ΖΗΚΑΚΗ ΠΕΡΣΑ "κι έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν"

Όταν οι δύο γίνονται ένα στη ζωή, στο γάμο, στη σχέση. 

Αυτή η θρυλική ρήση του Ευαγγελίου πόσο ηχηρή, πόσο δυνατή ακούγεται και είναι. Δεν με αφορά ο ιερός χώρος που ειπώθηκε, αν υπήρξε και τέτοιος, γιατί πολλές φορές δεν είναι απαραίτητος για να σφραγίσει μια σχέση αληθινή, με καλύπτει όμως ότι η φράση κρύβει μέσα της αλήθειες που αναλύουν μέσα στο χρόνο την τελειότητα ή και τις ατέλειες συνύπαρξης ψυχής και σωμάτων. Κι όλο αυτό είναι που δένει δυο ανθρώπους σε μια κοινή πορεία, σ' ένα κοινό ταξίδι αναζήτησης συναισθημάτων και εμπειριών μέσα από τα δύσκολα κυρίως.

Μια συμπόρευση σε ένα κοινό αγώνα δρόμου με κοινούς στόχους, προσδοκίες κι αναμονές κρύβει κι εκπλήξεις, όχι πάντα ευχάριστες. Κι εκεί η επιμονή κι η υπομονή, πάντα μέσα από την αγάπη, είναι απαραίτητες αν θέλουμε να έχουμε μια σχέση ουσίας, ποιοτική, μια σχέση που να μπορεί να στέκεται γερά σε τέσσερα πόδια έτσι ώστε να μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας και τα θέλω μας καθαρή αντανάκλαση στον άλλο. Γιατί πάντα στα δύσκολα δοκιμάζεται η κάθε σχέση, όποια μορφή ή όνομα κι αν της δίνουμε.

Τα χρόνια περνούν κι η ζωή μάς αποδεικνύει καθημερινά την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός συντρόφου δίπλα μας, όχι σαν επίθετο μα σαν ουσιαστικό. 

Υπήρξαν κι οι έρωτες που μας καθήλωσαν, μας στήριξαν, μας "ανέβασαν", ενώ κάποιοι άλλοι μας αφάνισαν. Όλοι όμως μας άφησαν εκτός από αναμνήσεις και μια σφραγίδα, κάτι σαν παρακαταθήκη για τη συνέχεια της πορείας. 

Είναι αυτό που ο έρωτας σού φωνάζει "γδύσου" ενώ η αγάπη ψιθυρίζει "ντύσου μη κρυώσεις, ψύχρανε ο καιρός σήμερα".

Είναι η ουσία της διυλισμένης αγάπης μέσα απ' το νοιάξιμο για τον/τη σύντροφο που έμεινε δίπλα μας ως το τέλος 

(Μήπως αυτή δεν είναι που παίρνει μαζί της, έτσι κι αλλιώς τα κλειδιά της ζωής μας;).

Το "νοιάζομαι τον άνθρωπό μου" κρύβει μέσα του τα πάντα κι είναι ό,τι πιο όμορφο σαν συναίσθημα. Έχει πληρότητα, έχει το ειδικό βάρος του μοιράσματος μιας κοινής πορείας. 

Επειδή η πραγματική αγάπη χτίζεται λιθαράκι λιθαράκι.

Το να νοιάζεσαι πραγματικά για κάποιον, ακόμη κι όταν δεν σου μένει χρόνος πια να νοιαστείς ούτε για τον ίδιο τον εαυτό σου, αυτό είναι τελικά το "και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν"

Υπογράφω μετά πίστεως και αγάπης

υ.γ το σεντόνι αυτό δεν είναι ίσως αρκετό για την εποχή...