"ΒΡΩΜΟΘΗΛΥΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ " της Ελένης Στασινού
Εκδόσεις: Γκοβόστη
Σελίδες: 496
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 1-7-2016
«Στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, ο έρωτας μεταξύ μιας Χριστιανής κι ενός Αλβανού-Λαλιώτη θα οδηγήσει σε τραγωδία. Μια καρφίτσα περίτεχνη με έναν διαμαντένιο κύκνο, θα ταξιδέψει μέχρι τις μέρες μας, δίνοντας τη δυνατότητα στους κατόχους της, να αναβιώσουν το πάθος, τον ηρωισμό, την αυτοθυσία των ερωτευμένων πρωταγωνιστών. Ένα ταξίδι στον χρόνο και στον χώρο: Κεντρική Πελοπόννησος, Κεφαλλονιά, Πάτρα, Πειραιάς, Αθήνα. Σε εποχές αγώνων, προδοσιών, ηρωισμών. Με ανθρώπους που παλεύουν την άγνοια και τη φτώχεια, με ανθρώπους που βρίσκονται ανάμεσα στις ευρωπαϊκές ιδέες του Διαφωτισμού, και την εντόπια οπισθοδρόμηση. Και μέσα σε όλο αυτό το εκρηκτικό κλίμα οι γυναίκες. «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας» που δεν χειραγωγήθηκαν από οικογενειακά, πολιτισμικά ή κοινωνικά καθεστώτα. Γυναίκες που με τη στάση τους πήγαν τη γυναικεία φύση, τον έρωτα, την προσφορά, την ίδια την κοινωνία, λίγο πιο πάνω. Εκεί όπου μόνο μια γυναίκα μπορεί να αναγάγει σε ιδέα, την πεζή πραγματικότητα.
Δύο αιώνες. Πέντε μάχες. Πέντε δυνατότητες. Πέντε Έρωτες.»
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Πρώτο Βιβλίο - Η ΚΑΤΑΡΑ
Οι φήμες μετά θα λέγανε πως, σαν την πόρτα γκρεμισμένου σπιτιού που την έφαγε ο αέρας κι η βροχή, έτσι προκλητικά στήθηκε μπροστά στη μοίρα, απρόσεκτη και ειρωνική, προκλητικά ωραία και όσο χρειαζόταν παράφρων ώστε να λέγει αλήθειες που δεν θα πιστεύανε, και ψέματα που θα τα προσκυνούσαν ως αλήθειες.
Δεύτερο Βιβλίο - ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΓΕΦΥΡΑΣ
Κρατήσου τσώνι μου. Κρατήσου μικροπούλι μου. Φεύγει ο Χειμώνας. Έλα ν’ ανθίσεις με τούτην την Άνοιξη. Δεν πρόκαμες πουλί μου να λαλήσεις. Κρατήσου να σ’ ακούσω να υμνείς τη ζωή. Γύρνα πουλί μου στη ζωή. Κάντο για μένα, που ’ζησα πάντα μονάχος.
Τρίτο Βιβλίο - Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Κανένας δεν τον αγάπησε τόσο ώστε να θυσιάσει κάτι για χάρη του. Ένα σώμα ας πούμε. Έναν γάμο. Μια ηθική. Την πιθανότητα να ζήσει μια ζωή σε τύψεις. Σε ανέχεια. Ακόμα και σε κατακραυγή!
Τέταρτο Βιβλίο - Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ
Λες και ήταν μια ιερή θάλασσα που κάποιος λατρευτής διέτρεχε, ο αόρατος εραστής, σχεδία πλεγμένη από θεϊκά χέρια, να την διαπερνά δίχως να την πληγώνει, αντιθέτως να της αφήνει την επιθυμία να φωνάξει: «ταξίδεψε, ταξίδεψε και φτάσε εκεί που πρέπει».
Πέμπτο Βιβλίο - Ο ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΟΣ ΚΥΚΝΟΣ
Και της μιλούσε. Οι λέξεις σαν σταγόνες την ακουμπούσαν και ιστορούσαν την επιθυμία του πρώτα, μετά την ανυπομονησία του που τόσα χρόνια πέρασαν ως να φανεί, ύστερα τις δυσκολίες, τους όρκους, την περιπέτεια της φυγής του, τέλος την απαρχή της ρίζας του.
Η Ελένη Στασινού γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο
Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων.
Έργα της είναι οι ποιητικές συλλογές: «Οι οδύνες της
μετάλλαξης» (Δίφρος, 1991) και «Πιο πέρα» (Ergo, 1998), καθώς και τα
μυθιστορήματα «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα» (Μπουκουμάνη, 1997), «Απόδραση προς το φως» (Πύρινος Κόσμος, 1999) και «Ο Στέφανος του ελαιώνα» (Όμβρος, 2000). «H Αγίαπόρνη της καρδιάς του»
(Εμπειρία Εκδοτική, 2002), «H αυτοκρατορία των δήθεν» (Εμπειρία Εκδοτική, 2003), «Οντισιόν»
(Εμπειρία Εκδοτική, 2004), ενώ συμμετέχει στο συλλογικό «Το λιμάνι της ζωής
μου» (Εμπειρία Εκδοτική, 2007).» «Νύχτες υποταγής» (Άγκυρα 2008). «Η Γυναίκα των Δελφών» (Ωκεανός 2011) «Ο
Χορός των Κρυστάλλων» (Χίλων 2015) , «Πιρογιέρηδες του Έρωτα» (Όστρια 2015)
«Βρωμοθήλυκα Της Ιστορίας» Εκδόσεις Γκοβόστη 2016.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
i)Κι ύστερα σαν η αποδοχή-εγγραφή είχε ευδοκιμήσει και το νέο στον Άη-Γιώργη έγινε γνωστό, εκεί να δεις πως ένα χωριό σείεται εν μέσω ομοβροντιών, και πως βαφτίζεται «γιατρός του Αη-Γιώργη» πριν ακόμα φοιτήσει...
Τι να σκεφτεί ένας νεανίας. Ωραίος και παρθένος, επαρχιώτης μεν, μα με εξυπνάδα, παρατηρητικότητα, την άφθαστη ελληνοπρεπή του ομορφάδα και τα αγαθά του σε πλεκτά καλάθια να καταφθάνουν μηνιαίως- δολώματα για συμφοιτητές πειναλέοντες και μη και ελπιδοφόρους και μη, που τι τύχη αγαστή, εβρίσκαν κοινά πολλά μαζί του, ώστε άμα τη αφίξει των «πεσκεσίων» ήδη να έχουν πιάσει όλα τα στρεβλά και μη, στασίδια του δωματίου στο οποίο διέμενε, με υποσχέσεις άϋλων αντιπαροχών, δανεισμό βιβλίων, γνωριμίες φιλενάδων, αποδοχή σε πολιτικές η πολιτιστικές λέσχες, έναντι… πινακίου φακής..η εριφίου άρτι σφαχθέντος!
Η Αθήνα. Αχ η μάγισσα Αθήνα.
* * * *
ii) Σκέφτηκε πως οι Αγγλική κατοχή θα άφηνε οφέλη μέσα στα πιθανά δεινά, μα σταμάτησε να σκέφτεται και πήρε τον δρόμο που έβλεπε να οδηγεί στην μεγάλη γέφυρα.
Κι εδώ έργα. Με αρκετό κρύο και υπόνοια ψιλόβροχου. Στάθηκε να παρατηρήσει τις ωραίες πέτρινες αψίδες που σηκώνονταν μάλλον για να αντικαταστήσουν την παλιά ξύλινη γέφυρα.
Όταν σε ένα σωρό μαρμάρινες πλάκες διέκρινε μια φιγούρα γυναικεία να παραπαίει.
Με δυο σάλτα πρόλαβε να πιάσει τη γυναίκα από μια μέση που νόμισε πως θα έσπαζε αν την έσφιγγε περισσότερο.
Το κορμί αφέθηκε στο χέρι του «κυρία μου» πήγε να πει, κάποιος περαστικός του φώναξε να την αφήσει γιατί ήταν δουλειά της αστυνομίας αυτή, αυτός δεν κατάλαβε άλλο από το ότι αυτή που αποκάλεσε «κυρία» ήταν ένα πάνινο κορίτσι δεκατριώ-δεκατεσσάρων χρονών[e1] .
Άνοιξε την κάπα του και την έσπρωξε μέσα. Το παιδικό κορμί έτρεμε.
Σκέφτηκε πως έπρεπε να βρει ένα φαρμακείο, ένα σπίτι, ένα στέκι τέλος πάντων όπου θα την έβανε να πιει ένα ζεστό ως να συνέλθει και ίσως εκεί την ρωτούσε ένα - δυο πράματα. Πίσω του ένα χαμίνι τον παρακολουθούσε. Κάποια στιγμή πρίν βγούνε στον δρόμο με τα μαγαζιά στάθηκε και το φώναξε.
«Έλα δω, πες μου που έχει ένα φαρμακείο, ένα νοσοκομείο, ένα καφενέ τουλάχιστον»
«Αφεντικό, φαρμακοτρίφτης είναι στο πάνω μέρος της Πλατείας κι είναι κλειστός. Χτες του σπάσανε τα τζάμια με τα γεγονότα και κλαίει ακόμα. Νοσοκομείο είναι στο πάνω μέρος, μα δε νομίζω πως θα την πάρουν εκεί μέσα. Σε καφενέ για κυρίους μαζί μ αυτήν δεν μπαίνεις. Άμα θες όμως σε πάω κάπου να ζεσταθείτε . Μα πρώτα υποσχέσου ρεγάλο»
Ο Μάριος ένοιωθε πως το κορίτσι δίπλα του δεν πατούσε στη γη. Κατάλαβε πως με το ένα του χέρι το σήκωνε στον αέρα κι έτσι ακολουθούσε. Έριξε μια κλεφτή ματιά κι είδε τη τριμμένη μπόλια να έχει κυλίσει από τα λιγδιασμένα μαλλιά. Το πρόσωπό της δεξιά γερμένο σχεδόν χωρίς ζωή και τα χείλη της λευκά έτρεμαν ανεπαίσθητα.
«Δεν ξέρω τι εννοείς αλλά πήγαινε με κάπου ζεστά και δε θα χάσεις» είπε κι ο μικρός άρχισε να περπατά γρήγορα.
«Που είπες πως έχει νοσοκομείο εδώ κοντά;» ξαναρώτησε.
«Αυτή σε νοσοκομείο; Δεν θα την πάρουν άνθρωπέ μου. Δεν είναι άρρωστη. Από πείνα πεθαίνει. Αν όμως την αφήσεις εδώ χάμω και πάς στην αστυνομία να ειδοποιήσεις, μια χαρά θα την φροντίσουν εκείνοι. Θα μπει σένα κελί με άλλους και θα έχει παρέα και μάλιστα μεγάλη.»
«Κι αν δεν την αφήσω;»
«Αν δεν την αφήσεις, δεν θα τη βρει κάποιος άλλος να την πάρει για μια κόρα ψωμί, δεν θα την βρει η αστυνομία να την τσιγαρίσει με κρύο μπάνιο, μα ίσως βρεις εσύ τον μπελά σου»
«Τι εννοείς.»
«Ξένος είσαι.» διέγνωσε το χαμίνι «Κι εγώ νόμισα πως ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις. Γι αυτό σου είπα να σε πάω κάπου»
«Όπως και να χει πήγαινε με κάπου να πιούμε ένα ζεστό. ‘Όσο για τον μπελά μου, θες να πεις πως έχει ποινικοποιηθεί η φιλανθρωπία;»
«Δεν κατάλαβα αυτό που πες» είπε το αγόρι αλλά ο Μάριος δεν είχε διάθεση για άλλη συζήτηση.
* * * *
iii) Κομμάτια σοφίας, σαν θραύσματα που βγαίνανε από τροχό χρυσοτέχνη, πετάγονταν δώθε κείθε, με τις λέξεις του, κι εκείνη χάνοντας την συνέχεια, έσκυβε να τις μαζεύει προσεκτικά, ρωτώντας τον, τι θα πει τούτο, πότε έγινε εκείνο, τι θες να πεις μ’ αυτό…. Κι αυτός χαμήλωνε ακόμα πιο πολύ, λες και την περιέκλειε, ερμήνευε με ερμηνείες που περνούσαν από αυτόν, στον αέρα που συμπιεσμένος από το ιδιαίτερο ειδικό του βάρος, εισχωρούσε στα μόρια του δέρματος της με τόση γλυκάδα και επιμονή, που σε κάθε ερμηνεία, το σώμα της εξασθενούσε από την ηδονή αυτής της απόλυτης πνευματικής του εισροής… Μετά «κατάλαβα» ξεστόμιζε και λίγα λεπτά τα χρειαζόταν για να δυναμώσει, κι αμέσως μετά για να κυλιστεί απ’ την αρχή στο παράξενο αυτό παιχνίδι της πνευματικής της συγχώνευσης .
 |
Ο Εκδότης κ. Κώστας Γκοβόστης, η κα Ελένη Στασινού και ο κ. Ιωάννης Τζαμτζής,Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων .
ΚΡΙΤΙΚΗ
|
Από τον κριτικό Λογοτεχνίας και ποιητή Κωνσταντίνο Μπούρα
«Νόμισε πως είδε τα μάτια που τον βάφτισαν στην καλοσύνη του την ίδια» (σ. 21). Καταπληκτική φράση. Το Καλό κι Αγαθό είναι θρησκεία, πανανθρώπινη, ανεξίθρησκος, αλεξίκακος. Ο νεαρός κατακτητής λυπάται την έρμη ορφανή και δεν την βιάζει ανάμεσα στο πτώματα των σκοτωμένων από τους δικούς του, άγρια λυσσασμένα σκυλιά, διψασμένα για αίμα! Πολύ βία επικρατεί σε αυτή την ιστορική μυθοπλασία. Λες και όλοι οι serial-killers της μεταμεσονύχτιας ζώνης τών τηλεοπτικών καναλιών μετακόμισαν σε αυτές τις αρχικές σελίδες. Η ηδονή τού να σκοτώνεις και η αφροδισιακή χρήση τού αίματος παραπέμπουν στον καταραμένο κι αποσυνάγωγο Μαρκήσιο ντε Σαντ, που πολλά θα είχε δει κι ακόμα περισσότερα θα είχε κατανοήσει κατά τη διάρκεια τής αιματηρής, της άναρχης, της εκδικητικής κι ασυμμάζευτης Γαλλικής Επανάστασης. Ναι, η Ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της κι ο άνθρωπος ένα θηρίο, φύσει καλός (σύμφωνα με τη συγγραφέα Ελένη Στασινού, στα «Βρωμοθήλυκα της Ιστορίας») παρασύρεται και αφήνεται στις δυνάμεις τού Σκότους που εμφιλοχωρούν εντός (αλλά κυρίως, εκτός του). Αυτή η μανιχαϊστική σύγκρουση ενισχύει τον δυισμό που είναι απαραίτητος σε κάθε ενδιαφέρουσα αφήγηση «κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινίσει». Ποιητικότητα τών εκτενών περιγραφών, πρόδηλη η ανάγκη τού θυμικού να ξεπλύνει τις αμαρτίες του νοητικού και να ξαναβρούμε ως Ανθρώπινο είδος τη χαμένη μας, παραδείσια αθωότητα. Ο Έρωτας θεός πανίσχυρος πολυπολιτισμικός, αδιαφόρητος, που γεφυρώνει θρησκευτικές, φυλετικές, εθνικές, ταξικές, μορφωτικές διαφορές στο άψε-σβήσε. Η πλέον επαναστατική δύναμη, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου. Εδώ βρίσκει τη μυθιστορηματική της έκφραση στον «Έρωτα των παιδιών» του μουσουλμάνου Τουρκαλβανού Λαλιώτη μπέη Αλία και της Μαρίας, χριστιανής κόρης του άρχοντα Δρακόπουλου, με τη συμπαιγνία της ψυχαδελφής της Ειρήνης, της μικρούλας ορφανής χριστιανής που αναγνωρίζει στο πρόσωπό του τον σωτήρα της και του αφιερώνει τη ζωή και την τιμή της. Τόσο μελοδραματικά τόσο παλιομοδίτικα αλλά και τόσο ανθρώπινα. Ο έρωτας σαν «δαιμονικό», σαν «αερικό» (σελ. 30) με όλη τη μεσαιωνική υπερ-φυσική του αρματωσιά. Ηδονή κι οδύνη (σελ. 33). Ακραίες ρομαντικές εξάρσεις, ανάλογες του κινήματος «Θύελλα κι Ορμή» (SturmundDrang). Κι όλα αυτά όχι μέσα από τις τετριμμένες συμβάσεις των ρομάντζων της δεκάρας, των βιβλίων που βαραίνουν με τον όγκο τους πάγκους πλανοδίων πωλητών, αλλά με υψηλή αισθητική, γλωσσική, λαογραφική, ιστορική και εθνολογική αξίωση και κατάρτιση της συγγραφέως Ελένης Στασινού, που γεννήθηκε στην Πάτρα το 1948. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έργα της είναι οι ποιητικές συλλογές: «Οι οδύνες της μετάλλαξης» (εκδόσεις Δίφρος, 1991), «Πιο πέρα» (εκδόσεις Ergo, 1998), καθώς και τα μυθιστορήματα: «Η κουμπάρα η Μαργαρίτα» (εκδόσεις Μπουκουμάνη, 1997), «Απόδραση προς το φως» (εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, 1999), «Ο Στέφανος του ελαιώνα» (εκδόσεις Όμβρος, 2000), «Η Αγία Πόρνη της καρδιάς του» (Εμπειρία Εκδοτική, 2002), «Η αυτοκρατορία των δήθεν» (2003), «Οντισιόν» (2004), «Νύχτες υποταγής» (Άγκυρα, 2008), «Η γυναίκα των Δελφών» (Ώκεανός, 2011), «Οι πιρογιέρηδες του έρωτα» (Όστρια, 2014), «Ο χορός των κρυστάλλων» (Χίλων εκδοτική, 2014). Παραμύθια της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Λόγου και Τέχνης «Ρωγμές» (βιογραφικό της από το fractal, ηλεκτρονικό περιοδικό Λόγου και Τέχνης της Ελένης Γκίκα). Ο λόγος που παραθέτω εδώ το βιογραφικό της κι όχι στην αρχή του κριτικού μου αυτού σημειώματος-ομιλίας στην παρουσίαση του βιβλίου της είναι για να καταδείξω την επιστημοσύνη και την αρχιτεκτονικώς δομημένη πρόθεση της συγγραφέως να μεταφέρει τις ιδέες του Διαφωτισμού, τον φεμινισμό και τα ουμανιστικά της οράματα για το πολυπολιτισμικό μέλλον της παγκοσμιοποιημένης Ανθρωπότητας με τη Γυναίκα, ως Πρώτο Φύλο και κλειδί για την ουτοπία της Ευτυχίας, του επίγειου παραδείσου, τον οποίο δικαιούμεθα όλοι, αλλά μόνον το «θηλυκό» ξέρει να τον κυοφορεί ως Ιδέα, να τον γεννάει ως Έργο Ζωής και να απαιτεί την αναγνώρισή του, την αδιαμφισβήτητη. Αυτή είναι η πρόθεση, η «προγραμματική σύμβαση» της λογοτέχνιδος με την Ιστορία και τον εαυτό της βεβαίως – πρωτίστως – αυτή η προσωπική της πεζογραφική δέσμευση αναπτύσσεται σε πέντε βιβλία με χαρακτηριστικούς τίτλους: 1. Η κατάρα, 2. Το Κορίτσι της Γέφυρας, 3. Η πεταλούδα που ήρθε από τη θάλασσα, 4. Η δύναμη του πηγαδιού, 5. Ο διαμαντένιος κύκνος. Ήδη από τους τίτλους διαφαίνεται το είδος και το ύφος του εν λόγω αφηγήματος, το οποίο – θα πρέπει να σημειώσουμε – ότι δεν παρωδεί κατ’ ουδένα τρόπο τα στερεότυπα, τα μοτίβα και τις συμβάσεις του «ιστορικού μυθιστορήματος». Η Επανάσταση του Εικοσιένα είναι ένα απέραντο λατομείο, όπου οι συγγραφείς αναζητούν την πρώτη ύλη για να δομήσουν την έμπνευσή τους με γερά συστατικά. Λειτουργούν ευεργετικά για τη συγγραφέα (χωρίς και να της χαρίζονται – χρειάζεται πολλή δουλειά για να τα αξιοποιήσεις): η πολυμορφία της τοπιογραφίας του σκλαβωμένου ελληνικού έθνους, οι ντοπιολαλιές και τα κατά τόπους έθιμα, η χρονική απόσταση δύο αιώνων που δίνει μιαν απόχρωση «σέπια» στις συλλογικές καταγραφές, στα όνειρα και στα οράματά μας, η περίφημη «νοσταλγία της ανάμνησης» για να θυμηθώ τον αείμνηστο Ευάγγελο Παπανούτσο, η κυκλική επανεμφάνιση των ιστορικών φαινομένων στην εξελικτική κλίμακα της πνευματικής πορείας του Ανθρώπου προς το Φως το Ανέσπερον, το Ανεκλάλητον, το Άρρητον, το Αδιαφιλονίκητο κι Άπειρον… Στο επίπεδο της αισθητικής ηδονής, ο αναγνώστης απολαμβάνει αυτό το βιβλίο. Στο επίπεδο της πληροφόρησης, μαθαίνουμε σημαντικά πράγματα για άγνωστες στο πλατύ κοινό, αλλά και στους ειδικούς πτυχές της αποτίναξης του οθωμανικού ζυγού. Στο επίπεδο της ανάλυσης, ο επαρκής αναγνώστης αποκωδικοποιεί όχι μόνον τα ιστορικά-κοινωνικά κινήματα, αλλά και τα «κινήματα ψυχής» της παθιασμένης συγγραφέως, που είναι μάλλον αφιερωμένη στη «γυναικεία υπόθεση» κι απευθύνεται ευθέως στις αναγνώστριές της μέσα από τη μυθιστορηματική σύμβαση και τις καλεί να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να θυμηθούν, αν όχι τις αρχαίες αμαζόνες, τουλάχιστον τις μεγάλες φιλοσόφους, ποιήτριες, παιδαγωγούς, που διαμόρφωσαν συνειδήσεις, ακόμα κι αν δεν άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας, τουλάχιστον τον καθόρισαν σε σημαντικό βαθμό. Δεν θα σας προδώσω όλη την «υπόθεση» του λεπτουργημένου αυτού πεντάπτυχου. Όχι μόνον γιατί ο χώρος και ο χρόνος δεν το επιτρέπει, αλλά κάτι τέτοιο θα στερούσε πολλά από την πρωτογενή απόλαυση του αναγνώστη. Ούτως ή άλλως τις κριτικές επισημάνσεις μου, τις κατέθεσα εδώ σε λιγοστές γραμμές. Ως οφείλω. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν. Κι η σιωπή είναι χρυσός. Αφού δεν μπορούμε να βυθιστούμε (ακόμα) στη σιωπή, ας είμαστε τουλάχιστον όσο πιο σύντομοι και περιεκτικοί γίνεται.
Κωνσταντίνος Μπούρας www.konstantinosbouras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου