ΦΩΤΕΙΝΗ ΨΙΡΟΛΙΟΛΙΟΥ - ΜΑΝΔΡΑΤΖΗ " Άφταιχτες χαρές "

Έλα να ριχτούμε σε λιβάδια απάτητα εκεί που κι οι παπαρούνες αρνούνται να κοκκινίσουν

Πιάσε τον πηλό της αγάπης να δημιουργήσουμε μνήμες να μας συντροφεύουν τις άγονες μέρες που θα ρθουν.

Ακίνδυνα τα σώματα μας από την πυρκαγιά τους, βάρκες που ταξιδεύουν στη χλωρή πλατιά θάλασσα 

κι οι μαργαρίτες αμάδητες διάσπαρτες κι αβεβήλωτες , σεντόνι ερωτικό , μέρος, αφιασίδωτου σκηνικού… 

Θα είμαι η πληρότητα που δεν είχες και το ψεγάδι που απεύχεσαι να συναντήσεις άλλη μια φορά. 

Θα σαι η επαλήθευση παλιάς μου προσδοκίας, η απροσδόκητη απάντηση σε κριτήρια ακόμη αθέσπιστα.. 

Κι όταν τα χέρια και τα σώματα μπλεχτούν σε ανάσα σκοτεινή λατρευτική 

κι όταν όλα θεϊκά θα φαίνονται πως μοιάζουν με έναν κατευνασμό ανοίκειο μα εκμαυλιστικό , 

θα ρίξεις της ευγνωμοσύνης το ποτήρι που έμοιαζε γεμάτο , 

για να βρεθείς στο νοτισμένο σεντόνι της άκαρδης ταπείνωσης που προσφιλές σου ακόμη και με ξέφτια, είναι . 

Θ ανέβουν οι ανάσες ως τον ουρανό της οδύνης ενός έρωτα ατελέσφορου και την άλλη μέρα 

στο γκρεμό της λύπης θα θυσιάσεις άφταιχτες χαρές… 

Συνύπαρξη εγωική , βαρια καταβύθιση, μονήρη εαυτού, που αντάμα δεν αντέχει. 

Μινώταυρος που ηρεμεί , όταν μονάχα ταϊστεί , με ολέθρια μοναξιά.. 

Η γνώση έχει ακριβή την πληρωμή ενώ η άγνοια , πεθαίνει ξεχασμένη . 

το ξέρω... 

Να εκτιμάς τη διαφορά. Βρίσκεις κομμάτια του αποκηρυγμένου σου εαυτού. 

27-5-15