Μια μέρα θ' ανοίξω το παράθυρο και θα μπει η γαλήνη. Η χαρά αντί για τον τρόμο. Τα λουλούδια θα ευωδιάζουν κι η τελευταία βροχή θα έχει παρασύρει στον υπόνομο τη δυσωδία της παράνοιας. Το γέλιο των παιδιών θα ακούγεται αβίαστο, κανείς δεν θα μπορεί να το φιμώσει.
Μια μέρα θ' ανοίξω το παράθυρο κι ο εφιάλτης θα έχει τελειώσει - γιατί ένας εφιάλτης δεν είναι όλο αυτό; Ας ετοιμάζομαι από τώρα, ξέμαθα, πώς να είναι η γαλήνη κι η ευωδιά των λουλουδιών; Μέσα στο κατακαλόκαιρο η παγωνιά θερίζει κι οι δείκτες των ρολογιών δεν ξέρουν πού να στραφούν.
Τη θέλω σύντομα εκείνη την ημέρα, να την προλάβω, να την προλάβεις, να την προλάβει. Ας πάω λοιπόν στο παράθυρο, όταν κάποτε θα βγει ο ήλιος θέλω να είμαι εκεί - γιατί θα βγει ο ήλιος, πάντα δεν ξημερώνει;
.
Ιωάννα Φραγκιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου