ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥ " Η βρώση και η πόση και η τέρψη της ψυχής. "

Ιδιαζόντως επικίνδυνος
ο υποσιτισμός
μα κι η επανάπαυση
στις δόξες της αριστοτεχνικής σου απραξίας.
Να είσαι ανήσυχος, να' σαι καματερός.
Γλαροπουλιών φτερούγισμα
να πάλλει η ψυχή σου
Μήνα κουρνιάσουν σ' έγκλειστους
των βράχων εφησυχασμούς
Κι άμα καταβυθίζεσαι
σαν τα πουλιά πετάξουν
μήνα κουρνιάζεις μ' έπαρση
σ' όστρακα του βυθού
Κει μέσα να οξιδώνεσαι
ώσπου τα κήτη που' χεις μέσα σου
με δύναμη να πνίγεις
Τ' απόσταγμα
της νόησης, της γνώσης, της σοφίας
στα χείλη σου να ραίνεται
ν' ανθίζουνε ζουμπούλια
Στον αργαλειό δέσμη φωτός
σαν κάθεσαι να υφαίνεις
Πες πως η υφάντρια μάνα σου ζωή
σε μύησε στη τέχνη
Κι αν κάποτε σκουριάσει σου
των αντοχών τ' αδράχτι
μη σωριαστούνε κατά γης
οι πόθοι και τα ονείρατα
του πάθους σου οι ορμές
Μ' αρπάζουνε το άδραγμα
σπεύδουν βραδέως πεθυμιές
κάθονται όρθιες ευθύς
κι οι άοκνες διαθέσεις
Και μην ξεγελαστείς ποτέ
πως θαν' μικρή η ανταμοιβή
απ' τα προικιά που υφαίνεις
Αν δεν είσαι φυγόπονος
μα αδράχνεις τον σκοπό σου
κάποτε θα ευγνωμονείς
την μάνα υφάντρια σου ζωή
που τόσο γενναιόδωρα
το νήμα σού προσφέρει