ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΝΤΙΝΑ " ο άνεμος "

Μια θάλασσα δική μου να μου χάριζες
μια ακτή στη πόλη με του χειμώνα βότσαλα.
Στα απομακρυσμένα φώτα να κρεμούσες πανσελήνους
στο μπλε βαθύ να είναι οι άκριες της γης μου.
Μια βροχή δική μου να μου έφερνες να λούσω τα μαλλιά μου
για να τα αφήσω ελεύθερα στης αμυγδαλιάς το θρόισμα.
Τα ξασπρισμένα ξύλα να μου μάθαινες να κάνω τόξα
να τα έδινα στον έρωτα από το βάθρο να πετάξει.
Ένα στεφάνι για τα μαλλιά να έφτιαχνες
από του άγριου βουνού τη ρίγανη και τους ανθούς της καστανιάς
στου χωραφιού τα κίτρινα σιτάρια να είμαι το αερικό
που παρασύρει ο άνεμος από ερωτική λαγνεία.
Ένα βραχιόλι να μου πέρναγες στο χέρι
φτιαγμένο από τις σπάνιες ανάσες των φιλιών
απ΄το κατώφλι των δαχτύλων σου το κόσμο να γνωρίσω.