ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΖΑΡΑΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΩΝ - 5 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

i) ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!

Εσύ μπροστά – μπροστά στην φωτογραφία και πίσω σου
στο βάθος το βουβό κύμα να φαντάζει ακίνητο!

Φαίνεται ακίνητο, όμως… ανασαίνει σα ρόγχος
και γίνεται μεγάλος κίνδυνος
μια να σ’ ανεβάσει στα ουράνια
τη άλλη να σε στείλει στα τάρταρα
καταβροχθίζοντας σε ολάκερο
την άλλη στιγμή σαν την ίδια την ζωή
ξεσπώντας στο γιαλό για να δικαιώσει
την ίδια του την υπόσταση του!

Εσύ μπροστά – μπροστά στην φωτογραφία αμέριμνος
για το τι μπορεί να συμβαίνει πίσω σου
ατάραχος… με το χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη
για τις ανάγκες της φωτογράφησης!

Χαμόγελο φυσικό ή κατά παραγγελία του φωτογράφου;
Ποιος άραγε να το ξέρει;
Τι άραγε σκεπτόσουν εκείνη την στιγμή;
Την απαθανάτιση σου ή τίποτα άλλο;
Πάντως δε νοιαζόσουν
ούτε απολάμβανες το φόντο που ήταν πίσω σου!

Κι’ εγώ δεν ξέρω πότε την τράβηξα και πως!
Μα.. καθώς την θωρώ… μνήμες έρχονται στον νου…
…μνήμες, ξεκομμένες, απόμακρες, ξεθωριασμένες!
Ακόμη κι’ εγώ ώρες – ώρες αναρωτιέμαι
τι απόγινε το βουβό το κύμα
τι άραγε έγινες κι’ εσύ
που καμάρωνες μπροστά – μπροστά;

Ήταν τότε αυτό… ένα και μόνο στιγμιότυπο της ζήσης

που διατηρήθηκε κόντρα στο διάβα του χρόνου

που ρίχνει τη σκόνη της λήθης παντού!

Τι άλλο;

Τίποτα άλλο!!!

«Ευδαίμων Συριανός»

ii) ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Στο μαβί φόντο του βαθουλού ουρανού

καθώς ο φωτοδότης στέλνει τις τελευταίες ακτίνες του

για τον αποχαιρετισμό της μέρας…

ακριβώς απ’ το τέλος της δημοσιάς
θωρώ τους γονείς μου να έρχονται σιμά μου όπως τότε
με το χαρακτηριστικό ανάλαφρο τους βήμα!
Έκπληξη μεγάλη κι’ αναπάντεχη!
Πολλές φορές επικοινωνώ μ’ αυτούς νοερά
κι’ όλο παίρνω συμβουλές κι’ ορμήνιες
αλλά τούτο… είναι κάτι το πρωτόγνωρο για με!
Με το φως ακόμη της μέρας να στέκονται…
…ολοζώντανοι κι’ οι δυο εμπρός μου!
Τους καλωσόρισα με χαρά καθώς αναγάλλιαζε η ψυχή μου
απ’ το πλατύ χαμόγελο της μητέρας
και την καλοσυνάτη ματιά του πατέρα!
Τα χέρια έσμιξαν και τα χείλη αντάλλαξαν φιλιά στα μάγουλα
με θέρμη αναπάντεχα απρόσμενη
καθώς η μέρα στάθηκε να θαυμάσει τ’ ανομολόγητο!
Την απρόσμενη αυτή συνάντηση!
Κι’ οι δυο τους ήταν όπως παλιά ακριβώς όπως τότε!
Ήμασταν και πάλι οι τρεις μαζί!!
Η καρδιά σκίρτησε στ’ άγγιγμα του χαδιού τους
λες… και δεν είχαν περάσει τόσα και τόσα χρόνια!
Ευτυχία κυλούσε μέσα στις φλέβες μου
φέρνοντας μου ανείπωτη ανατριχίλα!
Να στεκόταν χρόνια… αυτή η στιγμή!
Μα… σαν το μαύρο πέπλο της νυχτιάς άρχισε ν’ απλώνεται στην γης
οι δυο τους άρχισαν να ξεμακραίνουν χωρίς αποχαιρετισμό
αφήνοντας με μόνο… όπως ήμουν και πριν!
Δυστυχώς το όραμα ξέφτισε κι’ η ευτυχία διαλύθηκε σαν σύγνεφο!
Ήταν όνειρο; - Ήταν όραμα; - Μήπως έκσταση;
Δεν το ξέρω… κι’ ούτε θα ψάξω να βρω… το τι και πως!
Θα το φυλακίσω όμως, για πάντα στην καρδιά μου
και ποτέ όσο ζω δε θα τ’ αφήσω να σβήσει!!

«Ευδαίμων Συριανός»

iii) ΤΙ ΕΙΜΑΙ;

Είμαι ένα βότσαλο της ακτής
χαμένο μες την άμμο
που λούζεται στην αλμύρα της θάλασσας
και λαμποκοπά κάθε χαραυγή
προσμένοντας το χαιρέτισμα του ήλιου
ξεθωριασμένο από το διάβα του χρόνου
να γενεί ένα με την κινούμενη άμμο;

Είμαι ένα σπουργίτη που προσπαθεί
να καλυφθεί απ’ τον βοριά
κάτω απ’ τα κεραμίδια μιας στέγης
ζητώντας ζεστασιά στο φως των αστεριών
και τροφή στα ψίχουλα των άλλων;

Είμαι τ’ αναπάντεχο κάθε στιγμής
που έρχεται απρόσμενα
στριφογυρίζοντας ατελείωτα
μέχρι την πραγμάτωση του;

Τι τελικά είμαι;
Ίσως… τίποτα απ’ όλα αυτά!
Ίσως… κάτι!
Ίσως… και όλα!
Ποιος το ξέρει;

«Ευδαίμων Συριανός»

iv) ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΥΚΟ

Τριανταπέντε χρόνια σε θωρώ κυρτό
ν’ αγναντεύεις την πανώρια θάλασσα
κι’ αναρωτιέμαι πόσα και πόσα θα ‘χεις δει
τόσα χρόνια που καρτερείς στο ίδιο πέρασμα
πάνω απ’ το κύμα της θάλασσας
πλάι στο μικρό γιασεμί!
Το χειμώνα ν’ ανατριχιάζεις απ’ το βοριά
και να σε γλυκονανουρίζει ο φλοίσβος του κύματος!
Πόσες φωνές και πόσα βήματα αφουγκράστηκες
στο διάβα του χρόνου;
Πόσα χάχανα και πειράγματα;
Πόσες φορές το κύμα δεν χάιδεψε τις ρίζες σου;
Στέκεις αγέρωχο πάντα ολόιδιο
και φιλικά και χαρούμενο
να ρίχνεις τη σκιά σου το κατακαλόκαιρο
να προφυλάσσεις όλους απ’ το ψιλοβρόχι!
Είπα να χαράξω τ’ αρχικά μου
πάνω στο κορμί σου
μα.. δε θέλησα να σε πληγώσω!
Είπα να σε φωτογραφίσω
αλλά… προτίμησα να σε φυλάξω στη καρδιά
αγαπημένο μου πεύκο
για μένα θα ‘σαι πάντοτε εκεί!
Άραγε για σένα θα ‘μαι για σε μια κάποια ανάμνηση;
Καλή σου ώρα σύντροφε των τόσων μου χρόνων!

Αναμνήσεις που δε θα σβήσουν παρά μόνο
με μένα, όσα χρόνια και να διαβούν
γιατί έχουν δέσει με το Είναι της ύπαρξης μου!
Να έχουμε μια όμορφη βδομάδα!

«Ευδαίμων Συριανός»

v ) ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Όταν μου μίλησαν γι’ αυτόν
μου είπαν: να είσαι καλό παιδί
και θα πας στον παράδεισο!

Από τότε τον ψάχνω!

Όταν ήρθα στην εφηβεία νόμισα πως τον βρήκα
όταν γνώρισα μια κοπέλα και είπε:
Θα σ’ οδηγήσω στον παράδεισο!

Όταν πήγαινα εκδρομές
κάθε ειδυλλιακό μέρος που εύρισκα
έλεγα στον εαυτό μου:
Λες να είναι αυτός ο παράδεισος;

Όταν δούλευα
κάθε που είχα λεφτά
ήθελα να κάνω το καλό γιατί σκεφτόμουν:
Ίσως… έτσι πάω στον παράδεισο!

Τώρα… π’ άσπρισαν τα μαλλιά
ψάχνω να βρω μέσα μου την γαλήνη
πιστεύοντας ότι είναι μέσα μου
ο χαμένος παράδεισος!!

Ίσως αυτό να είναι κι’ η αλήθεια!!

«Ευδαίμων Συριανός»