ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ "Να παίρνουν σειρά "

Ένα προς ένα,
στριμώχνονται, παίρνουν σειρά,
οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια,
φευγάτα μικρά χελιδόνια,
που δεν θα γυρίσουν ξανά.

Κι αν στέκουν εκεί σιωπηλά,
καημό δεν ξεχνάνε ούτ'έναν,
κι ούτε λησμονάνε κανένα,
ταξίδι στο χρόνο βαθιά.

Μονάχα αγρυπνούν και προσμένουν,
γοργά ν' αυγατίσει η γραμμή,
κουράστηκαν μές στη σιωπή,
τη νύχτα που αργεί να αναμένουν.

Ανάβουν τα φώτα μακριά,
η δύση σε κάδρο απλωμένη,
μικρή βυθισμένη στεριά,
ξανά στον αφρό ανεβαίνει.

Κι αρχίζουν αργά να πετάνε,
ξενίτες γυρνούν στην Πατρίδα,
στη γνώριμη Άγουρη Ελπίδα
στο Όνειρο πίσω γυρνάνε.

Το απλώνουν στων νέφων την κλίνη,
πορφύρα μαζί με μετάξι,
Εκεί κάποτε είχαν πετάξει.
Κι ακόμα εκεί έχουν ξεμείνει.

Μα τώρα, η Πατρίδα επιμένει,
ζητάει τα χαμένα παιδιά της·
να' ρθούν και να γείρουν για πάντα,
ξανά στην πλανεύτρα αγκαλιά της.
15/12/2020

Φωτο:https://www.travelstyle.gr/