σκίστηκε στα δυο ,
ο κρόκος κατακίτρινος έμεινε και το ασπράδι
χωρίς χρυσοβελονιά έμεινε γυμνό.
Το σπέρμα αγουροξυπνημένο ,
με την πρώτη ακτίνα χύθηκε πεισμωμένο
στους νυσταγμένους πρόποδες του χωριού,
όνομα να βρει και χώρο να καταλάβει
στην ταξινόμηση του απείρου και
στον ψίθυρο μιας στιγμής.
Στην διχασμένη μέρα,μια βεντάλια φωτός
η γήινη φωνή του Δεσπότη ,
ανταγωνίζεται την λαλιά του κόκορα
μέσ' τα λιθόστρωτα σοκάκια του χωριού.
Αγκομαχώντας και ξεφυσώντας η
μέρα νύχτα έγινε,ενώ η καμπάνα της Παναγιάς με
τρεμούλιασμα ,το πένθος σκέπασε.
Ξαπλωμένος στην κουπαστή του φεγγαριού
με χέρια παγωμένα,δραπέτης από τους κήπους ταξιδεύω
και στον γκρίζο βυθό του πελάγους καθρεφτίζεται
το χωρίς πρόβα μοντέλο του θανάτου .
Ο αποσπερίτης ιχνογραφεί στεφάνια στις
δαντέλες της καυτής πνοής μου,
στου πρόσφυγα το σώμα να αποθέσω.
Δεν ανήκω πλέον στον εαυτό μου,
νιώθω την κρυστάλλινη φωνή του
μέσα μου,χωρίς προκατάληψη,
γίνεται αίμα χωρίς χρώμα στο κέντρο της ψυχής μου
μια λάμψη χωρίς διαστάσεις
στο παλλινώριο της αυγής.
Και το σπέρμα....
ναι ...ναι το σπέρμα το αγουροξυπνημένο ,
λέω να το σώσουμε το σπέρμα
δεν είναι στέρφο ούτε και κωδωνοκρούστης ,
είναι η προλεγόμενη κρυμμένη μας ζωή
χωρίς ευνουχισμούς.
Στους πρόποδες της ελπίδας ο ήλιος
διαπερνά το γαλάζιο
κοκκινίζοντας τα τριαντάφυλλα,
τώρα νιώθω το κορμί μου ηλιοτρόπιο
να καταπλέει σε αιώνιες δροσιές.
ΧΑΡΗΣ ΠΑΠΑΣΑΒΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου