ΣΟΦΙΑ ΜΠΑΞΕΒΑΝΙΔΟΥ " Επικό "

Πίνακας - Evelyn de Morgan , Helen of Troy

 Στη Μούσα έκανα σπονδή να εμφανιστεί εγκαίρως, να βρω κάτι ευφάνταστο να γράψω για το θέρος. Μα εκείνη, καθώς φαίνεται τ' αυτιά της είχε κλείσει και μια ματιά δε μου 'ριξε ούτε που να με φτύσει!
(Και πως να γράψω ποίηση δίχως να δείξω οίηση; Και τι δεν έχει ειπωθεί και τι δεν έχουν γράψει; και που να τα βρω ο άτεχνος τα λόγια από μετάξι;)
Λέω λοιπόν να διηγηθώ μία παλιά ιστορία, για μια ψυχή που αδίκησε η αρχαία εποποιία...
Ο νιος συνάντησε τη νια ένα μοιραίο θέρος ευθύς σαν κοιταχτήκανε τους χτύπησε ο έρως! Πάρη τον λέγανε αυτόν κι αυτήν ωραία Ελένη, της Σπάρτης η βασίλισσα, η χιλιοξακουσμένη!
Μικρή μικρή την πάντρεψαν χωρίς να τη ρωτήσουν, την ομορφιά της θέλησαν να αξιοποιήσουν. Στο γέροντα το βασιλιά τη στείλανε πεσκέσι και χρυσαφένιο νυφικό της βάλαν να φορέσει.
Κι αυτή που ονειρευότανε ωραίο παλικάρι δέθηκε μ’ ιερά δεσμά μ’ ένα άξεστο γομάρι. Την ήθελε σαν τρόπαιο στον κόσμο να επιδείχνει, μα λίγη αγάπη και στοργή δεν ήξερε να δείχνει.
Τέτοιο καλλίπυγο κορμί, τέτοια φλόγα στο μάτι, τι να της κάνει, μάτια μου, ο γέρος στο κρεβάτι; Κι έτσι μέσα στην πλήξη της, στις σκέψεις της χανόταν, άβουλη και απότιστη μ’ ένα Άρλεκιν ξεχνιόταν.
Μια μέρα όμως κατέφθασε ο Πάρης απ’ την Τροία, ήθελε με το βασιλιά να κλείσει συμφωνία…
Μόλις τον πρωτογνώρισε της κόπηκε η ανάσα! Το βλέμμα της χαμήλωσε να μην πιαστεί στα πράσα! Βαρβάτος νιος, ντελικανής, και η στολή του τρέλα! Κοίταζε και το βασιλιά που ήταν σα σαμπρέλα...
Κι αυτός σαν την αντίκρισε έμεινε μαγεμένος! Τη συμφωνία ξέχασε. Ήταν ερωτευμένος! Στου ανακτόρου τη σκιά της έγραψε τραγούδι κι αυτή το ανταπέδωσε με πορφυρό λουλούδι!
Για να την πάρει μακριά στα τρωικά τα κάστρα, μόνο που δεν της έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα! Ποια Σπάρτη και ποιος βασιλιάς; ποια λούσα; ποια παλάτια; για του λεβέντη τα φιλιά τα έκανε κομμάτια!
Δεν φανταστήκαν να γενεί μεγάλος σαματάς, λες κι ήταν ο Μενέλαος ο πρώτος κερατάς! Κι έτσι κρυφά το σκάσανε οι δυο ερωτευμένοι, μα αφορμή για πόλεμο γινήκαν οι καημένοι!
Χιλιάδες χρόνια πέρασαν, μα η απορία μένει, έπραξε τελικά ορθά η ωραία η Ελένη;
(Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Δεν θέλω να κουράσω. Τον εαυτό μου ταπεινά πάω να τον θαυμάσω!)