William Henry Margetson, Η θάλασσα έχει τα μαργαριτάριά της. 1897. Πινακοθήκη Τέχνης του Σίδνεϊ. |
Ήρθε ο Οκτώβρης
να τρυπώνει πάλι από τ΄ ανοιχτά παράθυρα,
ν΄ απλώνει τα κίτρινα θαμπά μαλλιά του
δίπλα στ’ ανοιχτά βιβλία.
Να παίρνει στους ώμους του να χαϊδεύει
εκείνο της αγάπης,
το τρελαμένο πουλί
που κρύβεται κάτω από πράσινες ζακέτες
να τρυπώνει πάλι από τ΄ ανοιχτά παράθυρα,
ν΄ απλώνει τα κίτρινα θαμπά μαλλιά του
δίπλα στ’ ανοιχτά βιβλία.
Να παίρνει στους ώμους του να χαϊδεύει
εκείνο της αγάπης,
το τρελαμένο πουλί
που κρύβεται κάτω από πράσινες ζακέτες
Κι εσύ το δίχως άλλο ν΄αναρωτιέσαι
αν πέρασε από εδώ,
αν του ‘δωσα,
κι αν σου κρατά,
όλο το φως που εμπιστεύτηκα,
τις νυχτες που αργά στο σώμα μας κεντούσαμε
εκείνο, το δικό μας το φεγγάρι
αν πέρασε από εδώ,
αν του ‘δωσα,
κι αν σου κρατά,
όλο το φως που εμπιστεύτηκα,
τις νυχτες που αργά στο σώμα μας κεντούσαμε
εκείνο, το δικό μας το φεγγάρι
Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη
(Οκτώβρης 2015)
(Οκτώβρης 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου