Τον χρόνο που τελειώνει
η καρδιά πάλλεται
κάλαντα λέει.
Αγκαλιάζουμε ξανά τα όνειρα
άρωμα ανατολής καλύπτει
το γκρίζο κενό.
Απομακρύνομαι απ'το σκοτάδι,
ανταύγειες ευφορίας
λούζουν τους αποχαιρετισμούς.
Φεύγω απ΄την απληστία του χρόνου,
με ανυπομονησία προσμένω
το φύσημα του ανέμου,
το φως να χορέψει τις αισθήσεις.
Μια καινούρια αρχή καταλαμβάνει το χώρο,
εξοστρακίζεται η φθορά
από τον ίλιγγο της έντασης.
Η ζωή καλπάζει,
διαλύει τους κόκκους της κλεψύδρας
παίρνει σιγά σιγά
το αίμα της πίσω!
Carpe.
Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου