αλλά και πάλι η εικόνα εμφανιζόταν εκεί. Έτσι αποφάσισαν να χτίσουν το μοναστήρι σε αυτή τη θέση το 1116. Στη μονή πέρασε μέρος της ζωής του και ο Νείλος Τερζάκης ο οποίος αργότερα ανακηρύχτηκε και άγιος (εκκλησίες αφιερωμένες υπάρχουν τόσο στον Άγιο Πέτρο όσο και στον Πειραιά) ενώ τον 18ο και 19ο η μονή κάηκε και καταστράφηκε αρκετές φορές αλλά πάντα οι κάτοικοι της περιοχής βοηθούσαν να ξαναχτιστεί.
Από την άλλη η δημοφιλία της Μαλεβής μετά το το 1964 την έχει μετατρέψει σε τουριστικό προορισμό και αυτό έχει τις συνεπειές του. Όταν κάποιος από μακριά κοιτάξει την κατασκευή θα νομίσει ότι πλησιάζει σε μια ξενοδοχειακή υποδομή που διακόπτει την συνέχεια του τοπίου με έναν μάλλον βίαιο τρόπο. Το παλιό εκκλησάκι μοιάζει πνγμενο δίπλα στην νεόκτιστη μεγάλη εκκλησία αλλά και στα πάρα πολλά κελιά γύρω γύρω. Οπως και να έχει δεν χρειάζεται να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες αφού το αν θα επισκεφτεί κάποιος αυτόν τον must προορισμό αποτελεί περισσότερο ζήτημα προσωπικό , αλλά το γεγονός είναι ότι το μοναστήρι έχει επηρεάσει τον χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της περιοχής καταλυτικά με θετικό και αρνητικό τρόπο,
Από το μοναστήρι ξεκινάει το ένα πεζοπορικό μονοπάτι για την ανάβαση στο οροπέδιο του Πάρνωνα και στην κορυφή.......................εμείς πάμε για το χωριό Άγιος Πέτρος.....μια πανέμορφη πορεία βατή και απολαυστική.
Περνώντας το γεφυράκι ένας ένας..
Κάτω μακρυά ο δρόμος....εμείς πάμε απ τα μονοπάτια και αφήνουμε τους δρόμους για τους άλλους!!
Η ποικιλία των ειδών της πανίδας του βουνού, όμως, δεν είναι ανάλογη της χλωρίδας. Εκλείπουν παντελώς τα μεγάλα θηλαστικά (ζαρκάδι, ελάφι, λύκος και αρκούδα), όπως εξάλλου συμβαίνει και σε ολόκληρη την Πελοπόννησο. Ωστόσο υπάρχουν ασβοί, λαγοί, αλεπούδες, ελάχιστα τσακάλια, αλλά και αρκετά είδη πουλιών όπως δρυοκολάπτες, κοτσύφια, πέρδικες, ποντικογερακίνες, φάσες κ.ά. Δυστυχώς οι άφθονοι δασικοί δρόμοι που έχουν διανοιχθεί, δεν εξυπηρετούν μόνο τα λατομεία και τους φυσιολάτρες, αλλά και τους δεκάδες παράνομους κυνηγούς που μαζί με τις καλοκαιρινές πυρκαγιές απειλούν το σπάνιο αυτό οικοσύστημα. Το καστανόδασος των Ανω Δολιανών
ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
Ο Αγιος Πέτρος απέναντι........τώρα μια βαθιά κατάβαση και μετά στο χωριό...
O ΠΑΡΝΩΝΑΣ, κατά γενική ομολογία, θεωρείται από τα πλέον πυκνοδασωμένα και όμορφα ελληνικά βουνά. Ψηλότερη κορυφή του είναι η Μεγάλη Τούρλα ή Κρόνιο (υψ. 1.936 μέτρα), όμως υπάρχουν αρκετές χαμηλότερες που αγγίζουν ή ξεπερνούν τα 1.700 μέτρα όπως η μικρή Τούρλα (1.800 μ.), η Γαϊτανοράχη (1.801 μ.), ο Προφήτης Ηλίας (1.788 μ.). Τον Νοέμβριο του 2008 θεσμοθετήθηκε με υπουργική απόφαση από το ΥΠΕΧΩΔΕ η δημιουργία του «Οικολογικού Πάρκου Πάρνωνα - Μουστού», με σκοπό να διαφυλαχθεί και να προστατευτεί το οικοσύστημα.
120 Τα πυκνότερα δάση βρίσκονται στα βόρεια, στο αρκαδικό τμήμα του βουνού, χωρίς βέβαια να υστερεί το κομμάτι της Λακωνίας, όπου κι εδώ υπάρχει εκτεταμένη δασοκάλυψη. Από 600 μέτρα ύψος και πάνω κυριαρχεί το κεφαλλονίτικο έλατο και το μαυρόπευκο. Χαμηλότερα γύρω από τους οικισμούς απλώνονται πυκνόφυτα καστανοδάση και δρυοδάση, ενώ στις όχθες των ρυακιών και των ορεινών ρεμάτων φύονται συστάδες από υδροχαρή πλατάνια.
Μόνο εδώ στον Πάρνωνα απ' όλη την Ελλάδα -κοντά στη μονή Μαλεβής- ευδοκιμεί ο δενδρόκεδρος (γνωστός και σαν Γιουνίπερος), ένα είδος ασιατικού κέδρου, μοναδικού στην Ευρώπη, η παρουσία του οποίου έχει εντάξει την περιοχή στο ευρωπαϊκό δίκτυο «Natura 2000», ενώ παράλληλα την έχει χαρακτηρίσει «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης». Η πλούσια σε σπανιότητα και ποικιλία χλωρίδα του βουνού, που αποτελείται από πολλά είδη αρωματικών και θεραπευτικών βοτάνων, καθιστά τον Πάρνωνα έναν μεγάλο βοτανικό κήπο. Εχουν καταγραφεί περισσότερα από 115 σπάνια φυτά και 16 ενδημικά.
Επιστροφή στην Αθήνα....τελευταίες εικόνες μια φύσης που όλοι έπρεπε να επιδιώκουμε να βαδίσουμε,να χαρούμε,να κοιτάξουμε και να μάθουμε......
ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ εδώ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΚΕΙΜΕΝΑ : ΝΕΛΛΑ ΘΕΟΤΟΚΑΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου