 |
| photo - Izabella Urbania summertime |
Κι έπειτα απλώθηκε σιωπή
πέπλο πυκνό στον νου.
Ενοχή.
Κρυφές οι αλήθειες,
θαμμένες απορίες
ύπουλα παιχνίδια.
-Ήθελες να μπορούσες ν' αρνηθείς.
Πόνος βουβός αντί χορός
στήθηκε σε άγουρη ψυχή.
Κουβάρι η επιθυμία με τον φόβο
σε παραμύθι που δεν είναι παιδικό.
Ντροπή και η χαρά.
Άγονα παιδιά
κλεμμένης αθωότητας
βαριά κατάρα το προικιό.
Λάδι που άπλωσε στ' απόκρυφα
χέρι στυγνό.
-Πώς να ξεχάσεις μα και πώς να θυμηθείς;
Σ΄ αυτό το βρώμικο μαντρί
ήσουν το φως
μα κι η ελπίδα είσαι εσύ.
-Δεν φταις εσύ, τ' ακούς;
Λευτέρωσέ την την ψυχή
συγχώρεσε το μικρό παιδί.
Ελένη Βαφειάδου
Μέσα σε εικοσιτέσσερις μόνο στίχους, η ποιήτρια αναμετρήθηκε με το τεράστιο θέμα της παιδικής κακοποίησης με εντυπωσιακή, κατά τη γνώμη μου, ευστοχία. Αυτή η άβυσσος πόνου και σκοταδιού αποτυπώθηκε χωρίς ίχνος μελοδραματισμού. Ακραία λιτότητα, καίρια επιλογή λέξεων, επίγνωση της βαρύτητας του θέματος και σεβαστικός χειρισμός του. Η Βαφειάδου δεν γράφει για να εκλύσει ελεύθερα το συναίσθημά της. Επιλέγει έναν πιο δύσκολο δρόμο. Παίρνει πολύ στα σοβαρά την ποίηση, την υπηρετεί για να την κάνει καθρέφτη μιας αλήθειας που αφορά όλους μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ποιηση αφαιρει τα περιττα. Ευχαριστω.
ΑπάντησηΔιαγραφή