Δεν σε φοβάμαι... Δεν φοβάμαι τη σιωπή σου. Κουβαλάς τόσες φωνές... Δεν φοβάμαι το δάκρυ σου. Έχεις τόσους κήπους να ποτίσεις... Δεν φοβάμαι το σκοτάδι σου. Έχεις τόσους κρυφούς ήλιους... Κι αν έρθει η μπόρα, δεν σε φοβάμαι. Ουράνιο τόξο τεντώνεται η ψυχή σου... Κι αν το φθινόπωρο ζυγώνει,δεν σε φοβάμαι. Ξέρεις πού κρύβονται τα κυκλάμινα με της υπομονής το χρώμα. Τι κι αν μεγαλώνει η νύχτα; Το σκοτάδι μυστική προσευχή στης καρδιάς σου τους στίχους, μπουκάλια στο πέλαγος... Δεν σε φοβάμαι εσένα. Φτιαγμένος είσαι από χώμα κι ουρανό. Πάνω στο βράχο πεταρίζει η ψυχή σου... Δεν σε φοβάμαι. Στο δικό σου βυθό ομορφαίνει η λύπη. Μ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου