Λόγια πουλιά σε κλουβιά στόματα
δεκάρα δε δίνουν στης καρδιάς τους το χτύπο.
Μόν αφουγκράζονται κάτι πίσω απ τον τοίχο
κι ύστερα στρίβουν ένα γέλιο λοξό.
Ολοστρόγγυλα φουσκώματα ζούνε , αναπνέουν , κινούνται, μα ανάσκελα φτύνουν, ευυπόλυπτη ανυπαρξία ζωής.
Κλείνουν μάτι σε άλλα οριζόντια σώματα, καταστέλουν απλά δικαιώματα, για ένα αχυρένιο στρώμα "τιμής".
Να το δεις . Ταφικό μερίδιο της καμμένης ζωής, που ανταλλάγματα δεν τους ζητάει.
Μόν τα διάφανα μάτια, σε κρυστάλλινα μονοπάτια να τρέξουν,
στο φονιά των ονείρων ανάθεματος πέτρα να ρίξουν ,
να χτυπήσουν με ράβδο του χαμόγελου, το δέντρο που γλυκαίνει την πληγή.
Ποιος να ξέρει αν η άνοιξη θα ρθει , στης ελπίδας να βγούμε όλοι μαζί την αυλή
ή ο ένας τον άλλον θα ρίξει στο πηγάδι το άπατο της ανυδρίας αυτής;
Λογικά ,κάποιοι φιλήσυχοι εργάτες ,
ανυποψίαστοι της ζωής επαναστάτες θα χουν πάρει της αυγής το φανό, πρωτοστάτες , το τοπίο να καθαρίζουν
και αχνο αρχικά το χαμόγελο σε ζωή ζόρικη , για πάντα να χαρίσουν.
Φωτεινή Ψι.
Πραγματικά υπέροχο
ΑπάντησηΔιαγραφή