ΚΟΜΙΑΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ " ΒΑΘΥΣ ΚΗΠΟΣ "

Στων δελφινιών το διάβα
που άνοιξαν μονοπάτια απλόχερα
οι δίψες να χαιρετισθούν
έφθασαν στον ωκεανό

Ανήσυχες οι τύχες τους
σαν διαβατάρικα του ωκεανού
πουλιά, στα φύκια βούτηξαν
π’ άφριζαν αλμυρές περγαμηνές

Στις απλανείς τους φυσαλίδες
ν’ ανασάνουν τ’ οξυγόνο
η ελπίδα που ξεμάκραινε πυρρίχια
έφθασε να τις σπρώξει

Βυθίζοντας κορμιά στιλπνά
που αγγίζει υπέρηχος ο νους
μιας μουσικής υπέρβασης
υγρών χαμένων οριζόντων

πήραν τη χόβολη της θάλασσας
καυτός που πιλατεύει ήλιος
και σάλεψαν το σμάλτο των στρειδιών

Μην φθάσει ο γιός της Μέδουσας
ο Πήγασος, καρπός των θαλασσών
να εξορύξει ύφαλα και στερηθεί
ο κόσμος μας ιριδικά μαργαριτάρια

Κ. Κ.

(Από βαπτισμένη αλλά ανέκδοτη ακόμα συλλογή)