Νοέμβρης 2015.H διαδρομή από το σιδηροδρομικό σταθμό Kraków Główny ως το σταθμό της πόλης Oświęcim μου φαινόταν ατελείωτη. Ο καιρός θα μπορούσε να θεωρηθεί καλός αλλά παρόλα αυτά μελαγχολικός και που και που σε έλουζε κάποια ακτίνα φωτός που κατάφερνε να περάσει τα πυκνά σύννεφα.
Προσπαθούσα να το αποφύγω αλλά μάταια. Έχω επισκεφθεί το Άουσβιτς- Μπιρκενάου δυο φορές. Μια το 2015 ως εράσμους φοιτητής και μια το 2017. Η εμπειρία μου ήταν πέρα για πέρα σοκαριστική και τις δυο φορές. Περνώντας την πύλη με την επιγραφή « η εργασία απελευθερώνει» καταλαβαίνω ότι μπαίνω σε ένα από τα πιο φρικιαστικά, από τα πιο αποτρόπαια κολαστήρια που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Τα συρματοπλέγματα στο μυαλό μου γίνονται πάλι ηλεκτροφόρα. Όπως ακούω τον ξεναγό να λέει πολλοί ήταν εκείνοι που χωρίς να το σκεφτούν έτρεξαν και έφυγαν από τη διαλογή προκειμένου να δώσουν τέλος στη ζωή τους παθαίνοντας ηλεκτροπληξία. Που και που πιάνω τα λόγια του ξεναγού και συμπληρώνουν ή μάλλον επιβεβαιώνουν αυτά που φαντάζομαι ,με τη φωνή του Μένγκελε να φωνάζει να του παραδοθούν τα δίδυμα.
Η ξενάγηση συνεχίζεται στα κελιά των κρατουμένων. Στους φούρνους που καίγονταν τα πτώματα. Αντίκρισα για πρώτη φορά χαλιά από μαλλιά ανθρώπου. Τέφρα από ανθρώπινο σώμα. Όλα τα υπάρχοντά τους από τα μαγειρικά σκεύη τους μέχρι τα πρόσθετα μέλη τους. Τις βαλίτσες με τα ονόματά τους γραμμένα πάνω. Τα σπασμένα παιδικά παιχνίδια και χιλιάδες άλλα προσωπικά αντικείμενα.
Tα παιδιά στο Άουσβιτσς- Μπίρκεναου, ήταν στη χειρότερη θέση από κάθε άλλον. Στους θαλάμους αερίων ήταν εκείνα που καταπλακώνονταν πρώτα από τους μεγαλύτερους καθώς άρχιζε η διαδικασία με την τροφοδοσία του αερίου που προκαλούσε την ασφυξία.
Η ξενάγηση τελειώνει στο Μπίρκενάου με τα μεγάλα παραπήγματα να προσπαθούν με τα βίας να σταθούν στο χρόνο και να συνεχίσουν να στεγάζουν την απόλυτη φρίκη. Εξάλλου η έννοια του θανάτου εκεί χάνεται. Αρχίζει μια δυνατή βροχή. Όλοι έχουν βγάλει τις ομπρέλες τους. Εγώ έχω μουδιάσει μπροστά από τις επιγραφές για τα 1,5 εκατομμύρια που φονεύτηκαν από όλη την Ευρώπη.
Δε γελιέμαι όμως. Η συντήρηση όλων των αποτρόπαιων πράξεων που συνέβησαν στο Άουσβιτς κατά τη διάρκεια του β’παγκοσμίου πολέμου δεν μπορεί να φέρει κανέναν πίσω στη ζωή. Οι άνθρωποι που εξοντώθηκαν στο Άουσβιτς και στα υπόλοιπα στρατόπεδα , καθώς και σε πολλές κατακτημένες από τους ναζί χώρες κατά τη διάρκεια του β παγκοσμίου πολέμου δεν μπορούν να καταμετρηθούν με ακρίβεια.
Το κακό είναι όμως ότι το τέλος του Άουσβιτς είναι η αρχή μιας νέας σειράς συντονισμένων ενεργειών εξόντωσης του ανθρωπίνου γένους.Ο στρατός του Στάλιν που ανέλαβε την απελευθέρωση, όπως αναφέρουν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που επέζησαν προέβη σε βιασμούς κάθε είδους αγριότητες και εκτελέσεις που επίσης δεν έχουν καταμετρηθεί επακριβώς. Το Ολοκαύτωμα μας αφορά όλους. Όπου διαφεντεύει ο ρατσισμός θα συνεχίζουν και πράγματι συνεχίζουν να χτίζονται νέα «Άουσβιτς» που θα προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το μνημείο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Κείμενο - Φωτογραφίες : Μανώλης Καστανάκης
Ευχαριστούμε πολύ για τη δημοσίευση!
ΑπάντησηΔιαγραφή