ΜΑΡΙΝΑ ΣΟΛΔΑΤΟΥ - Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Η ΠΑΥΣΗ

Έβαλα τους θεατές στα παρασκήνια.
Η πλατεία βουβή και ντυμένη ολόθερμο άλικο του έρωτα.
Βάδισα πολλές φορές στην σιωπή.
Θλιμμένος ρόλος χωρίς διανομή.
Ήταν όλο ετούτο μιά παράσταση πλήρης ιδεών.
Το κεντρικό πρόσωπο ήταν πάντα η σιωπή.
Σαν άρχισες να μιλάς έγινα η παύση μες στα επεισόδια.
Πάντα ετούτον τον χειμώνα θα κυνηγώ την ελεύθερη διασκευή.

Εσύ, ωχρά κηλίδα των λογισμών μου, ποτέ σου δεν θρήνησες
τον έρωτα στα κλαδιά που γέρνουν-βαθιά υπόκλιση στο αέναο-
την μυρτιά που διασώθηκε της πυρκαγιάς,
τον καπνό από το καλύβι του ερημωμένου μέλλοντος,
τον θάνατο του κύματος στο διάβα πειρατών,
το έλεος του παντός.

Η παύση ένας διαρκής αγώνας μονολόγου σ’ αδειανό θέατρο
κι η κορυφαία με το κηρύκειο, που έκλεψε μιάν νυχτιά η ψυχή μου,
με την δάφνη, την ελιά, τα φτερά και τα φίδια της λατρείας
και ο Ερμής να κοιτά, πάνοπλος ομονοίας και ελπίδων.

Περίλαμπρε πρώτε αγωνιστή των ερωτικών μου διαδρομών,
των ονείρων μου της λεύκας π’ άσπρισε τον ακάματο ουρανό,
του εκμαγείου της χαμένης μου αγάπης,
βημάτισα κι απόψε εν αγνοία διαβιούσα.
Πανθρύλητε γευσιγνώστη της αγάπης, σκέπασέ με, λογισμέ.
Η παύση προσκύνημα και η σιωπή μου ικεσία.

Πρώτε αγωνιστή έρωτα,
μετά το χάος και την γαία θρηνείς τα ολίγιστα πεπραγμένα.
Ελλείψει θεατών κατέλαβα την σκηνή, έγραψα μαύρο μαργαριτάρι,
στου κύκνου την ανηφοριά το νερό εξοστράκισε το θεαθήναι.
Μοιραία, κατέβασα την αυλαία και αποσύρθηκα!

Μαρίνα Σολδάτου
"Τί και αν μετράει ο χρόνος"