ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. - Η μελαγχολία των καιρών

Φωτογραφία - vadim stein

Πρέπει να το επαναλαμβάνω.
Για να το χωνέψω.
Πως είχα μία ζωή.
Κι ας ήταν ψέμματα,
είχα κάτι
τουλάχιστον.
Με καλοθρεμμένες αυταπάτες
την τάιζα,
τη μπούκωνα με αλλεπάλληλες
στρώσεις αισθήσεις
και στις ψευδαισθήσεις
τη βύθιζα,
γινόταν αγνώριστη,
μα ήταν ζωή μου.
Ήταν...;
Και βέβαια δεν ήταν,
μα έτσι,
στα στριμωχτά με τις
ξένες,
στα κρυφά με τις
υπόγειες στοές
της ψυχής μου,
στα ξυστά έστω,
με ακούμπησε κάποια
ζωή,
αχνή και δειλή
σαν το σύννεφο.
Δε θυμάμαι πότε
με είχα ακυρώσει,
αλλά θα ξέρω
πως έζησα
αυτοκαταργημένη,
σπρωγμένη από
ένα ανείπωτο αίσθημα
θλίψης
πως δε μου αξίζει
κανένας τίτλος τιμής,
πως δεν της αξίζω
της πόρνης
της έντιμης μοίρας,
σε τούτη τη χυδαία ταινία
εγώ θα μαι η καμία,
γυναίκα δίχως καθρέφτη
και δίχως υπογραφή......
Και ντύθηκα τύψη,
και φόρεσα τη συνείδηση
και βαφτίστηκα αγρύπνια
να στριφογυρίζω
απρόσωπη σαν ενοχή
στα κρεβάτια των ξένων.
Και άκουγα στο όνομα
η μελαγχολία
των καιρών................................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.