ΦΩΤΕΙΝΗ ΨΙΡΟΛΙΟΛΙΟΥ - ΜΑΝΔΡΑΤΖΗ " Μήτρα εαυτού "

Θα αφήσω πετρολούλουδα σαν άχνη στην κορφή σου, 
πόνο μελένιο να τρυγάς ,να αφεθώ μαζί σου.
Τους κόσμους τους ανέραστους, πια δεν θα τους λυπάμαι, 
κάποτε όλοι το ζενίθ , πρέπει ν αναζητάμε.
Και όταν πια ταβανωθεί , μια τέτοια επιθυμία
Φυλάκισε με τότε το νου , μην μου ‘ρθει υστερία 
και σκαρφαλώσω σε πληγές παρόμοιες μεγάλες, 
του τρόμου αδερφοπητές , δοξάρια εξουσίας,
σε ουρανούς μαυλιστικούς, δάση απελπισίας !
Είναι βαθύ μυστήριο ,να κατοικώ εντός σου, 
να χειριστώ το θεϊκό και δαίμονα εαυτό σου.
Είναι πικρό το δόσιμο, στάλαγμα της ψυχής μου
το ρούχο του γδυσίματος, όπως στη γέννηση μου.
Καθώς δεν θα χω να κρυβώ , από σένα μα ούτε και μένα,
βουτιά θα κάνω στο κενό ,
του εγώ μου, τον πυθμένα ! 
Αστέρια ή ασέληνο μαύρο , υγρό τοπίο, 
Θα έχω μήτρα εαυτού, θα ανατέλλω, θα δύω !  5/6/16