Έβαλα το πιο κόκκινο του πάθους
Έβαλα το πιο κόκκινο του πάθους,
να ζεσταθώ από τις ακτίνες σου,
να σου τραγουδήσω με του αγέρα τα γλυκοψιθυρίσματα,
να σου ταλαντωθώ ρυθμικά κάτω από το φως σου.
Να με διαπεράσεις και να με κάψεις
στου μεσημεριού το απάντεμα,
εκεί ψηλά στους λόφους της ιερής γης,
κάτω από τα αγάλματα και τους κίονες.
Τόσο εύθραυστο και αέρινο,
πορφυρό και ματωμένο.
Χνάρια ιστορίας πάνω μου,
άγγιγμα θεϊκό και δάκρυ της Άνοιξης καμωμένο.
Καθώς θα ερωτοτροπεί κάθε πέταλό μου με το περίσσιο σθένος σου,
Θα ανασταίνει ελπίδες και μνήμες σε κάθε κομμάτι γης,
θα αναστενάζει χάδι της φωτιάς, γυμνό κορμί μιας θεάς.
Ήλιε μου σε αγαπώ.
5-3-2017
Η φωτογραφία είναι από το https://gr.pinterest.com/
Φωτογραφία: Makis Bitos
Και όπως φτερούγιζε η καρδιά του,
παίρνοντας όλο το νέκταρ από την ψυχή της,
λουλούδι της Άνοιξης, του Μάι καρδιοχτύπι,
έπεσε ένας κεραυνός αετοπύρινος,
του Δία σημάδι, ουράνιο τραγούδι.
Οι νύμφες τρέξανε για να κρυφτούν,
να κεντήσουν μυστικό του έρωτα δίχτυ, να ερωτευτούν,
να πιουν νερό από την πηγή του ποταμού,
όπως τρέχει με δύναμη στης αγάπης το σκληροτράχηλο φιδίσιο δρόμο του ολισθηρού μονοπατιού.
Και η καρδιά φτερούγιζε, φτερούγιζε δυνατά,
έλεγε για του πάθους πύρινα φιλιά,
έλεγε για γύρη μπλεγμένες αγκαλιές,
έλεγε για δραστικές διαπεραστικές ματιές.
Ο αγέρας όμως μαινόταν τρανταχτά.
Μεγάλη μάχη μέσα στην ψυχή
και το φιλί να αιωρείται για το νέκταρ από την δική της ύπαρξη και ζωή.
Μόνο η σιωπή όπως απλώνει στην δική της μορφή,
όλα τα πέπλα της ήταν τόσο σκληρή.
Φτερούγισε καρδιά μου, Φτερούγισε εσύ.
Ο αγέρας θα σε παρασύρει σε άλλη γη.
Και θα μείνει μόνο του το φιλί και η ψυχή.
Γίνε χτύποι, γίνε κρότοι, γίνε δύναμη πολλή,
την καρδιά θα την θυμάσαι σαν την τελευταία σου αναπνοή.
5-8-2017
Φωτογραφία: Makis Bitos
Δέντρα του δάσους, πλημμυρισμένα από εικόνες.
Οξιές προς τον ήλιο, του ουρανού βελόνες.
Δύο χείλη κεντημένα από του ουρανού τα κεκτημένα,
χαμένα στων ψηλών δέντρων τα κορμιά,
οξιές να προσπαθούν να φτάσουν το θεϊκό,
στόμα χαμένο στον αγέρα του βοριά.
Κάτι ετοιμάζεται να πραγματοποιηθεί! Φωνή.
Χάδι από το θρόισμα των φύλλων,
ανεπαίσθητο χάδι από έναν ουρανό των ονείρων,
τα χέρια ψηλά σαν προσευχή,
δάκρυ και μαχαίρι από τα εσώψυχα με μια μομφή.
Σπινθηροβόλο βλέμμα ενάντια στον βοριά,
λικνίζει του ανέμου βαθιά στα σωθικά.
Κίνηση, πλαστικότητα, φιγούρα, ανθρωπότητα.
Πυγμή.
Τυραννία ψυχής, κραυγής μιας ζωής.
Μονοπάτι ανοιχτό με τα χέρια καμωμένο,
χέρια ματωμένα από την προσπάθεια, ανδρειωμένο,
κλαδιά και φύλλα να κλείνουν την φυγή, σιωπή.
Φωτίζει ο ήλιος, χορεύουν οι οξιές.
Το δάσος αναπνέει και γιορτάζει,
νέα μέρα χαράζει. Φως.
Ανοίγει το μονοπάτι με ευκολία,
χέρια, κορμιά υψωμένα με λατρεία.
Ένας κόσμος κρυμμένος με τις πρώτες αχτίδες ξυπνά, το βλέμμα γελάει παίζει με του ήλιου την ομορφιά.
Τα χείλη αρχίζουν να σφυρίζουν έναν σκοπό,
κάτι με του δάσους συνυφασμένο, τον μαγικό χορό.
Ένα πουλί πετάει προς την κορυφή, δίνει του ήλιου ένα μυστηριακό φιλί. Ζωή.
16-10-2016
Κάθε πέταλο και ένα αγαπώ,
ένα χάδι του Ήλιου,
ένα φιλί μαγικό.
Ένας βασιλιάς που ανατέλλει στο Βοριά,
στο θερινό ηλιοστάσιο το άπλετο φως της καρδιάς.
Μαύρα διαμάντια να στηλιτεύουν,
να διαπερνούν,
μαύρα μαλλιά να χαϊδεύουν,
να φτάνουν μέχρι εκεί που δεν πάει ο νους.
Ηλιόχρυσες κορδέλες που ταλαντώνονται ρυθμικά,
είναι το εγώ του πνεύματος,
η καταπάτηση της φθοράς.
Και τα πουλιά μου στέλνουν μηνύματα για ταξίδια μακρινά.
Σπίθα που καίει τα λογικά.
Άκουσε, άκουσε θησαυρέ μου τους χτύπους της καρδιάς μου,
όπως συντονίζονται με του ηλίανθου την μορφή.
Βλέμμα καυτό από λάβα καμωμένο να σου κοιτώ το γυμνό σου κορμί.
Σπόρια του ανέμου από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη
και μια φιγούρα να σε προσμένει,
Πηνελόπη να υφαίνει του στέρνου σου προσευχή.
Ένας κάμπος από Θεούς, μια αναπνοή, μια ζωή.
Χάδια και φως πάνω στης δική σου γης το βιος.
Σταγόνα ζωής, άπλετος λογισμός,
κάρβουνο στην κόψη, έναστρος ουρανός.
Πάρε τα χέρια μου μέσα στα δικά σου,
κόρα στην κόρα, πνοή στην πνοή.
Πάρε με στην αγκαλιά σου,
να βυθιστώ έως το πρωί.
Να ανατριχιάσω από το άγγιγμά σου,
να πατήσω τον Άδη,
να νιώσω μια Αφροδίτη θεϊκή.
Να αγγίξω τα δύο σου τα πόδια,
τα μπράτσα σου τα γερά,
να μυρίσω φωτιά και ιδρώτα,
να χαθώ σε δύο μάτια καθηλωτικά.
Πάρε με, πάρε με στην αγκαλιά σου,
Δώσε μου της πυρκαγιάς φιλιά,
άσε με να χαθώ στην ματιά σου
και να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου,
πουλί παραδείσιο που σε αγαπά...
Πάρε με...
21-6-2018
Η φωτογραφία είναι από το https://pinterest.com/
Φωτογραφία : Vaso Mpania-limperopoulou
Κατακόκκινα ζωγραφιστά
Κατακόκκινα, ζωγραφιστά τα μάγουλά σου,
αγριοτριανταφυλλιά του δάσους.
Πλουμιστή με στολίδια,
κόκκινα χείλη, λάβας καυτής, φύλλα.
Πόσο γλυκά μου καμαρώνεις,
όπως σε χαϊδεύει η βροχούλα,
πετραδάκια που λαμπυρίζουν,
φωτεινές σταγόνες που σε γλύφουν.
Και το χιόνι σε λατρεύει,
σε αγκαλιάζει ρόδινη νεράιδα,
σου λέει μυστικά,
σου κλέβει του πάθους πύρινα φιλιά.
Ένα πουλί σε έφερε δώρο,
μέσα στον κήπο μου και μου γεμίζεις όλο τον χώρο.
Σε αγγίζω, σε μυρίζω και γλυκόλογα σου ψιθυρίζω.
Όπως σε χαϊδεύω,άνεμος γλυκόπνοος,
νιώθω από λατρεία να γεννιέμαι και να πεθαίνω.
Άγρια και αδάμαστη μορφή,
κόλαση και παράδεισος τα χείλη,
αποζητώ το δικό σου φιλί.
Άλικο μου λουλούδι,
ξεχωριστό της αγάπης μου τραγούδι.
Στίχος της ψυχής μου,
ανάσα όλη της ζωής μου.
Σε αγαπώ...
19-1-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου