Ήταν μόνο πενήντα και τον φώναζαν στο χωριό μπάρμπα Φάνη. Αξιαγάπητος ,γλεντζές και χρυσοχέρης. Οι γείτονες, οι γνωστοί αλλά και τα παιδιά του ,έτσι τον φώναζαν!
Τον μπάρμπα Φάνη, λοιπόν, τον γιόρταζαν των Θεοφαν(ε)ίων κι εκείνος, είχε ιδιαίτερο λόγο να διασκεδάζει πίνοντας και τραγουδώντας ,να λέει ιστορίες και να γελάει χωρίς σταματημό.
Είχε μάθει και κάτι φράσεις και τις έλεγε κάπου-κάπου όπως «ο πατέρας είναι η κεφαλή της οικογένειας» για να λένε οι άλλοι διάφορα ευτράπελα: εμείς σε ξέρουμε μπάρμπα Φάνη, όταν θα γιορτάζει ο πατέρας, θα σε φωνάζουμε «πατέρα». Φυσικά, αν ζούσε ,στη γιορτή του πατέρα, θα έκανε γλέντι τρικούβερτο.
Όταν αρρώστησε και αντιλαμβανόταν ότι θα γιόρταζε για τελευταία φορά ,σκέφτηκε να τους αποκαλύψει το μυστικό.
Νωρίς το απόγευμα τους μάζεψε όλους στο τραπέζι -δεν έδειχνε πόσο σκεφτόταν την αρρώστια του- και τους ρώτησε: πότε γιορτάζει ο Αριστοφάνης;
Όλοι κοιτάχτηκαν ,κανείς δεν απάντησε. Περίμεναν τη συνέχεια και γιατί το συγκεκριμένο όνομα.
«Βάλτε να πιούμε, να ευχηθείτε στην υγειά μου, στην υγειά του Αριστοφάνη!»
Ξέσπασαν σε γέλια αλλά η περιέργεια να μάθουν τι και πώς, τους έκανε να σταματήσουν.
»Ο Αριστοφάνης είμαι εγώ αυτοπροσώπως. Το γνωρίζω εγώ και το χαρτί της βάφτισης ,που το έχω στην τσέπη μου και θα σας το δείξω σε λίγο».
Τι είχε συμβεί;
»Η γιαγιά μου ήταν πολύ έξυπνη για τα χρόνια εκείνα. Ζούσανε όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Τη νύφη όμως, τη μάνα μου δηλαδή, δεν την είχε σε εκτίμηση και όλο την «καπάκωνε». Ένα η μάνα, δέκα η γιαγιά. Όταν γεννήθηκα εγώ, το πρώτο που της ενδιέφερε ήταν το όνομα! Συμβουλευόταν τη δασκάλα και ρωτούσε για ονόματα και μια μέρα της είπε: κυρά δασκάλα, βρες για το παιδί μας ένα καλό όνομα. Άνοιξε τις φυλλάδες σου, ένα όνομα να φαίνεται ωραίο.
Και η δασκάλα, χωρίς να σκεφτεί παραπάνω, ξεστόμισε το «Αριστοφάνης».
Η γιαγιά το βρήκε μακρύ και δύσκολο. Η δασκάλα, της εξήγησε ότι «Αριστοφάνης είναι αυτός που φαίνεται άριστος και στο κάτω-κάτω», της είπε, «θα το φωνάζετε Φάνη».
Η γιαγιά κατέστρωσε το σχέδιό της. Συνεννοήθηκε με τον παπά, του χωριού και με τη δασκάλα ,να με βαφτίσουν μια μέρα αλλά δεν είπε το πότε.
»Όταν χρειάστηκε οι γονείς μου να λείψουν στην πόλη για δουλειές, φώναξε νονά και παπά και με βάφτισαν «Αριστοφάνη».
Η παρέα ξέσπασε σε ασταμάτητα γέλια κι εκείνος αφέθηκε ξέχασε και την ασθένεια και συνέχισε:
»Όταν επέστρεψαν οι γονείς μου, η γιαγιά τα είχε όλα τακτοποιημένα και τη δικαιολογία για την ξαφνική βάφτιση. Τους είπε λοιπόν, ότι μου ανέβηκε πυρετός και έκανα σπασμούς και φώναξε το παπά να με διαβάσει και κατέληξαν στην άρον-άρον βάφτιση ,μην πεθάνω και πάω χωρίς όνομα.
»Τότε ο πατέρας μου, της είπε χαριτολογώντας: «και το Αριστοφάνης είναι χριστιανικό;» για να απαντήσει η σοφή γιαγιά «είναι δεν είναι, γιορτάζει, όνομα έχει όπως όλοι ,ας γιορτάζει των… Αγίων Πάντων!
Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά
Η φωτογραφία είναι από https://kurier.at/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου