ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ - ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ!!!

Μα  σου το΄πα, δεν θυμάσαι? 
Άμα χάσεις τη στιγμή, οι ουρανοί θα κλείσουν. 
Γιατί λοιπόν, ρωτάς τι κάνω?
Φυτεύω αγαπησιάρικες στιγμές, για να μπουμπουκιάσει κι αυτή η μέρα!
Να, δες και μόνος σου τα υλικά:

Ευγνωμοσύνη γι΄αυτά που κατέχω σήμερα, γιατί ίσως αύριο ερήμην 
μου, πετάξουν μακριά και μετανοιωμένη αναφωνήσω, 
‘’αχ, στερνή μου γνώση, να σ΄είχα πρώτα.’’ 
Τότε, που τα θεωρούσα όλα δεδομένα και τα περνούσα στα ψιλά.

Μια χούφτα αισιόδοξης ματιάς, δίχως της απληστίας τον αναστεναγμό 
που ζωγραφίζει το ανικανοποίητο, στης δυστυχίας το μαράζι.
Κι ύστερα…

Το Θαύμα, να βλέπω τα λίγα για Πολλά!!! 
Κι απ΄το μικρούλι ‘’τίποτα’’, να δημιουργώ ένα σπουδαίο ‘’κάτι.’’
Κοίτα, ρίχνω λίπασμα στης δυσμένειας την ανημπόρια, να ριζώσει 
το Σάλτο της Ανίκητης Καρδιάς, καθώς μεγεθύνω τη χαρά και τη λύπη τη στραγγίζω! 

Τέλος, ποτίζω την Αγάπη, σε εκείνους που νοιάζονται να είμαι συχνά Καλά!!! 
Κι όλοι ΜΑΖΙ, με το πλησίασμα της Έγνοιας, να μην νοιώθουμε 
στα πέλαγα, σαν τους ναυαγούς που τους ξέβρασε η ξέρα!

Απλά πράγματα φίλε μου, ανέξοδα κι απλά, αρκεί…
Να ξεριζώσεις της μίζερης κλάψας τη λαλιά!

Όχι. Μην καταδέχεσαι να προκαλείς τον οίκτο. Το χέρι που με της 
Ασπλαχνίας τη λύπηση θα σου χαϊδέψει τα μαλλιά, μ΄αυτό το ίδιο θα 
σε ρίξει στα σκαλιά της καταφρόνιας.
Η σκηνοθετημένη λύπη, με το κολπάκι του αχ και βαχ, για να κερδίσεις 
τη συμπάθεια και του Λαβείν τα αβαντάζ, χαρίζει το βούρδουλα της εξουσίας σε αυτούς που σε λυπούνται.

Κατάλαβες λοιπόν, τι κάνω? Κόβω απ΄τη ρίζα τα πουρνάρια που μου στερούν 
τη θέα από το κυπαρίσσι της αξιοπρέπειας, που με καλεί ψηλά! 

Και να! Μόλις ξεβοτάνισα τους κήπους μου και νοιώθω Ευλογημένη,
σαν ακούω τη μελωδία της Ευχαριστίας, από τον κρότο που κάνει μπαίνοντας, προτού τα ζιζάνια της Αχαριστίας, μπολιάσουν τους ανθούς 
μου, με της αγνωμοσύνης τη σπορά..

Έλα, σπείρε την Υπερήφανη στάση της ζωής σου κι ο Παράδεισος θα 
ανθίσει, στο ραγισμένο βλέμμα της πληγής!

Και τότε μόνο,
Όταν ΕΣΥ, θα είσαι με ΣΕΝΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!
Κάτω από το δέντρο της Ευγνωμοσύνης, η σκιά του κάθε ώρα, με τα 
Ωσαννά θα σε τυλίγει και την ψυχή σου θα Ευεργετεί !!!
``` ``` ``` 
Από το ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ