ΑΝΝΑ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΟΥΛΠΑ "Πού πήγε το γέλιο μας!" Αφήγημα

 Frans Hals - Laughing Boy

Πού πήγε το γέλιο μας! 

Του έλειπε εκείνο το γέλιο, το γάργαρο και το κατάλαβε, όταν προσποιήθηκε με ένα γέλιο συγκρατημένο , ξερό, σχεδόν παγωμένο , στην παρέα,  που τον βρήκε μελαγχολικό. 

Ήταν η αρχή της αυτοπαρατήρησης! Κάθε μέρα τα ίδια:εγερτήριο,πρωινό,αυτοκίνητο, δουλειά,εξουθένωση,σκέψη,κι άλλη σκέψη, σχόλασμα, επιστροφή φαγητό, ύπνος -κάποιες φορές -καναπές, καφές , τηλεόραση , κινητό και σταθερό τηλέφωνο στο πλάι του και τι άλλο, ύπνο! Α,και κάποιες κουβέντες την ώρα του φαγητού , μη φανταστείτε ιδιαίτερες,απλά τα της δουλειάς, που τις πιο πολλές φορές δεν είναι αξιόλογα! 

Γύρισε στο σπίτι.Στάθηκε , μπαίνοντας ,στον καθρέφτη και του μίλησε : γιατί δε γελάς όπως παλιά που ξεκαρδιζόσουν , που έβγαζες ένα γέλιο δυνατό και ασυγκράτητο, γιατί δε γελάς και τώρα; Πότε γέλασες τελευταία; Δε θυμάσαι; 

Ε,φυσικά ,όταν τρως και σκέφτεσαι όλα τα άλλα , για όλους τους άλλους εκτός από εσένα ...Χαμογέλασε , γιατί τον είδε μαζεμένο , ενοχλημένο και , ως ένα σημείο , ένοχο!Δεν είχε διάθεση παρά μονάχα για αυτοέλεγχο. Πρώτη φορά ένιωσε την ανάγκη να μείνει με τον εαυτό του! 

Υπάρχει και αυτός , που μας συνοδεύει παντού και πάντοτε χωρίς αμοιβή και είναι ο μόνος που δεν προσέχουμε και πώς να τον προσέξουμε, όταν η δύναμή μας, φθείρεται και λιγοστεύει στη δίνη της καθημερινότητας , μόνιμος κομπάρσος στο θέατρο της ζωής . 

«Δεν γελάμε πια από καρδιάς.Πάει καιρός ,που έχω να γελάσω και όταν καμιά φορά μου συμβεί «σε καλό να μου βγει» όπως λένε .Τόσο σπάνιο για τη σπανιότητά του το γέλιο...» 

Αυτά σκεφτόταν και σαν να έβρισκε την αιτία του κατακερματισμού του.«Στον τρόπο ζωής ανάγονται όλα .Ναι δεν ζούμε καλά. Στην αρχή βλέπουμε τη ζωή με αγωνία.Έχουμε τη νιότη και τη δύναμη να την αρπάξουμε αλλά αργότερα;» 

Αργότερα, έχεις βιώσει καταστάσεις που σε κάνουν να κουμπώνεσαι ,να μένεις μόνος ,να μην ανοίγεσαι σε κανέναν φίλο! Α, να ,μήπως η φιλία μπορεί να μας βγάλει από το αδιέξοδο κι εκεί, πάνω στην επίλυση ενός προβλήματος να γελάσουμε λιγάκι! 

Το θέμα του και θέμα δικό μου ,δικό σου ,είναι το αν και πόσο συχνά, γελάμε με την καρδιά μας! 

Το γέλιο ,το αληθινό γέλιο ,θέλει γεμάτες μπαταρίες, δύναμη ψυχική ,αντοχές και μια κάποια φιλοσοφία γύρω από τα ανθρώπινα. 

«Πόσες κωμωδίες έχω δει τελευταία», αναρωτήθηκε , για να απαντήσει «καμιά, δεν προλαβαίνω , αφού βλέπω με κάθε μέσο τι κάνουν οι άλλοι ή τι δεν κάνουν και γιατί!» 

Για να γελάσουμε , πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας , μακριά από εκείνους τους «τοξικούς» που καιροφυλακτούν να σε πληγώσουν και πολλή προσοχή στα «βαμπίρ» που γαντζώνονται επάνω σου και σε «μαρκάρουν» στενά . 

Δεν μπορεί , κάπου θα βρούμε την άκρη ,αν απενεργοποιήσουμε, ό,τι μας ταλαιπωρεί, αδίκως! 

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά 

Φιλόλογος,συγγραφέας,ποιήτρια,κριτικός