ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ "Το παράθυρο"

Εκείνο το παράθυρο,
με το άδειο βλέμμα,
στο ερειπωμένο σπίτι
στην άκρη του χωριού,
κανείς δεν τολμούσε
να το κοιτάξει κατάματα•

Παράδερνε μόνο του,
στις βροχές και στα χιόνια
και στο κάμμα,
με τη σκεπή γκρεμισμένη.

Όσοι περνούσαν απέστρεφαν το βλέμμα.

Κάποτε λένε,
ο τυφλός του χωριού,
άντρας στα νειάτα του σκληρός, απάνθρωπος,
άκουσε μέσα από τα χαλάσματα,
φωνές.
Κοίταξε από το παράθυρο,
και είδε ένα μικρό παιδί,
γοναστικό στο παραγώνι,
να σκαλίζει τη στάχτη με τη μασιά,
και να σιγοψυθιρίζει
ένα παλιό παιδικό τραγούδι,
που είχε χρόνια να ακούσει.
Γύρισε και τον κοίταξε
μέσα απ τις άδειες κόχες των ματιών του,
ικετευτικά,
κι αυτός,
τόσο πολύ λυπήθηκε,
που τού'δωσε τα μάτια του.

Κι ένας δραπέτης κάποτε
περαστικός,
ληστής, στυγνός φονιάς,
που βρήκε εκεί καταφύγιο,
του έδωσε την καρδιά του•
και από τότε γυρφέρνει
στο σπίτι,
φτιάχνει στεφάνια από χόρτα
και τα μοιράζει στο χωριό
και αγκαλιάζει όλα τα δέντρα τρυφερά.

Και κάποιος, πάλι,
κυνηγός,
που είχε στήσει καρτέρι
μέσα από το παράθυρο,
πέταξε πέρα όλες τις σφαίρες
κι αφού του χάρισε, λένε, το όπλο του να παίζει,
έφτιαξε μία καλύβα από καλάμια και φυλλόδεντρα
και ζεί από τότε
μες στο δάσος,
παρέα με ζαρκάδια
και αγρίμια.

Όλοι το ξέρουν
πως το παιδί είναι ακόμη εκεί

Μα όλοι φοβούνται να κοιτάξουν,
μην και ζητήσει κάτι ακόμα.

Γιατί κανείς,
δεν έχει πια διάθεση να δώσει.

Φώτο : Βάσω Παππά
Από https://aitoloakarnaniabest.gr/