Από την Ενότητα " ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ" απ' το βιβλίο ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν.
Α) ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ
Σώματα αποδημητικά.
Το χώμα ζεστό στις φλέβες τους.
Αγάλματα λευκά δένουν βιαστικά τα σανδάλια τους.
Οι άνεμοι περιμένουν.
Κατατάχθηκαν εθελοντές σε αρχαία κοιμητήρια.
Οι χιτώνες τους λευκά πρωινά.
Κοιμήθηκαν με τις χούφτες ανοιχτές.
Τα δάκρυά τους μαρμαρωμένα.
Αντικρίζουν τις χώρες τις άχραντες,
σαλπίζουν αγγέλων στρατιές.
Σώματα αθάνατα οι θάνατοι οι άδικοι.
Β) ΜΑΡΜΑΡΑ ΛΕΥΚΑ
Μάρμαρα λευκά τα ωραία αγάλματα,
κοιμούνται στ’ αφρισμένα κύματα,
ταξιδεύουν με τις νεροποντές,
ιδρώνουν με το δάκρυ του ήλιου.
Τα μάτια τους σιωπηλοί καιροί,
τα σπασμένα δάκρυά τους γαλήνη.
Ανυποψίαστα τα βήματά τους στους ολόλευκους κήπους,
τα κορμιά τους ονειρεμένα.
Περπατούν στα μονοπάτια του ήλιου,
καλούν την ακινησία των ονείρων.
Ξαπλώνουν τα βλέφαρά τους στα υγρά σύννεφα,
η βροχή τους μυρωμένη.
Τα δάκρυά τους ζεστά,
ξεπηδά ο καιρός απ’ την όψη τους σαν λάβα.
Πυκνά τα σύννεφα της σιωπής,
απροσπέλαστο το υλικό των αιώνων.
Αιμάτινοι οι χυμοί των δέντρων,
οι ρίζες τους σε μύριες ψυχές.
Ολάνοιχτα τα μάτια των αγαλμάτων,
η λαχτάρα τους ακολουθεί τ’ αγριοπερίστερα.
Τα στήθη τους περιμένουν αλάβωτα,
χιλιάδες χελιδόνια οι ζεστές τους παλάμες.
Κοιμήθηκαν τ’ ακοίμητα στις όχθες της Άνοιξης,
τα πεφταστέρια θα φέρουν τα δώρα τους.
Ξαπόστασαν στα χλωμά φθινόπωρα,
μουρμουρίζουν οι βροχές
κι οι βοριάδες πάντα περαστικοί…
Μυρτιά και γεράνια στη σιωπή,
ξαπλώνει η γη στα σφριγηλά χαλίκια.
Σώματα αθάνατα οι θάνατοι οι αγέρωχοι,
σώματα οι κρουνοί της γαλήνης.
Λαοθάλασσες οι χρόνοι οι περίεργοι,
Ανηφορίζουν στρατιές των αγγέλων.
Οι λαοί περπατούνε στα κύματα,
οι ωκεανοί ανατέλλουν στα μάτια τους.
Χαρακώνει η γη την όψη της,
η σάρκα των αγαλμάτων μαχαίρι.
Πονάνε τα λόγια που γράψανε στ’ αγριολούλουδα.
Δακρύζουν τα σύννεφα που ζωγράφισαν στα διάφανα μάτια τους.
Κρατούν αγγελοτράγουδα στα χέρια τους.
Κόβουν τα στάχυα της σιωπής.
Μαρμαρώνουν οι μορφές τους στις πύλες του ορίζοντα.
Το φίλημα της νιότης τους σταλαγματιές αίμα.
Οι αύρες δροσίζουν τους ωραίους κροτάφους τους,
τα πρόσωπά τους σπαρμένα στην άκληρη γη.
Ερήμωσε ο πόνος τους τα λευκά κοιμητήρια.
Ο λυγμός τους φλοίσβος του ανέμου.
Αλαβάστρινα τα χλωμά τους ματόκλαδα,
τα σώματά τους ζηλευτά.
Βαδίζουν ολόγυμνα στο θάνατο,
σμιλεύουν το πρόσωπό του.
Αποκτά βλέφαρα ο ασυγκίνητος,
ανθίζει η ερημιά του.
Λαμπάδα η όψη τους στα πέρατα,
η γη καρπίζει την ειρήνη τους.
Περπατούν δίπλα σ’ αρχαίους θεούς,
οι ανάσες τους ζεστές.
Η αγάπη τους έσμιξε τ’ αρχαία μυστήρια,
ποτάμια αργυρά τα μύρα της.
Φωτιές στο χρόνο το βλέμμα τους,
σταυραετός στους ουρανούς των αθανάτων.
Γ) ΕΝΤΟΛΗ
Μαρμαρωμένοι αετοί, αγάλματα καρτερικά.
Αθάνατα πρόσωπα, εξαίσια λάμψη!
Το φως ψιλόβροχο στοργικό,
μύρο στα βλέφαρά τους.
Κοιμούνται ακέραια τ’ ασυντρόφευτα,
μυστήριο η γυμνή τους γνώση.
Λευκή προσευχή τα αιώνια.
Εντολή απαράβατη.
Δ) ΜΝΗΜΕΣ
Τ’ αστέρια τρυγούν τους λόφους τ’ ουρανού,
κουρνιάζουν οι μνήμες πανάρχαιες.
Ψυχές αγαπημένες στο πληγωμένο χώμα.
Τα βήματά τους νωπά.
Λυγμός ο καημός τους κι αγιόκλημα,
φουσκώνουν τα ξέφτια του ανέμου.
Σφυρίζει ο αγέρωχος κι έρχεται,
ζυγώνει τον πέτρινο Άδη.
Τ’ αγάλματα ζωντανεύουν το σούρουπο,
όμορφες κόρες κι ανίκητα παλικάρια σεριανίζουν τις σκιές.
Ρυάκια τα μαλλιά των παρθένων, τ’ αγόρια κυνηγούν το Χάρο.
Ξενυχτούν τα ματόκλαδά τους στους λεμονανθούς.
Το βλέμμα τους φεγγαρόφωτο.
Τα πέλματά τους πεζοπόροι ολονύχτιοι.
Το χώμα νίκησε την ανυπαρξία.
Ε) ΠΑΛΙΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
Αγράμπελες και μυρτιά στη σιωπή,
αθάνατο το πανάρχαιο χώμα.
Ολόγιομα συντρόφους τα καράβια του,
σαλπάρουν καπετάνισσες και ρηγάδες στις πρύμνες τους.
Λυγερές μορφές
απλώνουν τα μαλλιά τους στον άνεμο,
γίνονται κύματα των ονείρων.
Χορεύουν χορούς λαμπροφόρετους.
Το χιλιόχρονο δέρμα τους θρύλος.
Αγέρωχα τα ωραία σώματα,
κυβερνούνε τις θύελλες, τα πέλαγα ανταμώνουν.
Ξεπεζεύουν στα βουνά, δροσίζουν με τον αέρα το πρόσωπό τους.
Απάτριδα πέλματα ξαποσταίνουν σε πατρίδες παλιές,
ξεδιψούν απ’ τα κανάτια του ήλιου.
ΣΤ) ΑΝΤΙΛΑΛΟΣ
Άσπιλη γη!
Γαλήνιες οι ψυχές στους κόρφους της,
μαζεύουν πετραδάκια στις χούφτες τους.
Ωραίος ο αντίλαλος της μνήμης.
Θυμάται η αυγή τις ανοίξεις της,
οι βράχοι τους ανέμους τους.
Νοσταλγεί το χώμα τις αρχαίες μέρες του,
τ’ αθάνατα μάτια το βλέμμα τους.
Ιωάννα Αθανασιάδου,
Απ’ το βιβλίο ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ, εκδόσεις Σαιξπηρικόν
Οι φωτογραφίες από τον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού είναι από :
https://el.wikipedia.org/
http://www.discover-athens.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου