ΜΑΡΘΑ ΚΑΝΑΡΗ " Ομορφιά "

Ζητιάνεψα την ομορφιά , σαν μια ανάμνηση του μέλλοντος
και την επόθησα ως βυζανιάρικο στον κόρφο της μάνας του…
Εσκίρτησε η ψυχή και κόμπιασε το μέσα μου,
σ’ εκείνο ακριβώς το μέρος που κτυπά η καρδιά
και σαλεύει το λογικό τ’ ανθρώπου…
..και επόθησα την ομορφιά, όχι ως ευτυχία,
γιατί αυτή είναι μάταιη…
μα ούτε ως ευτυχισμένη στιγμή,
γιατί αυτή είναι προσωρινή..
Μα την επόθησα πιο πάνω και πιο πέρα απ τ’ άπειρο
ως την απειροελάχιστη ίνα
της ύπαρξης μου , ως τη μόνη πνοή στο κενό…
Εκοίταξα τότε τ’ αστέρια, Αστέρι μου
Κι’ έφτιαξα έναν κόσμο αλλόκοτο…
Έναν κόσμο, όπου κανείς δεν πατάει χαλίκι
με την πρόφαση ότι αυτό δεν αισθάνεται…
έναν κόσμο που σιγεί νάματα και προσευχές
και μια νύχτα τόσο γλυκιά,
που ακόμα κι η μέρα , διστάζει να χαρίσει το φως της….

μ@ρθ@-Ομορφιά