ΓΡΗΓΟΡΙΑ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑ " Η ψυχή είναι άβυσσος "

Όταν όλα είναι ειπωμένα στο κενό της μνήμης,
σώμα ανύπαρκτο, σε χορό φαντασμάτων
πάλλεται στα ξέφωτα και τα όνειρα
γίνονται βρόχινα πουλιά σπασμένων αστεριών,
σ΄αόρατη ακολουθία όταν πέφτει η νύχτα
με ομίχλη, η βροχή αφήνει τα νύχια της
που φθαρμένα από καταπονήσεις
οργώνουν τα άγονα.

Οι απόγονοι αστεριών μιας σιωπής
που σκοτώνει τη ζωή χωρίς ανάσα,
απαρηγόρητοι μάταια ,
κι ακόμη βρέχει αυταπάτες υποσχέσεων,
για να αντέχεται τις ονειροπολήσεις σας
σας ρωτώ,
ποιος αναρριχάται στο απόμακρο;
και χτυπά τα πλήκτρα ώστε να εγερθεί ο ήχος;
Ω! ψυχή μου,
στις ατέλειωτες ρωγμές των οριζόντων,
θ΄αναβλύζουν τα λόγια άφωνα,
θα ανακυκλώνεται η φθορά, βήματα θα σέρνονται,
ψυχή και άβυσσος...

Γρηγορία Πελεκούδα