Χτένιζε τα πυρόξανθά της τα μαλλιά,
κι από τα μάτια της, εξακοντίζονταν
-φλογισμένα βέλη-
προσμονές, αναστάσιμων κλυδωνισμών!
Στα γυμνά της στήθη
"κάλπαζαν",
λάβες ηδονικές,
και πόθων εγερτήρια!
Κοίταξε τον καθρέφτη
κι ένα χαμόγελο,
απροϋπόθετα κι αβίαστα,
κρεμάστηκε παραδομένο
-ως λάφυρο-
στα υποταγμένα της χείλη!
Κι ο έρωτας,
αυτόπτης μάρτυς,
αείρροος και κυνικός,
άρχισε να παφλάζει
ανενόχλητος,
στις πορφυρές της φλέβες!
Το δωμάτιο παραδόθηκε στο φως
Η άγια ώρα της "μετάληψης",
ήταν παρούσα!
30/09/2020
Κατερίνα Πήττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου