ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ - 4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

i. Απουσία

Η θάλασσα ήπιε το φεγγάρι ο έρωτας της έκλεψε τον ήχο ∙ κι εσύ τον ψάχνεις, ανάμεσα στα δάκτυλα. Ένα κόκκινο κοχύλι αιμορραγεί. Κι εγώ; Εγώ δεν έχω άλλους επιδέσμους.

Από την Ποιητική Συλλογή "ΠΟΡΦΥΡΟ ΝΕΡΟ"

ii.Κι ας ξυπν… ήσουν

Ψάχνουν οι έρωτες φωνές που τρέμουν, ανάσες και σκιές στο φως τη δύση να στεριώσουν. Να τρέξει αντάμωση, να μη μας βρει το καληνύχτα... Έλα, έλα και κάθισε κοντά μου, αγάπα με... είπες· κι έπαψε η νύχτα να μετράει και τα σεντόνια μίλησαν σαν έγραψε στο σώμα η απουσία. Έλα, έλα κοντά μου, αγάπα με... είπες· κι εγώ τον ουρανό κοιτάω να βρω ένα δειλινό, για να σε περιμένω. Πάντα ανταμώνουμε σαν οι σκιές αποκοιμιούνται.. Αχ έλα, έλα και κάθισε κοντά μου. Δε χάθηκε ο κόσμος κι αν ξυπνήσουν.

Από την ποιητική συλλογή " ΑΠΟ ΣΙΩΠΗ..."

iii. Καλά είμαι

Καλά είμαι μειώνοντας το παράπονο έπαψε να σαπίζει τα κόκαλά μου το φθινόπωρο. Καλά είμαι έβαλα πίσω στο συρτάρι επιθυμίες και πια δεν θέλω. Καλά, καλά είμαι κουλουριασμένη στο κρεβάτι τσαλακώνω όνειρα, έτσι θα πάψουν επιτέλους. Καλά είμαι κι ο τοίχος δίπλα μου κι αυτός έπαψε να παραπονιέται με τόσα χάδια τρυφερά που του χαρίζω καλά είμαι. Οι επισκέπτες καθόλου δε λιγόστεψαν κι αλήθεια να ‘ξερες πόσες φορές μου χάλασαν τον ύπνο υπονομεύοντας την άδεια μου γαλήνη λέγοντας πως, τελικά, όλοι είμαστε μόνοι. Καλά είμαι γέμισε ο τοίχος δαχτυλιές τα τζάμια ράγισαν από τις αγκαλιές και τα ποτήρια απ’ τα φιλιά τα παθιασμένα. Με τόσα χάπια πώς να μην υποκύψει η χαρά; Είμαι καλά, σου είπα, γιατί τρέμεις; Ναι, τέλειωσε το πετρέλαιο, πάρε κουβέρτα. Δεν ήξερα πόσο ευαίσθητες είναι στο κρύο, οι αναμνήσεις.

Από την ποιητική συλλογή "Η ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ"

iv. 6,83ο χλμ

Όλοι μου λένε πως μιλάω πολύ είναι γιατί φοβάμαι! Σ’ αυτές τις ατέλειωτες παύσεις της σιωπής που κάποιος πρέπει να καλύψει το κενό… μιλάω πολύ. Είναι ο μόνος τρόπος για να σωπάσει ο εαυτός μου, αυτός που λέει πάντα την αλήθεια διαμορφώνοντας επιτυχώς ένα αποτυχημένο δάκρυ· κι όλο τα λάθη απ’ τη ζωή μου απομακρύνει. Γιατί; Στιγμιότυπα οι αισθήσεις έχουν χυθεί στ’ άδειο ταβάνι στάζουν στον ώμο και δεν αντέχω να κοιτάξω πια ψηλά. Γι’ αυτό μιλάω… Μιλάω πολύ! Μαζεύω υπογραφές στη γειτονιά τις παρατάσεις λιγοστεύοντας. Μ’ αναβολές και χάπια μόνο μια θέση στο κρεβάτι έχει μείνει για την αρρώστια που από χρόνια έχει σκεπάσει τη σιωπή με φλυαρία· κι εκείνη τη χαμένη ρίζα που βυθίζω στο αλκοόλ για να ζαλίσω το λουλούδι, να πέσει, να πάψει να μετράει τ’ άστρα. Γι’ αυτό κι έχω στα χείλη μου ένα όπλο. Μιλώ ασταμάτητα μ’ άστοχες βολές σ’ άδειο καθρέπτη και μ’ άδειες λέξεις τη σιωπή σκοτώνω, να ρίξω το άλογο που τρέχει κρατώντας με σε απόσταση απ’ τον κόσμο. Μιλάω πολύ! Μιλάω πολύ να φύγει ο φόβος.

Από την ποιητική συλλογή "ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ"

Φωτογραφίες - Christian Schloe Art