Η Αίγινα αποτελεί έναν πολύ δημοφιλή τουριστικό προορισμό, χάρη στην εγγύτητά της στην πρωτεύουσα.Πράγματι,απέχει μόλις 16,5 μίλια από το λιμάνι του Πειραιά.Η μυθολογία θέλει το νησί να φέρει το όνομα μιας νύμφης,κόρης του ποτάμιου θεού Ασωπού, που ο ερωτοχτυπημένος Δίας μετέφερε εκεί για να χαρούν τον έρωτά τους...
Λιμανάκι Παλαιού Φαλήρου(Τροκαντερό).
Όλοι σχεδόν οι αρχαίοι συγγραφείς,από τον Ηρόδοτο έως τον Παυσανία,κάνουν αναφορές στο Φάληρο. Έτσι γνωρίζουμε ότι ιδρυτής ήταν ο τοπικός ήρωας Φάληρος,γιός του Άλκωνα και εγγονός του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα και ότι η παράδοση έλεγε πως ήταν σύγχρονος του Θησέα και μαζί του βοήθησε τους Λαπίθες στον πόλεμο τους κατά των Κενταύρων.Ο Φάληρος λέγεται ότι ήταν ένας από τους Αργοναύτες, που με αρχηγό τον Ιάσονα έκαναν (στα 1226-1225 π.Χ) την περίφημη Αργοναυτική εκστρατεία και ότι επίσης θεμελίωσε στη Νότια Ιταλία μια αποικία που την ονόμασε αρχικάΦάληρον.
Αργότερα εγκαταστάθηκαν εκεί και άλλοι Έλληνες από την Κύμη, τη Χαλκίδα,τις Πιθηκούσες,την Αθήνα και ονόμασαν την πόλη Παρθενόπη(τιμώντας το όνομα κάποιας Σειρήνας).
Λιμανάκι Π.Φαλήρου(Τροκαντερό).
Η εδαφική έκταση του Παλαιού Φαλήρου φαίνεται ότι συμπίπτει με το σημερινό. Αυτό συμπεραίνουμε από το ότι το αρχαίο Φάληρο αναφέρεται ως το πρώτο και αρχαιότερο "Επίνειο" της Αθήνας. Η αποβάθρα ήταν εκεί όπου η θάλασσα ελάχιστον απέχει της πόλεως. Άρα όπως παρατηρεί ο Κ. Ν. Παπαχατζής πρέπει να ήταν εκεί όπου μ.Χ. χτίστηκε το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, που σώζεται μέχρι σήμερα και αναστηλώθηκε το 1985.
Φυσικά το λιμάνι του Φαλήρου στ' αρχαία χρόνια,όταν ακόμα δεν είχε διαμορφωθεί το λιμάνι του Πειραιά,είχε αρκετή έκταση, πιθανότατα θα άρχιζε από τις Τζιτζιφιές ή το Δέλτα και θα έφτανε έως εκεί που ήταν άλλοτε το κέντρο Τροκαντερό(και σήμερα η Μαρίνα).Αλλά και όταν αργότερα ο Θεμιστοκλής και κατόπιν ο Περικλής διαμόρφωσαν το λιμάνι του Πειραιά,το Φάληρο εξακολούθησε να είναι το δεύτερο λιμάνι της Αθήνας,σε όλες τις εποχές...
Σαρωνικός-Οι γλάροι μας συντροφεύουν..
."Μακρύτερα βλέπει ο γλάρος που πετάει ψηλότερα.
Στον τόπο απ’ τον οποίο ήρθες, οι γλάροι το μόνο που ξέρουν είναι να στήνουν τα πόδια τους στην άμμο, να κρώζουν και να μαλώνουν μεταξύ τους.Απέχουν χίλια μίλια απ’ τον παράδεισο – κι εσύ λες ότι θέλεις να τους κάνεις να τον δουν από κει που βρίσκονται!"
Richard Bach
Η πόλη της Αίγινας είναι η ομώνυμη πρωτεύουσα του νησιού και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του,κτισμένη αμφιθεατρικά ως προς τη θάλασσα
To λιμάνι λουσμένο στον ήλιο και στο βάθος το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.
Η πρώτη εντύπωση έρχεται από τα νεοκλασσικά κτίρια, που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας του νησιού,με τα χρώματα τους,σε γήινες αποχρώσεις,να ομορφαίνουν στο ηλιοβασίλεμα.
Εικόνες από το λιμάνι...
"Κάθε φορά που ανοίγεις δρόμο στη ζωή
μην περιμένεις να σε βρει το μεσονύχτι
έχε τα μάτια σου ανοιχτά βράδυ πρωί
γιατί μπροστά σου πάντα απλώνεται ένα δίχτυ...
Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς
κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει
μονάχος βρες την άκρη της κλωστής
κι αν είσαι τυχερός ξεκινά πάλι..."
Νίκος Γκάτσος
-------------
Στην Αίγινα(Αγ.Διονύσιος) ορκίστηκε η πρώτη Ελληνική κυβέρνηση μετά την Επανάσταση του 1821.
Η ομορφιά του νησιού είναι αναμφισβήτητη και την προτιμούν εδώ και πολλές δεκαετίες,πολλοί καλλιτέχνες και λογοτέχνες,Έλληνες και ξένοι.
Χαρακτηριστική εικόνα στην πόλη της Αίγινας είναι για τον επισκέπτη τα μόνιππα αμαξάκια,τα οποία ασταμάτητα διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο του νησιού,γεμάτα από Έλληνες και ξένους τουρίστες.
Μόνιππο.Σήμα κατατεθέν του νησιού,όπως και τα φυστίκια Αιγίνης.
Ένα χαριτωμένο,τόσο δα μικρούλι,μόνο του στα σοκάκια!
Στην είσοδο του λιμανιού ο μικρός κατάλευκος ναός του Άγιου Νικόλα του Θαλασσινού καλωσορίζει τον επισκέπτη.
Τα κτίρια στην Αίγινα είναι δείγματα Νεοκλασικής αρχιτεκτονικής με έντονο το λαϊκό στοιχείο,χτισμένα τον 19ο αι.,μένουν εκεί να θυμίζουν ότι η Αίγινα υπήρξε για 2 χρόνια πρωτεύουσα της Ελλάδας.
Όλη η οικονομική και κοινωνική ζωή της Αίγινας είναι συγκεντρωμένη στον παραλιακό δρόμο και στους παράλληλους εσωτερικούς δρόμους
Απλότητα και χρώμα!
Όταν η αναπαλαίωση αργεί,οι ιδιοκτήτες των γύρω σπιτιών και καταστημάτων έχουν τον τρόπο να ομορφύνουν την πρόσοψη!
Στο εσωτερικό,τα πολύχρωμα σπίτια με τις μικρές αυλές,με δέντρα και λουλούδια,άλλα γαλάζια,πράσινα, κόκκινα και λευκά,βρίσκονται σε στενά σοκκάκια, ανάμεσα σε γραφικά μαγαζάκια και ταβερνούλες.Η πόλη της Αίγινας είναι πανέμορφη,γραφική και
υποβάλλει περίεργα τον επισκέπτη.
Στέκεσαι σε κάποιες λεπτομέρειες...ειδικά όταν είναι γαλάζιες!
Αυτό το μαγαζί,δίχως άλλο σε προκαλεί να μπεις μέσα!
Λεπτομέρεια κτιρίου,για την ώρα αφημένου στην τύχη του...
Τα μπλε παράθυρα...
Πλησιάζοντας στην "Κολώνα".Πολύ κοντά στο λιμάνι, αριστερά όπως αποβιβαζόμαστε, βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της "Κολώνας" όπως είναι γνωστός από την μοναδική κολώνα,απομεινάρι του Ναού του Απόλλωνα Δελφινίου, δωρικού ρυθμού,που δέσποζε στον λόφο.
Ο λόφος της Κολώνας ήταν η Ακρόπολη και το θρησκευτικό κέντρο της Αρχαίας πόλης.Οι αρχαιολογικές έρευνες έχουν αποκαλύψει την παρουσία οικισμών που ξεπερνούν τούς δέκα κατά σειρά χρονολόγησης με αρχή την πρώιμη εποχή του χαλκού (3000 π.Χ).
Κάτω απο τον λόφο της Κολώνας ξεχωρίζουν ακόμα και σήμερα τα ίχνη των μόλων του περίφημου "Κρυπτού λιμένα" του πολεμικού δηλαδή λιμανιού της αρχαίας Αίγινας.Η είσοδος ήταν οχυρωμένη με πυργίσκους και κλεισμένη με ισχυρη αλυσίδα.Εκεί ευρίσκοντο και οι νεώσοικοι που στέγαζαν τις περίπου 400 τριήρεις που διέθετε η Αρχαία Αίγινα της εποχή της ακμής της.'Εξω από το λιμάνι υπήρχε ένα σύστημα με τεχνητούς υφάλους(ένα είδος θαλάσσιου ναρκοπεδίου),που έκανε πολύ δύσκολη και επικίνδυνη την είσοδο στούς"αμύητους"και τους αντιπάλους....
Παραλία"Κολώνα".
Νερά ρηχά και-αν και δίπλα στο λιμάνι-πεντακάθαρα!
Παραλία"Κολώνα".
Μια πράσινη πόρτα...δεν παρουσιάζει κάποια ιδιαιτερότητα αλλά μου άρεσε!
Τραπεζάκι στην "Κολώνα".
Για πολλές λήψεις και ουζοκαταστάσεις!
Η Αίγινα του Κ.Βάρναλη-1921
"Ένα απόγεμα πήρα το βαποράκι στον Περαία,την περίφημη «Χρυσώ»,και πήγα πρώτα στην Αίγινα.Είχα σκοπό,αρχίζοντας από την Αίγινα,να ψάξω γύρω γύρω το Σαρωνικό όσο να εύρω το κατάλληλο μέρος για να κουρνιάσω οριστικά.Ήθελα να είμαι πάντα κοντά στην Αθήνα.Γιατί δεν είχα και πολλήν εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.Ήξερα πως εύκολα με πιάνει ο κόρος και η πλήξη. Έπρεπε λοιπόν να μπορώ να παίρνω εύκολα το βαπόρι και να έρχομαι στην πόλη των Θεών,για να μετανιώνω και να φεύγω από την κάμινο του πυρός και της καβαλίνας πίσου στη δροσιά και την ησυχία του πελάου...
Στην Αίγινα που πρωτοπήγα,εκεί και έριξα άγκυρα για πάντα.Ο βραδινός περίπατος,που έκανα γιαλό γιαλό από την «κολόνα» ίσαμε τον Αϊ-Βασίλη, μου άρεσε πολύ. Νοίκιασα το απάνου πάτωμα (δυο καμαρούλες) σ’ ένα ήσυχο σπιτάκι και ξαναγύρισα στην Αθήνα για να φέρω τα πράματά μου.
Μπορεί τα κορίτσια της Αίγινας να έρχονται κάθε καλοκαίρι,πριν αρχίσει η σαιζόν,στην Αθήνα για να ράψουνε τις καλοκαιρινές τουαλέτες τους (πολύς κόσμος παραθερίζει στο νησί από την πρωτεύουσα και τον Περαία και πρέπει να είμαστε εντάξει!)·μπορεί να περιποιούνται και να μεγαλώνουνε τη φυσική τους ομορφιά με όλα τα τεχνητά μέσα της καλλυντικής επιστήμης, από τα λογής κραγιόνια ίσαμε την τσιμπίδα των φρυδιών· όμως η ψυχή τους είναι γεμάτη Θεό. Δεν έχω συναντήσει σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδας τόση θρησκευτική μυστικοπάθεια, όση στο γυναικόκοσμο της Αίγινας. Κι έτσι από απλή χρονογραφική περιέργεια σημειώνω πως στην Αίγινα υπάρχουνε δύο μοναστήρια (των γυναικών είναι από τα μεγαλύτερα της χώρας) και επί τουρκοκρατίας η Παλιοχώρα, η τοτεσινή πρωτεύουσα του νησιού, είχε τόσες εκκλησίες, όπως λέει η παράδοση, όσες ημέρες έχει ο χρόνος!
«Κόρτε» ονομάσανε πειραχτικά οι Αιγινήτες το μόλο του Αϊ-Νικόλα, όπου γίνεται ο ταχτικός περίπατος τα απογέματα και μάλιστα τα Σαββατοκύριακα. Μετά το ηλιοβασίλεμα ο συνωστισμός μεγαλώνει κι η φασαρία κι ερωτική περιπάθεια των νέων.
Ο μόλος του Αϊ-Νικόλα είναι το δεξιό μπράτσο του λιμανιού της Αίγινας. Αρκετά φαρδύ, για ν’ ανεβοκατεβαίνουν οι άνθρωποι και μ’ ένα παραπέτο ίσαμε ένα μέτρο προς το μέρος της θάλασσας.Εκεί, που σπάζει ο αγκώνας του μπράτσου σχηματίζεται μια μικρή πλατεία. Στη μια της άκρη είναι το παρεκκλήσι του Αϊ-Νικόλα, που μοιάζει με … καμίνι του ασβέστη και που κάθε άνοιξη το ασπρίζουνε (αυτός είναι όλος του ο στολισμός)· κι αντίκρα στο παρεκκλήσι είναι το καφενείο με το υπόστεγό του, τις καρέκλες του, τα σιδερένια του τραπέζια και το φωνόγραφό του ή το πιάνο του. Γιατί κάθε Σαββατοκύριακο (τα καλοκαίρια, φυσικά), ανάβει ο χορός.Τα ευτυχισμένα ζευγάρια, στόμα με στόμα, δεν έχουνε καιρό να προσέχουνε τα ακάλτσωτα ποδάρια τους. Αυτά τα προσέχουνε και τα τρώνε με τα μάτια τους οι χαζοί της γαλαρίας!…
Κείνη τη χρονιά, που πρωτοπήγα στην Αίγινα (1921) δεν υπήρχε ακόμα χορός, ούτε ηλεχτρικό φως, ούτε μπαιν-μιξτ. Το καφενείο είχε μια και μοναχή λάμπα ασετιλίνης, που βρώμιζε τη μυρωδιά της άρμης και των φυκιών και που, άμα φυσούσε μπουνέντης, έσβηνε κάθε τόσο. Και τότες τα μάτια συνηθίζοντας στο σκοτάδι βλέπανε καλύτερα ολόγυρά τους.Γιατί στο σκοτάδι κοιτάει άφοβα ο άλλος. Δε φυλάγεται να μην τον ιδούνε, που βλέπει αχόρταγα, γιατί δε φαίνεται!
Α! Τότες ήτανε μεγάλη ανάγκη να βλέπει κανείς καλά.Η νεότης ζούσε με τα μάτια μονάχα. Και τα μάτια ήτανε τόσο γυμνασμένα στην αναζήτηση των περαστικών, σαν την αστραπή, οραμάτων, που από γενιά σε γενιά αυτά τα μάτια γινότανε μεγαλύτερα και λάμπανε περισσότερο.Κι οι «φιλέλληνες» ξένοι, που κοιτάγανε αυτά τα περίεργα μάτια, βγάζανε το επιπόλαιο συμπέρασμα πως είμαστε λαός ευφυής.Ενώ είμαστε λαός λιμασμένος για όλα,γιατί τα στερούμεθα όλα!"
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΖΩΗ ΔΟΥΝΑ
Πληροφορίες : http://www.aegina.com.gr/
Υπέροχες! Συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφή