ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ " Ατιτλο "

Μέστωσαν τα σταφύλια μας
κι ήταν θαρρώ
η σοδειά γερή
στη ρέουσα την εύφορη
των αμπελώνων γη.
Όπως μεστώνουν τ' άγουρα
τ' ανήλικα μας χρόνια
μέσα στο βιός της ζήσης.
Σαν έγιν' η συγκομιδή
πατήθηκαν
κι ο μούστος σαν ζυμώθηκε
ευώδιαζε κρασί.
" Πλούσια τα ελέη "
Γεμίσαν με το νέκταρ του
τ' αμπάρια της ψυχής
Γουλιά γουλιά ο πόνος της
μεθάει με μιά πρόποση
γίνεται μαχητής
Σαν και τη τεθλιμμένη μας
την έρμη την ζωή
Καθώς την ξεζουμίζουμε
ζυμώνουμε τ' απόσταγμα
και θρέφεται με σταλαμούς
η κάθε της στιγμή
Κρίμα γιά κείνο τ' άδοτο
το ποθητό φιλί
Πώς θ' αφεθεί στη μέθη του
Ποιά πρόποση να κάνει
Πώς θα χαρεί τη μέθεξη
Που' χει ξινίσει τώρα πια
σ' ένα μπουκάλι η προσμονή ;

Χριστίνα Υπερμάχου