Να σου μιλήσω ήθελα
για την χαρά
να την νιώσεις
ποίημα να γίνει,
τραγούδι ζωής,
όνειρο ελπίδας.
Ανείπωτη χαρά,
πάνω σε σύννεφα
μια μέρα,
επιστροφή από χώρα μακρινή,
νήμα ζωής
να ξαναπιάσω ικανή.
Πάλεψα πολύ εκεί
τον φόβο
αρρώστιας και μυαλού πόνο,
δύναμη γύρεψα
σ' αγκάλη ασφαλή,
κι ήμουν τυχερή,
κέρδισα τη ζωή.
Δώρο πολύτιμο, εύθραυστο,
κρατώ, τιμώ,
σταγόνες αίμα χρέος
βαρύ, χωρίς επιλογή,
παρά μ' ευγνωμοσύνη
να προστατέψω.
Δεν με φοβίζει πια ο ουρανός,
ούτε ορίζοντας μακρινός,
τα ζάρια όπως κι αν έρθουν
δύναμη κουβαλώ
στα πόδια να σταθώ
κόντρα σ΄ αγέρι ορμητικό
ψηλά ν' ανεβώ.
Δύναμη χρέους αγάπης
με αγάπη να ξεπληρώσω
όσο ζω.
Η Βαφειάδου σέβεται τις λέξεις, τις χρησιμοποιεί με ακρίβεια και παράγει ομορφιά με απλά υλικά. Το ποίημα σταδιακά απογειώνεται και απογειώνει. Έχει ήθος χωρίς να διδάσκει. Και έχει εσωτερική δύναμη, με κάνει να θέλω κι εγώ «κόντρα σ' αγέρι ορμητικό/ψηλά να υψωθώ». Εσείς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστω πολυ την εκλεκτη κι αγαπημενη μου φιλη Αθηνα Βογιατζογλου για το θερμο της σχολιο. Κι αν απο τις λεξεις γινεται αισθητη και παρασυρει η δυναμη που θελησα να μοιραστω, δεν θελω τιποτε περισσοτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή