Οι δρόμοι αβάδιστοι και ο ήλιος δίχως στέγη.
Αργύρια τριάκοντα περασμένα στον λαιμό ενός άγουρου δειλινού.
Χνάρια από βήματα και λίγος ουρανός πεσμένος στη γη.
Άσπιλα πρωινά ξαπλωμένα στους κάμπους με τους ανεμόμυλους.
Τα σπαθιά βαλμένα στις ζώνες των Αυγερινών.
Άστατη νεροποντή στις ώρες τις αόρατες.
Ένα μικρό λουλούδι φορά το παράσημο του μεγάλου ιππότη.
Δροσοσταλίδες στα φτερά των πουλιών.
Ανύποπτο όνειρο τρεμοπαίζει στα βλέφαρα των κοιμισμένων κοριτσιών.
Άλικες παπαρούνες κρατά η μεγάλη βελανιδιά στη μέση του ουράνιου τόξου.
Σκαθάρια καλπάζουν σαν άλογα στα πράσινα φεγγάρια.
Ο μεγάλος ποταμός τ’ ουρανού γεμάτος αστερίες και βότσαλα του ήλιου.
Παιχνιδίζουν οι ανεμώνες και φιλιούνται με τους βράχους των βουνών.
Γέρνει τ’ αγέρι να ξαποστάσει στους ώμους των ροδοπέταλων.
Ένα ρυάκι ο χρόνος και κωπηλάτες οι Αρκτούροι και οι Ζέφυροι.
Ξεσπαθώνουν οι λυγαριές και αναμετριούνται με τα ψηλά πλατάνια.
Αγριολούλουδα στα παραθύρια με τα εικονίσματα, τον δυόσμο και το θυμάρι.
Το τραγούδι λυγερό λικνίζεται στις άγουρες ώρες.
Οι παραμυθάδες πλέκουν τις πλεξούδες της αυγής.
Άσπιλος ο χρόνος με τους λευκούς χειμώνες.
Τα μεγάλα αστέρια ξαπλώνουν στους κάμπους με τις πυγολαμπίδες
και τ’ αλογάκια της Παναγίας.
Οι ουρανοί στέλνουν ρόδινα περιστέρια.
Κόκκινη χλαμύδα φορούν οι στρατηλάτες των ήλιων.
Χτυπούν χαρμόσυνα τα σήμαντρα του ορίζοντα.
Λαμπυρίζουν οι δροσοσταλίδες στη μέση μιας αόρατης ευτυχίας.
Ανεμίζουν τη χαρά τα λευκά μαντήλια.
Ιωάννα Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου