“Είμαι νηπιαγωγός, και
λατρεύω τα παιδιά και τα παραμύθια.
Ξεκίνησα να γράφω ιστορίες για παιδιά και
παραμύθια κάπου μέσα στο 2009. Από τότε, τέσσερα ανέκδοτα έργα μου έχουν
διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς: “Κάνε μια ευχή κι εγώ θα την πραγματοποιήσω”
(Α’ Βραβείο από την Ένωση λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος). “Τέσσερεις σοφοί με
ποδήλατο” (Έπαινος από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών), “Τα πιο ξεχωριστά
γενέθλια του 6” (Β’ βραβείο από Εταιρία Τεχνών, Επιστήμης και Πολιτισμού του
Κερατσινίου) και “Ινκι Πίνκι φωνούλες με χρώματα” (Έπαινος από την Πανελλήνια
Ένωση Λογοτεχνών).
Το 2012, το πρώτο μου βιβλίο “Έλα να πετάξουμε μαζί” τιμήθηκε με Έπαινο από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Το Δεκέμβρη του 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρρησία το δεύτερο βιβλίο μου “Το κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς”.
Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη το τρίτο βιβλίο μου “Θα τα καταφέρω μόνος μου”;
Το 2012, το πρώτο μου βιβλίο “Έλα να πετάξουμε μαζί” τιμήθηκε με Έπαινο από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Το Δεκέμβρη του 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παρρησία το δεύτερο βιβλίο μου “Το κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς”.
Στις 22 Σεπτεμβρίου του 2014 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κόκκινη κλωστή δεμένη το τρίτο βιβλίο μου “Θα τα καταφέρω μόνος μου”;
Το 2016 κυκλοφόρησε το τέταρτο βιβλίο μου “ Να τα βράσω τα γράμματα” από τις Εκδόσεις Παρρησία.
Εργάζομαι σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία ενώ στο παρελθόν δίδαξα σε ιδιωτική σχολή βρεφονηπιοκόμων με την επωνυμία “Αττικό Κολέγιο”.
Έχω δραστηριοποιηθεί στον τομέα του παιδαγωγικού παιχνιδιού αλλά και στον χώρο του παιδικού θεάτρου.”
Εργάζομαι σε ιδιωτικά νηπιαγωγεία ενώ στο παρελθόν δίδαξα σε ιδιωτική σχολή βρεφονηπιοκόμων με την επωνυμία “Αττικό Κολέγιο”.
Έχω δραστηριοποιηθεί στον τομέα του παιδαγωγικού παιχνιδιού αλλά και στον χώρο του παιδικού θεάτρου.”
Κάτια Πινό ( Κατερίνα Ψωρομύτη )
i.Έλα να πετάξουμε μαζί
Κάτια Πινό - Έλα να πετάξουμε μαζί
Εικονογράφηση - Μάνος Συγγελάκης
Εκδόσεις - Βεργίνα, 2011
Σελίδες - 73
ISBN 978-960-8280-93-9
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Με λόγια που ζωγραφίζουν εικόνες και σκέψεις που υφαίνουνε ελπίδες... ο Τζαπάρ, ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά από κάποια γειτονιά του κόσμου, θα σκαρφαλώσει το δρόμο του δικού του ονείρου...!
http://www.biblionet.gr/
http://www.biblionet.gr/
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
i. ''..Στα κλεφτά έφτασε ο Τζαπάρ στην Ελλάδα... Σαν όλους εκείνους που γυρεύουν το αντιφέγγισμα μιας αμυδρής ελπίδας καταχωνιασμένοι σε αμπάρια σαπιοκάραβων ή στα κρυφά χωρίσματα των φορτηγών...''
...
'' Σαν τον αντίκριζε κανείς θα νόμιζε ότι είναι κανένα μικρό αλητάκι, κανένα κλεφτρόνι, που αν τολμούσες να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω του, θα άρπαζε ό,τι έβρισκε μπροστά του παρά ένα κανονικό παιδί σαν όλα τα άλλα τα παιδιά που ήθελε να παίξει, να τρέξει, να γελάσει... να ονειρευτεί...''
ii ''Με τις ώρες καθότανε στο πεζούλι, μπροστά στη βιτρίνα, να χαζεύει τις χρωματιστές εικόνες...Και έφτιαχνε τα δικά του παραμύθια. Τα ζωάκια και τα ανθρωπάκια των βιβλίων μιλούσανε... Και λέγανε λόγια που ο Τζαπάρ τα έβαζε να πουν. Λέγανε λόγια αστεία και πέφτανε σε γκάφες ατέλειωτες ετούτοι οι παράξενοι πρωταγωνιστές!
Και κρυφογελούσε ο μικρός Τζαπάρ με τις έξυπνες ιστορίες του...
Τι κιαν δεν ήξερε να διαβάζει τα παραμύθια που γράφανε οι άλλοι...
Ο Τζαπάρ έφτιαχνε τα δικά του παραμύθια που παίρνανε και τον ταξιδεύανε μακριά από τη θλιβερή πραγματικότητα της ζωής του.''
ΚΡΙΤΙΚΗ
i.Ο Τζαπάρ είναι ένας 9χρονος από το Μπαγκλαντές που ονειρεύεται να έρθει στην Ελλάδα για να φάει επιτέλους γλυκό ψωμί. Η φτώχεια κι η ανέχεια έκαναν τον μικροκαμωμένο Τζαπάρ να μοιάζει με 6χρονο.
Το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Ήρθε στην Ελλάδα κι αμέσως έπιασε δουλειά. Σε κάποιο φανάρι να καθαρίζει τα τζάμια των διερχόμενων αυτοκινήτων. Πολλές οι δυσκολίες για τον Τζαπάρ που αγνοούσε τι θα πει «σχολείο» μα το ονειρευόταν, που έβλεπε στις βιτρίνες βιβλία με ακαταλαβίστικα γράμματα και έφτιαχνε δικές του ιστορίες, που ποθούσε όσο τίποτα να αγοράσει κάποια στιγμή ένα δικό του, ολόδικό του βιβλίο.
Τα Χριστούγεννα, στο παγοδρόμιο που στήθηκε στην πλατεία, θα τον σημαδέψουν. Πρώτα στο πρόσωπο και το σώμα από την επίθεση κάποιων «ζόρικων» στους οποίους μάλλον δεν φτούραγε το χρώμα του που πρόδιδε την καταγωγή του. Έπειτα, από το γλυκό χαμόγελο και χάδι της μικρής Αλέξιας, μια ξανθιάς νεράιδας που περαστική από το παγοδρόμιο, έκανε τη ζωή του ένα παραμύθι, εκείνο που θα ονειρευόταν ο κάθε Τζαπάρ που έρχεται έντιμα και με όνειρα σε μια ξένη γη.
Η Αλέξια θα του χαρίσει πατίνια, θα του χαρίσει έναν αγώνα, θα του χαρίσει τη δυνατότητα να κερδίσει ένα βραβείο μα πάνω απ’ όλα θα του χαρίσει ένα διαβατήριο, νόμιμο και σφραγισμένο, για μια άλλη ζωή, μια ζωή που δεν είχε ποτέ φανταστεί αλλά μάλλον είχε κάθε μέρα ονειρευτεί.
Η Αλέξια είναι το χέρι που γυρεύουν όλοι οι άνθρωποι για να σηκωθούν όταν είναι πεσμένοι. Είναι η νεράιδα που, αναίτια, απροσδόκητα, μπαίνει στη ζωή σου και σου ανοίγει μια πόρτα, δίχως να της το ζητήσεις, δίχως να σου το χρωστά. Είναι εκείνος ο παλιός από μηχανής θεός που ξεκλειδώνει το δωμάτιο όπου βρίσκεται κλεισμένη η μαγεία στη ζωή σου. Αυτή είναι το πρόσωπο που καθηλώνει στο βιβλίο της Κάτιας Πινό. Γιατί ο Τζαπάρ, είναι ο Τζαπάρ που όλοι έχουμε δει σε κάποιο φανάρι, σε κάποια δουλειά «χαμάλικη», σε κάποια γωνιά πάλης και αγωνίας. Είναι ο μικρός που ονειρεύεται, που δεινοπαθεί, που θα ζήσει μια ζωή που του υπόσχεται η στατιστική του 95% όσων περπάτησαν τα βήματά του πριν απ’ αυτόν. Αλλά εκείνη είναι η πριγκίπισσα που γυρεύει η ζωή σου καθώς λιπόθυμος μετράς αν τις περισσότερες γροθιές τις έφαγες στο στομάχι ή το πρόσωπο. Και είναι η δική της παρουσία και ύπαρξη που απογειώνει, στα δικά μου μάτια, αυτήν την ιστορία.
«Έλα να πετάξουμε μαζί». Ο τίτλος κρύβει μια πρόκληση (έλα), μια δράση με επιθυμία (να πετάξουμε) και το πιο μαγικό επίρρημα του κόσμου (μαζί). Κάπου εκεί αποκρυπτογραφείται ένα από τα απλά, μαγικά νοήματα της ζωής. Πρόσκληση στο όνειρο, για το μαζί.
Ενδιαφέροντα πολλά από σκίτσα του Μάνου Συγγελάκη στην εικονοράφηση.
Από τις εκδόσεις Βεργίνα, το καλύτερο κατά τη γνώμη μου βιβλίο της Κάτιας Πινό που τιμήθηκε γι’ αυτό της το πόνημα με έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου το 2011. Απόστολος Πάππος
ii. Tα παραμύθια του Σαββάτου… της Ελένης Μπετεινάκη // *
Μια ιστορία για ένα όνειρο. Ένα παιδικό όνειρο. Στην ψυχή ενός μικρού παιδιού, του Τζαπάρ, που ζει φτωχικά στην χώρα του με την μητέρα του που κλαίει συχνά και του λέει πως σαν θα φύγουν μακριά θα μπορέσουν κι αυτοί να γευτούν το γλυκό ψωμί. Όμως τούτο το γλυκό ψωμί θέλει πολύ « δύσκολα » υλικά για να …φουσκώσει. Θέλει πάνω απ όλα αγάπη, θέλει υπομονή, θέλει δύναμη και κουράγιο. Θέλει πολλές κουταλιές θάρρους, θέλει αγώνα, θέλει εκτίμηση, και πάνω απ΄όλα θέλει πίστη στην ίδια τη ζωή και στα όνειρα της. Θέλει τις περισσότερες φορές και τη βοήθεια των άλλων, εκείνων που δεν θα βλέπουν με μισό μάτι τα μικρά απιδιά των μεταναστών ή προσφύγων στα φανάρια. Θέλει δύναμη ψυχής και κατανόησης στα παιδιά που τριγυρνούν ξυπόλυτα ή με βρώμικα ρούχα γιατί μπορεί να μην γίνεται να είναι αλλιώς. Θέλει περισυλλογή και ανάσες από όλους μας για όλους τους Τζαπάρ τούτου του κόσμου που είναι όπως και τα δικά μας παιδιά. Που θέλουν να χαμογελούν πάντα και ας έχουν ένα χαλασμένο δόντι που τα τρελαίνει στον πόνο σαν πίνουν νερό, το μόνο που υπάρχει, πιθανόν, άφθονο στην πατρίδα τους. Θέλει μια μεγάλη αγκαλιά γιατί συχνά δεν καταλαβαίνουν τη δική μας τη γλώσσα. Θέλει να μην γνωρίζουν τη βία της μαγκιάς και των δήθεν επαναστατών – εφήβων. Θέλει ένα μικρό χεράκι από μια μικρή νεράιδα με μπούκλες στα μαλλιά που θα δώσει σημασία και χώρο στο όνειρο. Γιατί και τούτα τα παιδιά έχουν δικαιώματα, και ανάγκες και επιθυμίες και όνειρα. Κι ο Τζαπάρ δεν θα σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται. Να ονειρεύεται πως κάποια μέρα το χαμόγελο θα έρθει στα χείλη της μητέρας του και στα δικά του. Πως κάποτε θα μάθει κι εκείνος να διαβάζει βιβλία και θα αποκτήσει ένα μεγάλο με πολύχρωμες εικόνες και θα γράφει τα δικά του παραμύθια… Κι εκείνη η μέρα θα έρθει… μόλις το πιστέψει βαθιά. Και μόλις η μικρή του νεράιδα του χαρίσει το πιο γλυκό της βλέμμα και χαμόγελο. Κι ο Τζαπάρ θα φτάσει στο πιο ψηλό σκαλοπάτι του ονείρου του. Θα πετάξει μαζί με τα παγοπέδιλά του πολύ ψηλά, φίλοι για πάντα με την μικρή του νεράιδα, και θα κατακτήσει εκείνο το όνειρο πως επιτέλους υπάρχει …γλυκό ψωμί και στη νέα του πατρίδα!
Ένα βιβλίο πολύ συγκινητικό. Ένα βιβλίο κι αυτό για τα παιδιά όλου του κόσμου. Για τους Τζαπάρ όλου του κόσμου που αναγκάζονται να αφήσουν τη δική τους πατρίδα και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Ένα βιβλίο για την δύναμη της ψυχής και της θέλησης. Ένα βιβλίο που πρέπει να ξυπνήσει ή και να αλλάξει συνειδήσεις. Να κάνει όλους , παιδιά και μεγάλους να αναρωτηθούν για τις εικόνες που συναντάμε κάθε μέρα δίπλα μας. Για να καταλάβουμε πως όλα εκείνα τα παιδιά που αναγκάζονται να έρθουν στη δική μας τη χώρα, δεν είναι διαφορετικά από τα δικά μας, από μας. Είναι άνθρωποι, όπως εμείς, με όνειρα, ελπίδα , σάρκα και οστά. Η Κάτια Πινό γράφει μια ιστορία που όλοι μας κάπου μπορεί και να έχουμε βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Μια ιστορία σύγχρονη και σχεδόν καθημερινή. Για τους Τζαπάρ των φαναριών, του σχολείου , της αγοράς, των δρόμων. Για τους Τζαπάρ που έρχονται καθημερινά στη δική μας πατρίδα, παράνομα πολλές φορές μόνο και μόνο για ένα καλύτερο μέλλον και που έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε γιατί πάνω από οτιδήποτε άλλο είμαστε όλοι άνθρωποι.
Κάτια, η ιστορία σου είναι απλά υπέροχη. Μακάρι όλοι οι Τζαπάρ του κόσμου να τα καταφέρνουν στη ζωή, όπως ο δικός σου. Μακάρι όλοι μας να μπορούσαμε να αναλογιστούμε τη ζωή όλων αυτών των ανθρώπων . Μακάρι να μπορούν όλοι οι Τζαπάρ να ακουμπήσουν έστω και λίγο το όνειρό τους!
Για παιδιά από 8 χρονών…
iii.Διαβάζουμε μαζί/ πετάμε μαζί σε έναν πιο όμορφο κόσμο!, του Κώστα Στοφόρου
«Έλα να πετάξουμε μαζί» μας προσκαλεί και η Κάτια Πινό στο όμορφο βιβλίο της (εκδόσεις Βεργίνα) που έχει τιμηθεί με τον έπαινο “Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου” από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ένα βιβλίο που καταφέρνει να φέρει το παραμύθι και να το ζωντανέψει σε μια δυσοίωνη πόλη. Ήρωάς του ο Τζαπάρ, ένα «παιδί των φαναριών» από το Αφγανιστάν, που έρχεται πρόσφυγας με τη μητέρα τους, αναζητώντας το «γλυκό ψωμί». Ονειρεύεται να σταματήσουν αν τρέχουν τα δάκρυα από τα μάτια της μητέρας του. Ονειρεύεται να μπορέσει να αποκτήσει ένα από τα όμορφα χρωματιστά βιβλία που βλέπει στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου. Θα έρθει αντιμέτωπος με την αδιαφορία και τη βία, όμως μια καινούργια φίλη που αψηφά τις «διαφορές» μεταξύ των ανθρώπων θα τον βοηθήσει να βγει σε έναν καινούργιο, φωτεινό κόσμο. Πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί και σε μικρά παιδιά, όχι μόνο ως μάθημα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας για τα ίδια, αλλά και για τους ίδιους τους γονείς…
ii.Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς
Κάτια Πινό - Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς
Eικονογράφηση: Λεωνίδου Νίκη
Εκδόσεις - Παρρησία, 2013
Σελίδες - 36
ISBN 978-960-696-130-4,
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Η μασκαρού Χαρά κρύβεται στο κόκκινο μπαλόνι της,
έτσι, για γούστο, για παιχνίδι...
και λαχταράει να την γυρέψουν τα παιδιά
για να της δείξουν στ’ αλήθεια πόσο την αγαπούν..
ΑΠΟΣΠΑΜΑΤΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ
" Σ’ έναν μακρινό τόπο, ζούσε η μικροκαμωμένη και όμορφη Χαρά, κόρη της Αγάπης και του Ανέμου, που διάλεξε για σπίτι της ένα κόκκινο μπαλόνι. Τη ξωτικένια της ματιά, φωνή και συμπεριφορά κανένα παιδί δεν αναγνώριζε παρά τις προσπάθειές της. Γιατί ο κόσμος των ανθρώπων, γρήγορος και απόμακρος, ξέχασε για τα καλά τα τελευταία χρόνια εκείνο τον μικρόκοσμο των ξωτικών, των νεράιδων και των μικροκαμωμένων υπάρξεων που γυροφέρνουν μια ανάσα κάτω από τον δικό μας, τον βιαστικό.
Μοναξιά και χώμα με δάκρυα τριγύριζαν τη ζωή της Χαράς. Ώσπου βρήκε τη λύση: “Θα μασκαρεύομαι και θα παίζω μαζί τους. Έτσι θα με βλέπουν”. Ξεκίνησε από το βιβλίο ενός κοριτσιού και γίνηκε νεράιδα. Κι εντύπωση προκάλεσε μεγάλη στο κορίτσι και τη μητέρα του που το βιβλίο του το θεώρησε μαγικό κι ήθελε να το κρατήσει για πάντα αγκαλιά της.
Κι ύστερα, με τη χαρά της στο ζενίθ, έγινε κλόουν, με ακροβατικά, βαφτικά, γκριμάτσες κι ανακατεύτηκε με τα παιδιά.
Κι ύστερα χιονάνθρωπος με καρότο στη μύτη και κασκόλ στο λαιμό, να παγώνει για να δίνει τη χαρά της στα παιδιά.
Κι ύστερα ντύθηκε τη φορεσιά της μητέρας της και γίνηκε Αγάπη η ίδια. Και η Χαρά χάριζε παντού…χαρά. Κι όταν κουραζόταν, απλά ξαπόσταινε για λίγο στο κόκκινο μπαλόνι της, μέχρι να ξαναβγεί από αυτό μασκαρεμένη για τα καλύτερα όνειρα των παιδιών. Γιατί η Χαρά έχει ένα μυστικό. Το μυστικό της είναι…ε, όχι αυτό δε θα σας το πούμε εδώ. "
i. Αυτό και όλη την όμορφη ιστορία της, θα τα βρείτε στο βιβλίο της Κάτιας Πινό.
Η μασκαρού Χαρά και το κόκκινο μπαλόνι της, το δεύτερο βιβλίο της Κάτιας Πινό, είναι μια από τις ελάχιστες ιστορίες που φέρνουν στο προσκήνιο μια ύπαρξη του μικρόκοσμου. Μια χαριτωμένη ύπαρξη που νιώθει μοναξιά και χαρά όπως εμείς, του κόσμου που δε “βλέπει”. Η επιθυμία της δεν είναι απλώς να γίνει ορατή. Θέλει να μοιράσει χαρά, γιατί ως κόρη της Αγάπης και του Ανέμου, μόνο ομορφιά μπορεί να δώσει. Κι αυτή τη χαρά, είναι τα παιδιά που θα την πάρουν πρώτη. Γιατί τα παιδιά έχουν τα μάτια, ως αγνά και φορείς της αθωότητας, να δουν πέρα από τα μέτρα και τους κανόνες του κόσμου των ενηλίκων. Γιατί τα παιδιά, ενήλικες σε λίγα χρόνια, θα κουβαλήσουν τις θλίψεις και τις καταθλίψεις των γονιών τους και η χαρά, οι χαρές της ζωής, σαν εμβόλιο πρέπει να κυκλοφορούν στο αίμα τους, να αντιστέκονται στον αγέλαστο κόσμο που φτιάχνουν οι γονείς κι οι δάσκαλοί τους.
Η Χαρά είναι το μικρό “ξωτικό” που λείπει από τη ζωή πολλών παιδιών και…μεγαλύτερων “παιδιών”. Είναι η ξέγνοιαστη πλευρά του κόσμου, ενός κόσμου που έχει χτίσει ένα σκαλοπάτι ενοχής και λήθης πάνω από τον κόσμο της χαράς, της Χαράς και της Αγάπης. Παρά το πέρασμα του χρόνου, η ομορφιά λαμβάνει άλλα πρόσωπα και έρχεται πάντα. Κι έρχεται πρώτα στα παιδιά. Στα…ξωτικά της ζωής των ενηλίκων.
Η Χαρά ξέρει να συζητεί, να αναζητεί, να κατανοεί, να συναισθάνεται. Με τα μασκαρέματά της η Χαρά προσφέρεται για απόκριες. Με τη χαρά της, τη μοναξιά, την Αγάπη και τα δάκρυά της προσφέρεται για συναισθήματα. Με τη διαδοχή των εποχών προσφέρεται για το χρόνο. Με το κόκκινο μπαλόνι της προσφέρεται για χρώματα και γιορτές. Δεν υπάρχει περιορισμός στη θεματολογία. Η Χαρά χωράει σχεδόν παντού. Πάνω απ’ όλα όμως η μασκαρού Χαρά θέλει να λιγοστέψει εκείνο τον καταθλιπτικό κόσμο που δεν βρίσκει όμορφες στιγμές, που δεν περνά ξέγνοιαστα, που δε γελά. Κι αυτός ο κόσμος απαγορεύεται να είναι παιδικός. Το απαγορεύει η Χαρά… Απόστολος Πάππος
- ii«Παρόλο που από πολλούς θεωρήθηκε απλοϊκό και εύκολο, το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο αντιμετωπίζει δύο τουλάχιστον προκλήσεις, που το καθιστούν ενδιαφέρον ακόμη και για απαιτητικούς αναγνώστες: Από τη μια το γεγονός ότι απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερα ανομοιογενές και διευρυμένο ακροατήριο, αφού οι μικροί αναγνώστες του, μη γνωρίζοντας ακόμη ανάγνωση, απαιτούν τη συνδρομή ενήλικων συν-αναγνωστών. Από την άλλη, δύο κώδικες κατασκευάζουν μια ιστορία, που δεν είναι ούτε αυτή που αφηγούνται οι λέξεις ούτε εκείνη που δείχνουν οι εικόνες, αλλά μια τρίτη, που προκύπτει από τη συνεργασία των δύο. Υπηρέτης δυο αφεντάδων το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο, καταφέρνει την ίδια ώρα που μιλά στον μικρό να απευθύνεται συγχρόνως και στον ενήλικο και την ίδια στιγμή που διαβάζεται ως λεκτικό κείμενο να γίνεται και αντικείμενο παρατήρησης ως μια σειρά από εικόνες». Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων, στην πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της με τίτλο «Το σύγχρονο εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο» (εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2008) η κυρία Αγγελική Γιαννικοπούλου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας στο ΤΕΑΠΗ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παίρνοντας στα χέρια μου «Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς» της συγγραφέα Κάτιας Πινό, μου ήρθε στο μυαλό αυτή η τόσο περιεκτική και ακριβής περιγραφή του εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου. Το διάβασα ενδεδυμένη αναπόφευκτα όλους τους «ρόλους» που τυγχάνει να ενσαρκώνω στη φάση αυτή της ζωής μου: της ενήλικης αναγνώστριας, της μητέρας, της παιδαγωγού, της συγγραφέα και βέβαια του παιδιού-αναγνώστη, που πάντα επιδιώκω να διατηρώ μέσα μου. Και το διάβασα τρεις φορές: μία εστιάζοντας στο κείμενο, μία εστιάζοντας στην εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου και μία απολαμβάνοντας τη σύζευξη και συνεργασία και των δύο αυτών «μαστόρων»: του λόγου και της εικόνας.
Η λιλιπούτεια Χαρά του παραμυθιού μας είναι κόρη του Ανέμου και της Αγάπης. Ο πρώτος συνειρμός που έκανα είναι ότι τα δύο Α γεννούν ένα Χ και η συλλαβή που προκύπτει αν τα βάλουμε μαζί, είναι ο ήχος του γέλιου: ΑΧΑ ΧΑ! Η Χαρά είναι «μικροκαμωμένη», «διαφορετική». Σε «κόκκινο μπαλόνι» διαλέγει να κατοικεί. Κόκκινο το χρώμα της Αγάπης, της μητέρας της, με αέρα φουσκωμένο το σπιτικό-μπαλόνι της, θυμίζει τον Άνεμο πατέρα της. Η Χαρά, σαν μοναχοπαίδι που είναι, λαχταρά να σχετιστεί. Ν’ αποκτήσει φίλους, να γίνει μέλος μιας παρέας, να επικοινωνήσει, να μοιραστεί. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Τα παιδιά, τα πλάσματα που την ενδιαφέρουν περισσότερο και επιχειρεί να προσεγγίσει, μοιάζουν με κάστρα απροσπέλαστα. «Σαν να κουβαλούσαν κιόλας τα χρόνια των παππούδων τους».Δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει το γιατί; Εδώ μου ήρθε στο νου το κλασικό έργο του Ρουσό “Αιμίλιος ή Περί Αγωγής” (δημοσιεύθηκε το 1762). Σε αυτό, ένας δάσκαλος επιχειρεί να διδάξει ένα μικρό παιδί μέσα σ’ έναν υπέροχο κήπο, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ρουσό υποστήριξε ότι τα παιδιά δεν είναι…μικροσκοπικοί ενήλικοι, αλλά αντιλαμβάνονται τον κόσμο με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο δάσκαλος οφείλει να τα βοηθά να ανακαλύπτουν τη γνώση και όχι να παριστάνει την απόλυτη αυθεντία. Και αυτό να το προσπαθεί σε συνθήκες χαράς και ελευθερίας. Η λογική έχει την αξία της στη διαδικασία της εκπαίδευσης αλλά εξίσου, ίσως και περισσότερο, σημαντικά είναι τα συναισθήματα. Οι ιδέες του αυτές άλλαξαν την παιδαγωγική επιστήμη…
Αλλά ας επιστρέψουμε στη Χαρά, που στην προσπάθειά της να κατανικήσει τη μοναξιά της και τα αρνητικά συναισθήματα που αυτή της προκαλεί, καταφεύγει σε ένα αρκούντως παραμυθένιο «κόλπο»: αρχίζει να μασκαρεύεται, για να κερδίσει την προσοχή μικρών αλλά και μεγάλων. Οι μεταμφιέσεις που προτιμά, οι ρόλοι που επιλέγει να παίξει, είναι εξόχως ελκυστικοί. Ως νεράιδα και ως κλόουν γίνεται επιτέλους αξιοπρόσεκτη και αξιαγάπητη κατ’ αρχήν από τα παιδιά. Άλλο που δεν θέλει! Το ρίχνει στα πειράγματα, στα παιχνίδια, στα τερτίπια, στις φιγούρες και στα τσαλίμια. Και σκορπίζει απλόχερα την ευθυμία, την ψυχαγωγία και τη χαρά ως…μασκαρού πλέον Χαρά! Ζωντανεύει τα άψυχα παιχνίδια και ξυπνά τα παιδιά από το λήθαργο του ενήλικου καθωσπρεπισμού που τα περικλείει τόσο ασφυκτικά, ώστε να χάνουν κι αυτόν ακόμη τον παιδιάστικο εαυτό τους. Και κερδίζει τα περιπόθητα φιλιά τους, ντυμένη με τη φορεσιά της μητέρας της, της Αγάπης. Βρίσκει, επιτέλους, τον εαυτό που πάντα ήθελε να έχει και κυρίως να εκφράζει, έστω και μασκαρεμένη. Αλλά τί γίνεται όταν η Χαρά ξεμασκαρεύεται; Όταν, αποκαμωμένη από τα παιχνίδια και τα χοροπηδητά, αποσύρεται διακριτικά στο κόκκινο μπαλόνι της για να ξεκουραστεί; Και τί θα γινόταν αν μια μέρα αποφάσιζε να μην ξαναμασκαρευτεί;
Θα έλεγα ότι «Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς» δεν είναι άλλη μία χαριτωμένη ιστορία για παιδιά. Είναι ένα κείμενο που μπορεί να εγείρει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, καθώς βρίθει συμβολισμών που προφανώς δεν “ερεθίζουν” πρωταρχικά τα παιδιά, αλλά μπορούν ωραιότατα να θέσουν σε πνευματική εγρήγορση τους μεγάλους. Θέτει με απλό και τρυφερό τρόπο ερωτήματα που μας ταλανίζουν από τα μικράτα μας ως τα γηρατειά μας. Τί σημαίνει επικοινωνία, φιλία, προσφορά, αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, πώς βρίσκει ο καθένας μας τη χαρά της ζωής (του) και -το σημαντικότερο- πώς τη μεταδίδει στους συνανθρώπους του και πώς όλοι μαζί καταφέρνουμε (αν καταφέρνουμε) να την εγκαθιδρύσουμε και (ακόμη δυσκολότερο) να τη διατηρήσουμε στον κόσμο μας…
Η γλώσσα της Κάτιας Πινό είναι ρέουσα, σαν ποταμάκι ειρηνικό, με ειδυλλιακές όχθες, φορτωμένες ήχους, χρώματα κι αρώματα. Στα ατού της και αυτά που, πάντα με ευαισθησία και γλυκύτητα, εννοούνται ή υπονοούνται. Η εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου δημιουργεί από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μία ευφρόσυνη οικειότητα. Προσωπικά, θα φανταζόμουν τη Χαρά περισσότερο…διαφορετική και ανατρεπτική εικονογραφικά. Υπέροχος ο δισέλιδος πατέρας Άνεμος, που, αν και ιπτάμενος, μου έφερε στο νου το θεό Ποσειδώνα. Η έκδοση της Παρρησίας (2013) προσεγμένη και καλαίσθητη. Το μόνο που μου έλειψε και κάπως με δυσκόλεψε ήταν η αρίθμηση των σελίδων. Και μία πρόταση, αν μου επιτρέπεται, από τη σκοπιά του παιδιού-αναγνώστη: θα ευχόμουν οι περιπέτειες της μασκαρούς Χαράς να έχουν και συνέχεια…Μασκαρού Χαρά είναι αυτή! Δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα μαζί της
-iiiΑπό τις εκδόσεις Παρρησία κυκλοφορεί και το τελευταίο βιβλίο της Κάτιας Πινό, «Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς». Πετάξτε ψηλά, ακολουθήστε τις μαγικές διαδρομές αυτού του μπαλονιού και κυρίως γνωρίστε αυτή την ιδιαίτερη, μικροσκοπική, αλλά θαυματουργή ηρωίδα, τη Χαρά, που τιμά το όνομά της και ξέρει να σκορπάει χαμόγελα κι ευτυχία! Η πανέμορφη εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου θα σας βοηθήσει να ακολουθήστε τα χνάρια της και να απολαύσετε αυτή την τρυφερή και χαρούμενη ιστορία!
http://www.childit.gr/
E-book, εμπνευσμένο από "Το Κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς"- Βήματα για τη ζωή
Βήματα για τη Ζωή, συνέχεια του προγράμματός μας . Μιλώντας για τα συναισθήματα, ασχοληθήκαμε σήμερα με τη Χαρά.
Με αφορμή το βιβλίο "Το Κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς", της Κάτια Πινό (Ψωρομύτη), που μιλάει για τις μορφές που μπορεί να πάρει η χαρά, αλλά και για το ότι αυτή δεν διαρκεί για πάντα, αλλά φεύγει και ξανάρχεται με άλλη μορφή, τα παιδιά ζωγράφισαν το καθένα τι το κάνει χαρούμενο και πού κρύβεται η δική του χαρά...
Συνδυάσαμε τις Απόκριες με τα συναισθήματα και συγκεκριμένα με τη Χαρά.
Το βιβλιαράκι μας θα το βρείτε εδώ.
http://karapachristina.blogspot.gr
Κάτια Πινό - Θα τα καταφέρω μόνος μου;
Εκδόσεις - Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, 2014
Σελίδες - 34
ISBN 978-618-80218-6-0,
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Με τη βοήθεια μιας γαλάζιας σταγόνας, ο μικρούλης Πίτι βρίσκει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο όνειρό του: Να ταξιδέψει ως τον ουρανό ψηλά.
Τι θα συμβεί όμως όταν, στη μέση της διαδρομής, η όμορφη σταγόνα εγκαταλείψει τον Πίτι, καθώς συναντά τον αγαπημένο της αδελφούλη, το Σταγονούλη και προτιμά να παίξει μαζί του; Τι θα κάνει ο Πίτι τότε; Θα αναζητήσει από αλλού βοήθεια; Πού θα τον οδηγήσει αυτό; Θα κάνει το όνειρό του αληθινό ή θα μπλέξει σε νέες περιπέτειες;
Μήπως τελικά είναι καλύτερα να προσπαθήσει μόνος του, με τα φτερά του; Θα τα καταφέρει;
Το βέβαιο είναι ότι, εάν τα καταφέρει χωρίς ξένη βοήθεια αλλά μόνο με τα δικά του φτερά, η χαρά θα είναι πολλαπλή και το ταξίδι του ανεπανάληπτο.
Όλα μπορεί να συμβούν... Φτάνει να πιστέψει στη δύναμη του! Φτάνει να παραμερίσει τους φόβους του.
Η Χαρά ξέρει να συζητεί, να αναζητεί, να κατανοεί, να συναισθάνεται. Με τα μασκαρέματά της η Χαρά προσφέρεται για απόκριες. Με τη χαρά της, τη μοναξιά, την Αγάπη και τα δάκρυά της προσφέρεται για συναισθήματα. Με τη διαδοχή των εποχών προσφέρεται για το χρόνο. Με το κόκκινο μπαλόνι της προσφέρεται για χρώματα και γιορτές. Δεν υπάρχει περιορισμός στη θεματολογία. Η Χαρά χωράει σχεδόν παντού. Πάνω απ’ όλα όμως η μασκαρού Χαρά θέλει να λιγοστέψει εκείνο τον καταθλιπτικό κόσμο που δεν βρίσκει όμορφες στιγμές, που δεν περνά ξέγνοιαστα, που δε γελά. Κι αυτός ο κόσμος απαγορεύεται να είναι παιδικός. Το απαγορεύει η Χαρά… Απόστολος Πάππος
- ii«Παρόλο που από πολλούς θεωρήθηκε απλοϊκό και εύκολο, το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο αντιμετωπίζει δύο τουλάχιστον προκλήσεις, που το καθιστούν ενδιαφέρον ακόμη και για απαιτητικούς αναγνώστες: Από τη μια το γεγονός ότι απευθύνεται σε ένα ιδιαίτερα ανομοιογενές και διευρυμένο ακροατήριο, αφού οι μικροί αναγνώστες του, μη γνωρίζοντας ακόμη ανάγνωση, απαιτούν τη συνδρομή ενήλικων συν-αναγνωστών. Από την άλλη, δύο κώδικες κατασκευάζουν μια ιστορία, που δεν είναι ούτε αυτή που αφηγούνται οι λέξεις ούτε εκείνη που δείχνουν οι εικόνες, αλλά μια τρίτη, που προκύπτει από τη συνεργασία των δύο. Υπηρέτης δυο αφεντάδων το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο, καταφέρνει την ίδια ώρα που μιλά στον μικρό να απευθύνεται συγχρόνως και στον ενήλικο και την ίδια στιγμή που διαβάζεται ως λεκτικό κείμενο να γίνεται και αντικείμενο παρατήρησης ως μια σειρά από εικόνες». Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων, στην πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της με τίτλο «Το σύγχρονο εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο» (εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2008) η κυρία Αγγελική Γιαννικοπούλου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Παιδικής Λογοτεχνίας στο ΤΕΑΠΗ του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παίρνοντας στα χέρια μου «Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς» της συγγραφέα Κάτιας Πινό, μου ήρθε στο μυαλό αυτή η τόσο περιεκτική και ακριβής περιγραφή του εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου. Το διάβασα ενδεδυμένη αναπόφευκτα όλους τους «ρόλους» που τυγχάνει να ενσαρκώνω στη φάση αυτή της ζωής μου: της ενήλικης αναγνώστριας, της μητέρας, της παιδαγωγού, της συγγραφέα και βέβαια του παιδιού-αναγνώστη, που πάντα επιδιώκω να διατηρώ μέσα μου. Και το διάβασα τρεις φορές: μία εστιάζοντας στο κείμενο, μία εστιάζοντας στην εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου και μία απολαμβάνοντας τη σύζευξη και συνεργασία και των δύο αυτών «μαστόρων»: του λόγου και της εικόνας.
Η λιλιπούτεια Χαρά του παραμυθιού μας είναι κόρη του Ανέμου και της Αγάπης. Ο πρώτος συνειρμός που έκανα είναι ότι τα δύο Α γεννούν ένα Χ και η συλλαβή που προκύπτει αν τα βάλουμε μαζί, είναι ο ήχος του γέλιου: ΑΧΑ ΧΑ! Η Χαρά είναι «μικροκαμωμένη», «διαφορετική». Σε «κόκκινο μπαλόνι» διαλέγει να κατοικεί. Κόκκινο το χρώμα της Αγάπης, της μητέρας της, με αέρα φουσκωμένο το σπιτικό-μπαλόνι της, θυμίζει τον Άνεμο πατέρα της. Η Χαρά, σαν μοναχοπαίδι που είναι, λαχταρά να σχετιστεί. Ν’ αποκτήσει φίλους, να γίνει μέλος μιας παρέας, να επικοινωνήσει, να μοιραστεί. Αλλά δεν τα καταφέρνει. Τα παιδιά, τα πλάσματα που την ενδιαφέρουν περισσότερο και επιχειρεί να προσεγγίσει, μοιάζουν με κάστρα απροσπέλαστα. «Σαν να κουβαλούσαν κιόλας τα χρόνια των παππούδων τους».Δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει το γιατί; Εδώ μου ήρθε στο νου το κλασικό έργο του Ρουσό “Αιμίλιος ή Περί Αγωγής” (δημοσιεύθηκε το 1762). Σε αυτό, ένας δάσκαλος επιχειρεί να διδάξει ένα μικρό παιδί μέσα σ’ έναν υπέροχο κήπο, αποκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Ρουσό υποστήριξε ότι τα παιδιά δεν είναι…μικροσκοπικοί ενήλικοι, αλλά αντιλαμβάνονται τον κόσμο με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο. Ο δάσκαλος οφείλει να τα βοηθά να ανακαλύπτουν τη γνώση και όχι να παριστάνει την απόλυτη αυθεντία. Και αυτό να το προσπαθεί σε συνθήκες χαράς και ελευθερίας. Η λογική έχει την αξία της στη διαδικασία της εκπαίδευσης αλλά εξίσου, ίσως και περισσότερο, σημαντικά είναι τα συναισθήματα. Οι ιδέες του αυτές άλλαξαν την παιδαγωγική επιστήμη…
Αλλά ας επιστρέψουμε στη Χαρά, που στην προσπάθειά της να κατανικήσει τη μοναξιά της και τα αρνητικά συναισθήματα που αυτή της προκαλεί, καταφεύγει σε ένα αρκούντως παραμυθένιο «κόλπο»: αρχίζει να μασκαρεύεται, για να κερδίσει την προσοχή μικρών αλλά και μεγάλων. Οι μεταμφιέσεις που προτιμά, οι ρόλοι που επιλέγει να παίξει, είναι εξόχως ελκυστικοί. Ως νεράιδα και ως κλόουν γίνεται επιτέλους αξιοπρόσεκτη και αξιαγάπητη κατ’ αρχήν από τα παιδιά. Άλλο που δεν θέλει! Το ρίχνει στα πειράγματα, στα παιχνίδια, στα τερτίπια, στις φιγούρες και στα τσαλίμια. Και σκορπίζει απλόχερα την ευθυμία, την ψυχαγωγία και τη χαρά ως…μασκαρού πλέον Χαρά! Ζωντανεύει τα άψυχα παιχνίδια και ξυπνά τα παιδιά από το λήθαργο του ενήλικου καθωσπρεπισμού που τα περικλείει τόσο ασφυκτικά, ώστε να χάνουν κι αυτόν ακόμη τον παιδιάστικο εαυτό τους. Και κερδίζει τα περιπόθητα φιλιά τους, ντυμένη με τη φορεσιά της μητέρας της, της Αγάπης. Βρίσκει, επιτέλους, τον εαυτό που πάντα ήθελε να έχει και κυρίως να εκφράζει, έστω και μασκαρεμένη. Αλλά τί γίνεται όταν η Χαρά ξεμασκαρεύεται; Όταν, αποκαμωμένη από τα παιχνίδια και τα χοροπηδητά, αποσύρεται διακριτικά στο κόκκινο μπαλόνι της για να ξεκουραστεί; Και τί θα γινόταν αν μια μέρα αποφάσιζε να μην ξαναμασκαρευτεί;
Θα έλεγα ότι «Το κόκκινο μπαλόνι της μασκαρούς Χαράς» δεν είναι άλλη μία χαριτωμένη ιστορία για παιδιά. Είναι ένα κείμενο που μπορεί να εγείρει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, καθώς βρίθει συμβολισμών που προφανώς δεν “ερεθίζουν” πρωταρχικά τα παιδιά, αλλά μπορούν ωραιότατα να θέσουν σε πνευματική εγρήγορση τους μεγάλους. Θέτει με απλό και τρυφερό τρόπο ερωτήματα που μας ταλανίζουν από τα μικράτα μας ως τα γηρατειά μας. Τί σημαίνει επικοινωνία, φιλία, προσφορά, αυτογνωσία, αυτοπεποίθηση, πώς βρίσκει ο καθένας μας τη χαρά της ζωής (του) και -το σημαντικότερο- πώς τη μεταδίδει στους συνανθρώπους του και πώς όλοι μαζί καταφέρνουμε (αν καταφέρνουμε) να την εγκαθιδρύσουμε και (ακόμη δυσκολότερο) να τη διατηρήσουμε στον κόσμο μας…
Η γλώσσα της Κάτιας Πινό είναι ρέουσα, σαν ποταμάκι ειρηνικό, με ειδυλλιακές όχθες, φορτωμένες ήχους, χρώματα κι αρώματα. Στα ατού της και αυτά που, πάντα με ευαισθησία και γλυκύτητα, εννοούνται ή υπονοούνται. Η εικονογράφηση της Νίκης Λεωνίδου δημιουργεί από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου μία ευφρόσυνη οικειότητα. Προσωπικά, θα φανταζόμουν τη Χαρά περισσότερο…διαφορετική και ανατρεπτική εικονογραφικά. Υπέροχος ο δισέλιδος πατέρας Άνεμος, που, αν και ιπτάμενος, μου έφερε στο νου το θεό Ποσειδώνα. Η έκδοση της Παρρησίας (2013) προσεγμένη και καλαίσθητη. Το μόνο που μου έλειψε και κάπως με δυσκόλεψε ήταν η αρίθμηση των σελίδων. Και μία πρόταση, αν μου επιτρέπεται, από τη σκοπιά του παιδιού-αναγνώστη: θα ευχόμουν οι περιπέτειες της μασκαρούς Χαράς να έχουν και συνέχεια…Μασκαρού Χαρά είναι αυτή! Δεν ξεμπερδεύεις έτσι εύκολα μαζί της
http://www.childit.gr/
E-book, εμπνευσμένο από "Το Κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς"- Βήματα για τη ζωή
Βήματα για τη Ζωή, συνέχεια του προγράμματός μας . Μιλώντας για τα συναισθήματα, ασχοληθήκαμε σήμερα με τη Χαρά.
Με αφορμή το βιβλίο "Το Κόκκινο μπαλόνι της Μασκαρούς Χαράς", της Κάτια Πινό (Ψωρομύτη), που μιλάει για τις μορφές που μπορεί να πάρει η χαρά, αλλά και για το ότι αυτή δεν διαρκεί για πάντα, αλλά φεύγει και ξανάρχεται με άλλη μορφή, τα παιδιά ζωγράφισαν το καθένα τι το κάνει χαρούμενο και πού κρύβεται η δική του χαρά...
Συνδυάσαμε τις Απόκριες με τα συναισθήματα και συγκεκριμένα με τη Χαρά.
Το βιβλιαράκι μας θα το βρείτε εδώ.
http://karapachristina.blogspot.gr
iii.Θα τα καταφέρω μόνος μου;
Κάτια Πινό - Θα τα καταφέρω μόνος μου;
Εκδόσεις - Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, 2014
Σελίδες - 34
ISBN 978-618-80218-6-0,
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Τι θα συμβεί όμως όταν, στη μέση της διαδρομής, η όμορφη σταγόνα εγκαταλείψει τον Πίτι, καθώς συναντά τον αγαπημένο της αδελφούλη, το Σταγονούλη και προτιμά να παίξει μαζί του; Τι θα κάνει ο Πίτι τότε; Θα αναζητήσει από αλλού βοήθεια; Πού θα τον οδηγήσει αυτό; Θα κάνει το όνειρό του αληθινό ή θα μπλέξει σε νέες περιπέτειες;
Μήπως τελικά είναι καλύτερα να προσπαθήσει μόνος του, με τα φτερά του; Θα τα καταφέρει;
Το βέβαιο είναι ότι, εάν τα καταφέρει χωρίς ξένη βοήθεια αλλά μόνο με τα δικά του φτερά, η χαρά θα είναι πολλαπλή και το ταξίδι του ανεπανάληπτο.
Όλα μπορεί να συμβούν... Φτάνει να πιστέψει στη δύναμη του! Φτάνει να παραμερίσει τους φόβους του.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ
Είσαι πολύ όµορφη! Από που ήρθες;» ρώτησε ο Πίτι, το κίτρινο πουλάκι, µία καταγάλανη σταγόνα βροχής που γλίστρησε σαν χάδι επάνω στα φτερά του.
«Έρχοµαι από τα σύννεφα που στολίζουν ψηλά τον ουρανό», είπε η σταγόνα.
«Ώωω! Έρχεσαι από πολύ ψηλά! Όµως, γιατί κατέβηκες, εδώ, στη γη;»
«Ήρθα να ποτίσω τα λουλούδια, τα δέντρα, το χώµα. Όταν φανεί ο ήλιος και ζεσταθώ πολύ θα γυρίσω πάλι στο µπαµπά µου. Ο µπαµπάς µου είναι το πιο µεγάλο και το πιο αστείο από όλα τα σύννεφα!»
«Αλήθεια; Θα µε πάρεις µαζί σου; Το όνειρό µου είναι να ταξιδέψω στον ουρανό, στα σύννεφα και τον ήλιο, αλλά δεν µπορώ!»
«Και βέβαια µπορείς. Εσύ έχεις φτερά!»
«Tα φτερά µου δε µε κρατούν για να φτάσω ως εκεί!»
«Καλά τότε! Έλα µαζί µου…»
Έτσι ξεκινάει το ταξίδι του Πίτι, του μικρού κίτρινου πουλιού προς τον ουρανό, τη γνώση και την αυτοπεποίθηση. Θα βιώσει την ανασφάλεια. Θα αναρωτηθεί αν μπορεί. Θα απογοητευτεί. Θα δειλιάσει και θα καταφύγει σε εύκολες λύσεις. Ο αετός, το αερόστατο, ένας γλάρος είναι ιδανικές λύσεις να ταξιδέψει ψηλά στον ουρανό δίχως να ρισκάρει.
Όμως, τίποτα και κανείς από αυτούς δεν του χαρίζει αυτό που αναζητεί: μια όμορφη βόλτα στα ψηλά σκαλοπάτια του ουρανού. Κι αυτό θα το καταφέρει μονάχα όταν πιστέψει ότι μπορεί, όταν προσπαθήσει με όλες τους τις δυνάμεις προσανατολισμένες στο στόχο του. Κι όταν συμβαίνει αυτό στη ζωή, έρχονται όχι μόνο μερικά ανεπανάλητπα ταξίδια αλλά και οι πιο ξεχωριστές συναντήσεις, που σου στοιχειώνουνε το νου.
Το τελευταίο βιβλίο της Κάτιας Πινό καταπιάνεται με αυτήν την πανταχού παρούσα ανασφάλεια του νέου πλάσματος να βρει το βηματισμό του, τις ικανότητές του, το προσωπικό του τρόπο και πέταγμα στο στίβο της ζωής που δε διδάσκεται εύκολα από κανέναν. Τα όνειρα μένουν τέτοια αν δεν τα υπηρετήσει σφοδρά η θέλησή σου. Και κυρίως είναι εκείνο “του Κισσού το πλάνο ψήλωμα” που έλεγε ο Δροσίνης
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
Σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.
Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Αυτό κάνει ο Πίτι. Προσπαθεί να ανέβει μόνος. Όχι με την πρώτη, είπαμε. Ολιγωρεί, δειλιάζει, το γυροφέρνει στο νου του. Αλλά μονάχος καταφέρνεις πραγματικά τα ομορφότερα. Κι αυτή την αυτάρκεια πρέπει να την περάσουμε ως αξία στα παιδιά μας.
Ωραία ιστορία αυτοπεποίθησης, αυτάρκειας και εμπιστοσύνης στον εαυτό το νέο βιβλίο της Κάτιας Πινό. Μαζεμένο, κρατημένο στην έκταση που του πρέπει, ισορροπημένο στην εξέλιξή του και με την ευαισθησία που διακρίνει την θεματολογία και τη γραφή της. Ιδιαιτέρως ζωντανές οι διαλογικές στιγμές του βιβλίου και όμορφο το παραθυράκι που ανοίγει στον ορίζοντα του αναγνώστη η τελευταία φράση του βιβλίου για…τον μαγικό κόσμο που ανοίγει μπροστά του η γνώση του πια να πετά αβοήθητος.
Η εικονογράφηση της Ν. Παπαδοπούλου έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές και κάποιες λιγότερο ενδιαφέρουσες.
Από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη. Προ ολίγων εβδομάδων αφιχθέν.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Μία εξαιρετική έκδοση είναι το εικονοβιβλίο «Θα τα καταφέρω μόνος μου;». Μία τρυφερή ιστορία για την ενθάρρυνση, την τόλμη , το θάρρος, την αποφασιστικότητα που χρειάζεται να έχει κανείς στον αγώνα της ζωής. Ο Πίτι ένα κίτρινο πουλάκι με τη βοήθεια της φίλης του, της γαλάζιας σταγόνας, αγωνίζεται να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να ταξιδέψει στον ουρανό, στα σύννεφα και στον ήλιο. Όταν όμως στη μέση της διαδρομής η φίλη του τον εγκαταλείπει, ο Πίτι αναγκάζεται να ταξιδέψει μόνος του. Στο συναρπαστικό και απρόσμενο ταξίδι του ανακαλύπτει την ομορφιά της φύσης, κυρίως όμως αποκτά αυτοπεποίθηση και πίστη στον εαυτό του ότι μπορεί να τα καταφέρει αν στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις.
iv Να τα βράσω τα γράμματα
Κάτια Πινό - Να τα βράσω τα γράμματα
Εικονογράφηση: Ιωάννα Παπαδοπούλου
Εκδόσεις - Παρρησία, 2016
Σελίδες - 28 .
ISBN 978-960-696-157-1
Εκδόσεις - Παρρησία, 2016
Σελίδες - 28 .
ISBN 978-960-696-157-1
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Ο Πασχάλης δεν αγαπά καθόλου τα γράμματα. "Να τα βράσω τα γράμματα", σκέφτεται κάθε φορά που τον ζαλίζει η μάνα του να γίνει σπουδαίος και όχι σαν τους θείους του που τα φόρτωσαν στον κόκορα κι έγιναν... ψαράς και μανάβης. Και τι έχουν αυτοί δηλαδή; Μια χαρά περνούν τον καιρό τους. Κι ο Πασχάλης θέλει να τον περνάει ακόμα καλύτερα. Γι' αυτό θα γίνει Μπάτμαν! Τι τα θέλει τα γράμματα; Αλλά το κήρυγμα της μαμάς, εκεί. Παρόν!
Κάτι πρέπει να κάνει μαζί τους για να ξεμπερδεύει μια και καλή. Μα... ασφαλώς αυτό είναι! Θα παρατάξει τον πιο ικανό στρατό απέναντί της. Θα τα εξολοθρεύσουν και θα τελειώνει μαζί τους. Χμ! Δεν πήγε όπως την περίμενε η μάχη. Αλλά η επόμενη ιδέα του είναι ακόμα πιο καταπληκτική. Θα τα βράσει τα γράμματα! Ναι, ναι! Θα τα βράσει! Θα τα ρίξει όλα σε ένα καζάνι και εκεί θα μας αποχαιρετίσουν μια για πάντα να γλιτώσουμε από δαύτα.
Όταν όμως θα μπουν στην εξίσωση η Μαιρούλα που ο Πασχάλης συμπαθεί... πολύ, τα γενέθλιά της, ο Νίνο και ένα όμορφο ποίημα, τότε ο Πασχάλης θα τρέχει και δε θα φτάνει. Τελικά, θα τα βράσει τα γράμματα; Ή μήπως η Μαιρούλα θα τον κάνει να αναθεωρήσει το θέμα;
Εκκινώντας από μια κλασική έκφραση λαϊκής σοφίας, την οποία και κάνει -δικαίως- τίτλο του βιβλίου της, η Κάτια Πινό φτιάχνει μια ιστορία άρνησης της αναγκαιότητας των γραμμάτων στη ζωή μας. Έχω ακούσει δεκάδες φορές από ισάριθμα παιδιά τα περίφημα "τι με ενδιαφέρουν αυτά εμένα", "τι θα μου χρειαστούν", "εγώ θα γίνω..., αυτά δε μου χρειάζονται" και άλλα τέτοια ακυρωτικά και χαριτωμένα. Ο Πασχάλης είναι η προσωποποίηση του μέσου Έλληνα μαθητή της πρωτοδεύτερης δημοτικού. Η φαντασία του καλπάζει, επιθυμίες έχει, το πρωτοερωτικό παιδικό στοιχείο έχει ξυπνήσει αλλά η άρνηση για τη γνώση θρονιασμένη και με τον δικό του τρόπο αιτιολογημένη.
Η συγγραφέας φτιάχνει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία εξολόθρευσης του "εχθρού" των γραμμάτων που αν και έχει ένα αναμενώμενο τέλος, μέχρι να φτάσει σε αυτό, περνά από αρκετά κύματα δημιουργικής φαντασίας, περιπέτειας, χιούμορ και εν τέλει αναγκαιότητας. Αναγκαιότητα είπα, ε; Η ζωή στην πράξη σου καταδεικνύει πόσο σου χρειάζεται κάτι. Κι οι φωνές κι οι αριθμοί είναι κάτι που θα στο φωνάξει η ζωή σε κάθε σου βήμα πόσο σου χρειάζονται. Πολύ περισσότερο αν στη ζωή σου μπει και μια Μαιρούλα ή ένας Νίνο που την πολιορκεί επειδή μπορεί να κάνει αυτό που εσύ θες να... βράσεις.
Θα διακρίνει εύκολα ο αναγνώστης, μικρός ή μεγαλύτερος, τα πολλά θεατρικά στοιχεία που ουσιαστικά οδηγούν την ιστορία της Κάτιας Πινό σε δραματοποίηση ή παντομιμική αφήγηση. Νομίζω πως με ένα καζάνι, μερικά στρατιωτάκια και την κατάλληλη μουσική, μπορούμε να σηκώσουμε στο ζενίθ την απόλαυση της βιβλιομεταφοράς σε ένα αυτοσχέδιο -τουλάχιστον σανίδι.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Ας μιλήσουμε για συναισθήματα Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // *
 |
Κάτια, μην επιμένεις, σου λέω
λείπουν 7 γράμματα.
Εγώ θέλω να τα βρασω όλα.
Μη μου τα κρύβεις, εντάξει;
|
Η Μαμά λέει «Κοίτα παιδί μου να μάθεις γράμματα !Να γίνεις σπουδαίος μια μέρα!» Γνωστή φράση που όμως ο Πασχάλης δεν της δίνει καμιά απολύτως σημασία. Κι ας του μιλεί για τους θειους του που δεν έμαθαν όσα έπρεπε. Εκείνος τους συμπαθεί και τους θαυμάζει. Ο ένας είναι ψαράς, ο άλλος μανάβης κι ο μικρός Πασχάλης που το μόνο που θέλει είναι να βράσει τα γράμματα, σκέπτεται σαν μεγαλώσει να γίνει μόνο … Μπάτμαν. Κι ύστερα αναλαμβάνουν δράση οι Ινδιάνοι από το μικρό του σεντούκι. Παρατάσσονται απέναντι από όλα τα γράμματα και η μάχη που αρχινά είναι …απίστευτη. Το Σ σαν πιο σοφό εξηγεί, τα φωνήεντα φωνάζουν, τα σύμφωνα προσπαθούν όλα μαζί να φτιάξουν ένα τείχος να προστατευτούν αλλά η μάχη είναι σκληρή. Κι ύστερα υπάρχει πάντα και η μαμά που δε λέει να σταματήσει …το βιολί της. Έτσι λοιπόν αποφασίζει μια και καλή ο Πασχάλης να τα βράσει τα γράμματα στ΄ αλήθεια. Έλα όμως που ενώ το σχέδιο του πάει μια χαρά και επιτέλους θα ξεμπερδέψει με τον τεράστιο μπελά των γραμμάτων αφού κατάφερε να τα ρίξει στο μεγάλο τσουκάλι της γιαγιάς, η Μαιρούλα η αγαπημένη του Πασχάλη, τρελαίνεται για … ποίηση. Ο Νίνο , ο αντίζηλος του έχει φτιάξει ένα υπέροχο ποίημα για αυτή κι ο Πασχάλης, ζηλεύοντας , θέλει να γράψει ένα ακόμα πιο όμορφο… Πως όμως, που τα γράμματα μάλλον έχουν εξατμιστεί από το πολύ βράσιμο;
Μια καταπληκτική ιστορία της Κάτιας Πινό, γεμάτη απίστευτο χιούμορ και φαντασία. Ένας διαφορετικός τρόπος προσέγγισης των Γραμμάτων της Γραμματικής και της …Ποίησης. Έξυπνο, γεμάτο από εκείνες τις περιπέτειες που λατρεύουν τα παιδιά και φυσικά με μπόλικη αγωνία που είναι χαρακτηριστικό των παιδιών σε μικρές ηλικίες για τα …κατορθώματά τους. Πολλά παιδιά βαριούνται το διάβασμα ή το γράψιμο και θεωρούν όλη αυτή τη διαδικασία της μάθησης σκέτο μπελά. Μια στιγμή της ζωής τους όμως είναι αρκετή, σε άλλους σύντομα σε άλλους με μια μικρή καθυστέρηση για να καταλάβουν πόσο πολύτιμα είναι …τα γράμματα. Πασχάληδες υπάρχουν εκατοντάδες όμως η σοφή Γραμματική, η Φαντασία, και …τα κορίτσια δεν τους αφήνουν σε ησυχία κι έτσι τα πράγματα και τα γράμματα γρήγορα παίρνουν τη σωστή διαδρομή.
Απολαυστικό ανάγνωσμα, που μπορεί να γίνει και θεατρικό και εξελίξιμο σε νέες περιπέτειες με αριθμούς, άλλους κανόνες και νέες ιστορίες. Χρήσιμο βιβλίο για παιδιά που λατρεύουν τις μάχες και τις καλές ιστορίες , αλλά και για εκπαιδευτικούς μ ε φαντασία και …χιούμορ.
Για παιδιά από 7 χρονών…
 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου