ΓΙΩΡΓΗΣ ΔΡΥΜΩΝΙΑΤΗΣ " Στο δρόμο της φθοράς "

Στα μάτια της που καίει έρημη φωτιά
οι στάχτες των ερώτων ακραχνίζουν.
Είναι κι η στάχτη μου μαζί τους στη ματιά.
Καίγονται κι όνειρα εκεί κι ιδανικά.
Απ’ το μηδέν τα παρελθόντα δεν γυρίζουν.

Ωσάν ρεφραίν θα σου το πω το σ’ αγαπώ
Αχ και να είχα μια τροφό
και λίγο μέλλον για τροφή
κι ένα σπυρί αγάπης να τ’ αλέσω να χορτάσω.
Μα είμαι πια στης κατρακύλας την στροφή
κι απ’ τα συντρίμμια της ζωής
το πιο μικρό κρατώ να μην το χάσω.

Στα χέρια της μια παγωμένη λησμονιά
κρατά και κουμαντάρει τα χαμένα.
Κλαίει στον κήπο μας εκείνη η λεϊμονιά,
το γιασεμί και η μπιγκόνια η βυσσινιά
κι όλα τα μάτια των ανθών μαζί με μένα.

Αλλόκοτος ο πάνω κόσμος κι ο Θεός
και οι καρδιές αλλόκοτες καδένες.
Σβήνει τον έρωτα και τη χαρά ο καιρός,
πίνει η νύχτα το ηλιόφερτο το φως,
στέγνια στις φλέβες κι απραξία στους αδένες.

γ.π.κ-δρ.
Από την «ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΟΙΣ»