ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΣΙΛΑΚΟΣ - Ανέκραξα

Τείχη ψηλά
ενετικά κάστρα
βυζαντινές πολεμίστρες
φυλάνε
την πόλη, τα μετέωρα βήματα.

Οι εχθροί απέξω
-βάρβαροι, όπως θέλουμε-
πολιορκούν
με πύρινα βέλη
καταπώς βλέπει η φαντασία.

Πόρτες βαριές
βαλμένες με τέχνη
αντέχουν
τα βόλια που έρχονται
ανεμίζοντας βλαστήμια.

Στόχος, τα έγκατά μας.

Αμπάρες γερές
από ατσάλι και θέληση
διώχνουν
επισκέψεις ελπίδας,
σφαλίζοντας γερά από μέσα το βιος μας.

Αετοφωλιές κρεμασμένες
στ’ ουρανού τη στέγη
ησυχάζουν τη μέρα
καρφώνουν στη γη
τ’ ανοιγμένα φτερά της απόδρασης.

Βουτηγμένος ο ήλιος
στη θάλασσα
σβήνει το πύρωμα
ξεδιψάει.

Σκοτάδι στη γη των αιώνων.

Παραδομένο το φεγγάρι
στις φλόγες
ανήμπορο να φωτίσει
ν’ αγαπήσουμε.

Στάχτες παντού.

Πόνος με κυριεύει
φόβος αλαφροΐσκιωτος.
Ξανά και ξανά.

Μες στα τείχη
ένας σύμμαχος, ένας φίλος για καλό.
Σταυρωτής και Γολγοθάς μαζί.

Έξω ο εχθρός
με το σεντόνι απλωμένο, ανοικτό
εναποθέτει το νεκρό σώμα
να πήξει το αίμα στις πληγές,
ν’ αναστηθείς και πάλι.

Όμορφο σκοτάδι
Βυθισμένη πολιτεία
Άδεια ζωή...

Ψυχή μου, γιατί μ΄ εγκαταλείπεις;
Ανέκραξα.

« Σκέψεις θραύσματα»
Κώστας Βασιλάκος /Άνεμος Εκδοτική