ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ:"ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΚΑΡΑΒΙ" - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΔΟΥΝΑ

Eκεί που"παντρεύεται"η άγρια ομορφιά της πέτρας με το μπλε της θάλασσας...

-------------

Πίσω από τα μεσαιωνικά τείχη της Μονεμβασιάς κρύβεται η μαγευτική καστροπολιτεία που φιλοξενεί βυζαντινές εκκλησίες, επιβλητικά αρχοντικά, γραφικά καλντερίμια και μία σειρά από ξενώνες, εστιατόρια, μπαρ και καταστήματα, που βρίσκονται σε αρμονία με το αρχιτεκτονικό προφίλ της πόλης... 

"Κυρά Μονοβασιά μου,πέτρινο καράβι μου.Χιλιάδες οι φλόκοι σου και τα πανιά σου. Κι όλο ασάλευτη μένεις να με αρμενίζεις μες στην οικουμένη"έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για τον τόπο του, τη Μονεμβασιά.Για τον άγριο βράχο, την Ακρα Mινώα -όπως ονομαζόταν κατά την αρχαιότητα- που αποκόπηκε από την Πελοπόννησο με έναν σεισμό το 375 μ.X. και πήρε τη μορφή που πήρε σήμερα. 

Πίσω από τα μεσαιωνικά τείχη της Μονεμβασιάς κρύβεται η μαγευτική καστροπολιτεία που φιλοξενεί βυζαντινές εκκλησίες, επιβλητικά αρχοντικά, γραφικά καλντερίμια και μία σειρά από ξενώνες, εστιατόρια, μπαρ και καταστήματα, που βρίσκονται σε αρμονία με το αρχιτεκτονικό προφίλ της πόλης. Στον «Βράχο της Μονεμβασιάς» συνδιαλλέγεται η άγρια ομορφιά της πέτρας με το μπλε της θάλασσας και το σήμερα με την ατμόσφαιρα των μεσαιωνικών χρόνων...

Η Μονεμβασία χωρίζεται σε δύο μέρη: την Άνω Πόλη -που κτίστηκε πρώτη και δεν κατοικείται- και την Κάτω Πόλη που κατοικείται στις μέρες μας και φιλοξενεί σημαντικά αξιοθέατα. Ακολουθώντας το κεντρικό καλντερίμι της Κάτω Πόλης-ξεκινά από την πύλη του Κάστρου- θα οδηγηθείτε στην κεντρική πλατεία με το κανόνι όπου δεσπόζει η εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού. Το εσωτερικό του ναού κοσμούν μεταβυζαντινές εικόνες (17ος - 18ος αιώνας), όπως ο Ελκόμενος Χριστός, η Παναγία στον τύπο προ Σταυρού, ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και η Γέννηση του Χριστού στο τέμπλο, και η «Κυρία η Παντάνασσα» στο προσκυνητάρι. Τα μαρμάρινα γλυπτά μέσα σε αυτή χρονολογούνται στους παλαιοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους.

Από το «Κανόνι» μπορείτε να κατηφορίσετε προς τα θαλάσσια τείχη και να επισκεφθείτε τη μεγάλη πλατεία με την εκκλησία της Παναγίας Χρυσαφίτισσας του 17ου αι. με τη μικρή πηγή της που θεωρείται αγίασμα. Τα δαιδαλώδη πέτρινα σοκάκια της Κάτω Πόλης προσφέρονται για ατελειώτους περιπάτους. Εκεί βρίσκεται και το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Μονεμβασίτης ποιητής Γιάννης Ρίτσος, όπως επίσης και ο τάφος του. 

Ανηφορίζοντας προς την Άνω πόλη, στη δυτική πλευρά του Βράχου θα δείτε να στέκει στην άκρη του γκρεμού η Aγία Σοφία που έκτισε ο αυτοκράτορας Aνδρόνικος B΄και θεωρείται από τις ωραιότερες βυζαντινές εκκλησίες του 14ου αιώνα. Αξίζει η ανάβαση αφού εκτός από τις θαυμάσιες τοιχογραφίες που θα συναντήσετε στην Αγία Σοφία, η θέα -προς τη θάλασσα και την Κάτω Πόλη- θα σας αποζημιώσει. 

Στο Κάστρο υπάρχουν 40 εκκλησίες, με πιο γνωστές αυτές της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας, της Παναγίας της Κρητικιάς, του Άγιου Νικόλαου, του Άγιος Στέφανου, του Άγιου Παύλου και της Αγίας Άννας.

Η Μονεμβάσια,γνωστή στους Φράγκους ως Μαλβαζία,είναι περισσότερο γνωστή από το μεσαιωνικό φρούριο, επί του ομώνυμου "Βράχου της Μονεμβασιάς", που αποτελεί στην κυριολεξία μικρή νησίδα που συνδέεται με γέφυρα σε σχηματιζόμενο λαιμό συνολικού μήκους 400 μέτρων με τη σημερινή παράλια κατ΄ έναντι πόλη επί της λακωνικής ακτής. Στα διασωθέντα κτήρια και τις δομές στο κάστρο περιλαμβάνονται αμυντικές κατασκευές του εξωτερικού κάστρου και αρκετές μικρές βυζαντινές εκκλησίες.

Το όνομά της είναι σύνθετη λέξη, που προέρχεται από τις δύο ελληνικές λέξεις Μόνη και Έμβασις.Πολλές από τις οδούς είναι στενές και κατάλληλες μόνο για τους πεζούς.Ο κόλπος της Παλαιάς Μονεμβασιάς βρίσκεται στο Βορρά.Το παρωνύμιο της Μονεμβασιάς είναι «Γιβραλτάρ της ανατολής»,επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ

Κατά την περιήγηση του το 160 μ.Χ. στη Λακωνία, ο Παυσανίας αναφέρει ότι απέναντι από την Επίδαυρο Λιμηρά, υπήρχε μια «άκρα, καλούμενη Μινώα», η οποία προεξείχε προς τη θάλασσα.

Η χρήση της λέξης Μινώα, η οποία έχει ταυτιστεί με το βράχο όπου αναπτύχθηκε αργότερα η πόλη της Μονεμβασιάς, υποδηλώνει ότι πάνω σε αυτόν υπήρχε μια λιμενική εγκατάσταση από αρχαιότερη εποχή.

Η ύπαρξη κάποιου είδους λιμανιού πάνω στο βράχο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι εκεί υπήρχε και αξιόλογος οικισμός, καθώς θεωρείται βέβαιο πως ο Παυσανίας θα τον είχε αναφέρει. 

Η μορφή του βράχου που αντίκρισε ο Παυσανίας (αλλά και ο γεωγράφος Στράβων έναν αιώνα νωρίτερα, τον 1ο αιώνα μ.Χ.) δεν διέφερε και πολύ από αυτήν που γνωρίζουμε και βλέπουμε σήμερα. 

Στα γραπτά του ο Παυσανίας δεν κάνει λόγο για νησί, γεγονός που σημαίνει ότι ο βράχος πρέπει να ήταν συνδεδεμένος και τότε με κάποιον τρόπο με τη στεριά.

Αν και είναι πιθανό κάποιος οικισμός να δημιουργήθηκε πάνω στο βράχο κατά τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν και μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη και «άνοιξαν» νέοι θαλάσσιοι δρόμοι, η αρχή της ιστορίας της Μονεμβασιάς φέρεται να αρχίζει στα μέσα του 6ου αιώνα μ.Χ. από τους κατοίκους της Λακεδαιμονίας, της «συνέχειας» δηλαδή της άλλοτε κραταιάς και ξακουστής Σπάρτης.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα επικράτησε η άποψη πως η Μονεμβασιά ιδρύθηκε από τους κατοίκους της Λακεδαιμονίας, όταν αυτοί και υπό καθεστώς πανικού λόγω της επιδρομής των Σλάβων το 587 – 588 μ.Χ. εγκατέλειψαν τα πάτρια εδάφη και υπό την ηγεσία του επισκόπου τους βρήκαν καταφύγιο στον βράχο, όπου και δημιούργησαν τη νέα πόλη.

Ωστόσο, η θεωρία αυτή αμφισβητείται έντονα ιδίως βάσει και των αποδείξεων που προσφέρει η αρχαιολογική έρευνα, όχι τόσο για το ποιοι και το πότε ίδρυσαν τη Μονεμβασιά αλλά για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε η νέα πόλη. 

Η ένσταση κυρίως εδράζεται στην εγκατάλειψη της Λακεδαιμονίας υπό καθεστώς πανικού. 

Συγκεκριμένα, εκτιμάται ότι η μετεγκατάσταση του πληθυσμού από τη Λακεδαιμονία στη Μονεμβασιά δεν έγινε το συγκεκριμένο έτος 587 – 588 αλλά άρχισε αρκετά νωρίτερα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού. 

Η μετακίνηση του πληθυσμού μιας ολόκληρης πόλης με όλον τον πληθυσμό της σε νέες θέσεις, οι οποίες ήταν καλύτερα οχυρωμένες είτε λόγω Φύσης είτε λόγω κατασκευής,αποδίδεται στο πλαίσιο της στρατηγικής επανεγκατάστασης πληθυσμών που ακολουθήθηκε ευρέως κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Ιουστινιανού προκειμένου να αντιμετωπιστούν πιο αποτελεσματικά οι επιδρομές βαρβάρων. 

Επί Ιουστινιανού οι μετακινήσεις πόλεων γίνονταν προληπτικά και δεν ήταν το επακόλουθο καταστροφικών επιδρομών. 

Ενδεικτικό άλλωστε αυτής της οργανωμένης μετεγκατάστασης ήταν ότι μέρος του πληθυσμού της Λακεδαιμονίας εγκαταστάθηκε στο Γύθειο αλλά και στον Πάρνωνα για την φύλαξη των ορεινών διαβάσεων. 

Τα στοιχεία από τα αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν την εγκατάσταση πληθυσμού στον βράχο προς τα τέλη του ΣΤ’αιώνα, στην εποχή στην οποία έχει χρονολογηθεί και η πρώτη φάση της βασιλικής του Ελκόμενου Χριστού στην Κάτω Πόλη. 

Η μετεγκατάσταση από τη Λακεδαιμονία στη Μονεμβασιά άρχισε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιουστινιανού ενώ το πιθανότερο είναι ότι χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να ολοκληρωθεί. 

Μάλιστα, τα στοιχεία συνηγορούν ότι η εγκατάσταση έγινε βάσει ενός μακροχρόνιου σχεδιασμού, οικοδομικών εργασιών μεγάλης κλίμακας, μακρών προετοιμασιών για την οργανωμένη μετεγκατάσταση. 

Άρα η ίδρυση της Μονεμβασιάς έγινε από τους κατοίκους της Λακεδαιμονίας, οι οποίοι στο πλαίσιο του οικιστικού σχεδιασμού της περιόδου του Ιουστινιανού και προκειμένου να αποφύγουν τις βαρβαρικές επιδρομές, αναζήτησαν μια καλύτερα προστατευμένη τοποθεσία, η οποία άλλωστε ανταποκρινόταν και στις ανάγκες που δημιουργούνταν πλέον και από τη μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη προς τη Κωνσταντινούπολη τον Δ’αιώνα μ.Χ.

**το κείμενο βασίζεται σε στοιχεία και πληροφορίες από το βιβλίο "Μονεμβασιά,μια Βυζαντινή Πόλις Κράτος",Χάρις Α. Καλλιγά**

 5 Η κεντρική πλατεία και ο Ελκόμενος Χριστός

------------

Mέσα στα μεσαιωνικά τείχη της Μονεμβασιάς βρίσκεται μια από τις πιο καλοδιατηρημένες και ζωντανές καστροπολιτείες στην Ελλάδα, που συγκεντρώνει όλο το χρόνο φανατικούς επισκέπτες. Δεκάδες εκκλησίες, αρχοντικά πλούσιων εμπόρων, κρήνες, χαμάμ και στριφογυριστά καλντερίμια διατηρούνται σε αξιοσημείωτα καλή κατάσταση, διαφυλάσσοντας ατόφια την ατμόσφαιρα αυτού του οικισμού, που από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι το 19ο αιώνα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην ιστορία της ευρύτερης περιοχής. Μέσα στο κάστρο δεν κυκλοφορεί αυτοκίνητο, οπότε προετοιμαστείτε για περπάτημα. Το κεντρικό καλντερίμι που ξεκινά από την πύλη του Κάστρου σε οδηγεί στα σημαντικότερα αξιοθέατα αλλά και στα εστιατόρια, τα μπαρ και τα καταστήματα που είναι συγκεντρωμένα κατά μήκος του. Από την κεντρική πλατεία με το κανόνι, την εκκλησία του Ελκόμενου Χριστού και το Αρχαιολογικό Μουσείο ξεκινά το καλντερίμι για το Επάνω Κάστρο ή Γουλά, το δεύτερο οικισμό. Αξίζει η ανηφόρα ανάμεσα στις ροδιές και τις χουρμαδιές και μόνο για τη θέα από τα τείχη του Επάνω Κάστρου, μπροστά από την επιβλητική εκκλησία της Αγίας Σοφίας, δυστυχώς όμως προς το παρόν το Επάνω Κάστρο είναι κλειστό για συντήρηση. Τα ξενοδοχεία εντός του Κάστρου είναι μικροί ξενώνες που στεγάζονται σε παλιά, διατηρητέα κτίρια.Η νέα πόλη,η Γέφυρα, δεν διαφέρει από οποιοδήποτε νεόχτιστο παραλιακό θέρετρο,εκτός ίσως από το γεγονός ότι προσφέρει θέα στο Κάστρο... 

Ιnfo:athinorama

Στο όνομα του Χριστού Ελκομένου(προς τον Πιλάτο) είναι αφιερωμένος ο μητροπολιτικός ναός της πόλης της Μονεμβασιάς, ο οποίος δεσπόζει στην κεντρική πλατεία της καστρο-πολιτείας. Η παράδοση συσχετίζει τον ναό με τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β´ Παλαιολόγο. Σε πολυτελές, εξάλλου, χρυσόβουλο του 1301, που βρίσκεται σήμερα στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, και αναφέρεται στη Μητρόπολη της Μονεμβασίας, ο Ανδρόνικος Β´ Παλαιολόγος εικονίζεται να προσφέρει το αυτοκρατορικό έγγραφο στον Χριστό, ως προστάτη πιθανώς της πόλης. Ωστόσο, ο ναός είναι σίγουρα παλαιότερος. Σύμφωνα άλλωστε με μαρτυρία του Νικήτα Χωνιάτη (12ος αι.), γνωρίζουμε πως ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195) αφαίρεσε από τον ναό την εικόνα του Ελκομένου Χριστού και τη μετέφερε στη μονή του Ανάπλου, κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Ο ναός ανήκει στον τύπο τής τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο, με τρεις ημικυκλικές αψίδες στα ανατολικά και νάρθηκα στα δυτικά. Τα επιμήκη κλίτη του χωρίζονται με πεσσοστοιχίες και είναι θολοσκέπαστα, ενώ το μεσαίο που είναι υπερυψωμένο, διακόπτεται από την προσθήκη του νεότερου τρούλου. Στο εσωτερικό της ημικυκλικής αψίδας του ιερού βήματος διαμορφώνεται μεγάλο ημικυκλικό σύνθρονο με επισκοπικό θρόνο. 

Η αρχιτεκτονική μορφή που έχει σήμερα ο ναός προήλθε από μετασκευές σε διαφορετικές εποχές.

Η αρχική οικοδομική του φάση θα μπορούσε πιθανότατα να ανάγεται στους παλαιοχριστιανικούς χρόνους, αν κρίνει κανείς από τη μορφή των αψίδων, το σύνθρονο και τα διάσπαρτα γλυπτά αυτής της εποχής. Στη Μέση Βυζαντινή περίοδο, περί τον 11ο-12ο αιώνα, χρονολογείται το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη στη νότια πλευρά του. Στον νότιο τοίχο του ναού καθώς και σε τοίχους του παρεκκλησίου, αποκαλύφθηκε τοιχοδομία από πωρόλιθους κατά το πλινθοπερίκλειστο σύστημα δόμησης, με οδοντωτή ταινία. Σε αυτή τη φάση έχουν χρονολογηθεί και τα μαρμάρινα γλυπτά που βρίσκονται πάνω από τη δυτική θύρα του ναού. Το 1538 ο Γεώργιος Κουιγκύδος ή Κουγκύδας θεωρείται, βάση μιας χαμένης σήμερα επιγραφής, πως κατασκεύασε τις αντηρίδες στον νότιο τοίχο. Το 1697 προστέθηκαν ο τρούλος και ο νάρθηκας. Στους επόμενους αιώνες (18ος-20ος αι.) έγιναν επισκευαστικές εργασίες. Το κωδωνοστάσιο αποτελεί νεότερη προσθήκη και κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. 

Ο σημερινός εσωτερικός διάκοσμος του ναού ανήκει στη Μεταβυζαντινή περίοδο και χρονολογείται στον 17ο-18ο αιώνα. Τα μαρμάρινα γλυπτά που σώζονται γύρω από το μνημείο ή εντοιχισμένα σε αυτό χρονολογούνται στους παλαιοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους. Το σημερινό μαρμάρινο τέμπλο κατασκευάσθηκε το 1901 και αντικατέστησε ένα παλαιότερο ξυλόγλυπτο, που είναι πλέον τοποθετημένο στον ναό της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας. 

Στον ναό φυλάσσεται ξανά μετά από πολλές περιπέτειες η εξαίρετη εικόνα της Σταύρωσης, από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες της Παλαιολόγειας περιόδου. Στις αρχές του 1979 η εικόνα κλάπηκε από τον ναό και αφού εντοπίστηκε κομμένη σε κομμάτια συντηρήθηκε και παρέμενε στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών. Το μοναδικό αυτό έργο του β’ μισού του 14ου αιώνα πρόσφατα επέστρεψε και τοποθετήθηκε στο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου... 

To κανόνι και στο βάθος Ελκόμενος Χριστός και Παναγία Μυρτιδιώτισσα.

Πυργόσπιτα και χρώμα σαν εικόνα παραμυθιού!

 Κυριαρχεί η ώχρα και φυσικά οι κεραμοσκεπές...

Πολλά σκαλοπάτια και ανηφορικά δρομάκια για όποιον αντέχει την αφόρητη ζέστη!

Μια όμορφη γωνιά...

 Υπέροχες οι βεράντες των ξενοδοχείων,φροντισμένες και οι περισσότερες με θέα στο πέλαγος...εδώ η εξαίρεση,σε κλειστό χώρο.

 Λουλούδια,κήποι...εξωτερικά ο βράχος δεν σε προδιαθέτει για κάτι ανάλογο.

Ταβέρνα με θέα!

 Όλα τα σκαλοπάτια στολισμένα με γλάστρες...

Όλα τα περίμενα,εκτός από τις τρύπιες πενταροδεκάρες ως διακοσμητικό!

Ξερόκλαδο με μια υποψία ζωντάνιας στις άκρες...σα να ονειρεύεται την αναγέννησή του!

Παναγία Μυρτιδιώτισσα.

Μονόκλιτη βασιλική με τρούλο. Κτίσθηκε στην περίοδο της Β΄ Ενετοκρατίας. Η λατρεία της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας προέρχεται από τα Κύθηρα, τα οποία διατηρούσαν εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με τη Μονεμβάσια. Τοπική παράδοση αναφέρει πως η εκκλησία ιδρύθηκε το 17ο αιώνα από το Μονεμβασιώτη επίσκοπο Κυθήρων, Φιλόθεο Δαρμάριο.

Ο ναός είναι γνωστός και ως «Παναγία Κρητικιά»,γεγονός που συσχετίζεται με την εγκατάσταση στην πόλη προσφύγων από την Κρήτη. Η κατασκευή και μορφολογία του ναού - στρογγυλοί φεγγίτες, διαμόρφωση θύρας, αέτωμα όψης, διακοσμητικά γείσα, ελαφρά οξυκόρυφα - φανερώνουν επιδράσεις δυτικής αρχιτεκτονικής.

Το ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο με τα έντονα αναγεννησιακά χαρακτηριστικά του 16ου αιώνα στο εσωτερικό του αρχικά ανήκε στο ναό του Ελκομένου Χριστού...

Παναγία Μυρτιδιώτισσα και ψηλά το Κάστρο.

Ο Γιάννης Ρίτσος με τις περισσότερες από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, με τα 9 μυθιστορήματα, με τα 4 θεατρικά έργα και μελέτες, έκανε τα πρώτα του βήματα και πέρασε τα πιο ανέμελα χρόνια της παιδικής του ηλικίας στην Καστροπολιτεία της Μονεμβασιάς.

Αρχικά η οικογένεια του έμενε σε ένα σπίτι απέναντι από την εκκλησία της Παναγίας της Χρυσαφίτισσας αλλά με τη γέννηση του, μετακόμισε στο σπίτι που βρίσκεται περίπου 150 μέτρα από την κεντρική πύλη της Καστροπολιτείας, δίπλα στα τείχη. Σήμερα έξω από το σπίτι, το οποίο είναι κλειστό για το ευρύ κοινό, δεσπόζει η προτομή του μεγάλου Έλληνα ποιητή, η οποία αγναντεύει την αγριάδα του επιβλητικού βράχου και τη γαλήνη του απέραντου γαλάζιου...

Το σπίτι αυτό ήταν πολύ μεγάλο για τα δεδομένα της εποχής και για αυτό άλλωστε το έλεγαν, όπως έχει γράψει η αδελφή του Γ. Ρίτσου, Λούλα, «το Χάνι της Γραβιάς».Η περιγραφή της είναι χαρακτηριστική: «Είχε πολλά δωμάτια στο πάνω πάτωμα, κάπου δεκαπέντε. Άλλα τόσα δωμάτια υπήρχαν στο ισόγειο, αλλά πολύ στενά, σαν κλουβιά. Εκεί, στο ισόγειο και στα υπόγεια, βρίσκονταν οι αποθήκες με τα βαρέλια του κρασιού, τα ασκιά το λάδι, το στάρι και το τυρί όλης της χρονιάς. Το σπίτι είχε τρία μπαλκόνια προς τη θάλασσα, γλάστρες και λουλούδια, που μοσχοβολούσε ο τόπος. Από το μεσαίο μπαλκόνι, το μεγαλύτερο, αντίκριζες όλο το πέλαγος και κυμάτιζε η σημαία μας στις εθνικές εορτές. Στα μπροστινά δωμάτια ήταν οι κρεβατοκάμαρες και το μεγάλο σαλόνι. Με τις βαριές του κουρτίνες, τις ανθοστήλες, τους πίνακες, τα κηροπήγια, με το μεγάλο τραπέζι και το πιάνο της μανούλας στην άκρη. Στην αυλή μας, στην πίσω μεριά, υπήρχε ο φούρνος, η στέρνα για το βρόχινο νερό, το πλυσταριό κι ένας στάβλος για τ' άλογα». Εκεί ο Γιάννης Ρίτσος έμαθε τα πρώτα του γράμματα, εκεί δοκίμασε σε ηλικία 8 ετών να γράψει τους πρώτους του στίχους, εκεί πέρασε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του, όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του.

Σύντομα όμως η περίοδος της ανεμελιάς θα τελειώσει. Σε ηλικία 8 ετών θα δει την οικογένεια να καταστρέφεται οικονομικά ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα θα χάσει από φυματίωση τη μητέρα του Ελευθερία και τον αδελφό του Δημήτρη. Σε ηλικία 16 ετών (τον Σεπτέμβριο του 1925) ο Ρίτσος φεύγει για την Αθήνα με την αδελφή του Λούλα, αλλά δεν θα μείνει για πολύ. Θα επιστρέψει στη Μονεμβασιά όταν τον «βρει» και αυτόν για πρώτη φορά η φυματίωση. Ο επαναπατρισμός του θα είναι σύντομος. Θα φύγει από τη Μονεμβασιά με τις ποιητικές συλλογές «Στο Παλιό μας Σπίτι» και «Δάκρυα και Χαμόγελα» και θα αργήσει να επιστρέψει στη γενέθλια γη...

Πιθάρι και καμινάδα...πολυφωτογραφημένο σημείο!

"Σε αλατινό νερό ξεπλένεται η πέτρα.
Βυζαντινός αγέρας ταξιδεύει τον πηλό.
Τις νύχτες
ακροπερπατούνε πειρατές,ιππότες
και αλλόφυλοι στου κάστρου τις περγαμηνές,
σωπαίνοντας,καθώς τα βράχια ραψωδούν
κι οι εκκλησιές ορθοσκοπούν τη μνήμη.
Χτυπούνε τα φτερά τους λευκοί άγγελοι
στο πέλαγο του Μύρτου αφροπετώντας.
Σπαράγματα φωτιάς,
νύχτες με αστρόλουτρα 
κι ο Αύγουστος φεγγάρια δίχτυα απλώνει...
Στο κεφαλόσκαλο,
ένα πανέρι ρόδια
λύνουνε την ποδιά καταμεσήμερο
κι ανθίζουν βυσσινιά τα περιβόλια
κατηφορίζοντας ως το ηλιοβασίλεμα
να βάψουν κόκκινα φιλιά το κύμα...
Πεζούλι της Μονεμβασιάς, ηλιόβολο.
Τούτα τα αχ της πληγωμένης μου πατρίδας
πώς να γιάνω;"
Μαρία Σκουρολιάκου

 Μονεμβασία η επίσημη ονομασία,Μονεμβασιά στην ποιητική εκδοχή της,Μονεμβάσια ή Μονοβάσια για τους ντόπιους,Μαλβουαζὶ για τους Φράγκους και Μαλμζύ κατά τους Άγγλους:Η ονομασία της περιοχής προέρχεται από τα συνθετικά «μόνη» και «έμβαση», τη μία και μόνη είσοδο της Καστροπολιτείας.

"Σε βρήκα στη Μονεμβασιά

να περπατάς μ’ αρματωσιά

και στο λαιμό μαντήλι

Να χεις την ώχρα του καιρού

και το γαλάζιο του νερού

στα πεθαμένα χείλη...

Τώρα κοιμάσαι στ’ ανοικτά

του πέλαγου με σταυρωτά

τ’ Ανάπλι και τη Μάνη

Αχ αδελφέ της ποταμιάς

του κόσμου και της ερημιάς

παιδί του Μακρυγιάννη...

Φουσάτα πάνε στο Νοτιά

μα εσύ φουντώνεις τη φωτιά

στη μέση του Γενάρη

Κι από την Ύδρα ως τη Χιό

σε κυνηγάνε σαν στοιχειό

φονιάδες και κουρσάροι...

Μα εσύ κοιμάσαι στ’ ανοικτά

του πέλαγου με σταυρωτά

τ’ Ανάπλι και τη Μάνη

Αχ αδελφέ της ποταμιάς

του κόσμου και της ερημιάς

παιδί του Μακρυγιάννη..."

Μάνος Ελευθερίου

Πίνοντας τον καφέ σου να αντικρύζεις αυτό...δεν φεύγεις με τίποτα!

Πόρτες από γύψο,δουλεμένες με τέχνη και μεράκι...ένα souvenir άξιο προσοχής!

Ο επιβλητικός βράχος που το εσωτερικό του σε ξαφνιάζει,όπως φαίνεται από το λιμανάκι της Νέας Πόλης(Γέφυρα).

Aπέναντι από το βράχο της Mονεμβασιάς βρίσκεται η Γέφυρα (Nέα Mονεμβασιά), σύγχρονο τουριστικό κέντρο, λιμάνι για αλιευτικά και εκδρομικά σκάφη.

Το λιμανάκι στη Νέα Μονεμβάσια και στο βάθος η μια από τις δυο μικρές παραλίες της περιοχής.

Νέα Μονεμβάσια.Εστιάζοντας σε αγαπημένες λεπτομέρειες...

Από τα λιγοστά παλιά κτίρια στη Γέφυρα

Απέραντο γαλάζιο και φωτεινό κίτρινο,αγαπημένα χρώματα,συνδυασμένα στην άκρη του δρόμου,σα να μου χαρίστηκαν στο τέλος της διαδρομής! 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ

πηγές  πληροφοριών 
http://www.athinorama.gr/travel/
http://www.diakopes.gr/
protothema.gr