Η πόλη μου ...
Διατηρεί το ... χρώμα του ήλιου
toν πόνο του βράχου και των κυμάτων την οργή
όταν καταβροχθίζουν κομμάτια της ασφάλτου,
υπνωτιστές των αρχαίων ψηφιδωτών.
Τα ξημερώματα
ανατριχιάζει με την κραυγή του θαλασσοβάτη
πανό από τα ψαροκάικα, αλμυροποτισμένα μες στο χρόνο.
Μεσημεριάτικα
επεκτείνει τον ορίζοντα στη σκιά των
καστρομαχητών που'ναι
πετρωμένοι στην ακτή των υψωμένων βράχων
και τα βράδια
ρέει το πνεύμα της επί της κατάβασης του πεζοδρομίου
κάτω από τη σπινθηροβόλες πύλες όπου ο χτύπος
φέρνει στο νου, τον μύθο.
Η πόλη μου
είναι τόσο αρχαία, όσο το αστέρι της ελιάς
Τόσο νέα, όσο το γαλανό απέραντο κλάμα
ενός μωρού.
Qyteti im...
...mban ngjyrën e diellit
dhimbjen e shkëmbit dhe zemërimin e dallgës
kur tërheq copat e asfaltit
në rizgjim të mozaikëve të lashtësisë.
Zgjimet
i rrenqeth me piskamën e zgalemit
mbi peshkarexhat e regjura kohërave te kripura.
Mesditës
shtrin horizontin nën hijen e keshtjelltarëve
gurëzuar mbibregut te valës
dhe mbrëmjeve
rrjedh shpirtin tatëpjetë rënies së kalldrëmit
mbi vezullimin portave ku trokitja
zgjon legjendën.
Qyteti im
është i lashtë sa ylli i ullirit
i ri sa kaltërsia e pafund
e qarjes së një foshnje.
Klaritα Selm@ni
Foto KlaritaSelm@ni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου