ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΗΤΤΑ - ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Γι' αυτό σου λέω! Ζωώδη ένστικτα, αχώρητα στο νου και γύρω μας να ενδημούν, τόσοι "ένοικοι" αρρωστημένων ψυχών. Βία, φανατισμός, τρομοκρατία, ιολαγνεία αναίτια και βάρβαρα, επιστρέφουν... στο χώμα, το δώρο της ζωής. Διασταύρωση βλεμμάτων έκπληκτων, φοβισμένων, παραδομένων, εξαγριωμένων! Στόματα ερμητικά κλειστά... ενδίδουν στα κελεύσματα, εξαγορασμένων συνειδήσεων. Κηρύξαμε τον πόλεμο σ' αξίες και ιδανικά! Ατείχιστη η ανθρωπότητα, πορεύεται στην εξαθλίωση, και στον αφανισμό, από προστάγματα σχιζοφρενών ταγών κι επικυρίαρχων! Κι ο νέος κόσμος αναδύεται, εν μέσω ελέου και φόβου Σκηνές από αρχαίας τραγωδίας, δρώμενα κι η κάθαρση, απούσα... σα να' χει απολεσθεί από καιρό! Κι η γη, μες στην αιώνια μοναξιά της, ικέτιδα, μίας ευκαιρίας...στερνής. Γι' αυτό σου λέω, δος μου το χέρι σου και πάμε! Όλοι μαζί! Μόνο μαζί είμαστε δυνατοί! Τι κι αν μας χωρίζει ο πλούτος? Μας ενώνει η δίψα για ζωή! Γι' αυτό σου λέω, τούτην εδώ, την ύστατη στιγμή, έλα να "στύψουμε" μαζί, τούτην την άθλια πραγματικότητα, κι ακριβές στάλες ελπίδας και προοπτικής, να στάξουν και να ξεδιψάσουν, τ' άγουρα χείλη των παιδιών! Σ' εκείν' ανήκει τούτη η γη, Μέχρι να γίνουνε κι αυτά... περαστικοί! 22/09/2020 Κατερίνα Πήττα

ΖΩΗ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ! Από τους τοίχους της σιωπής, κρέμεται, διάτρητος συμβιβασμών, σ' ενα φύλλο χαρτί, (πώς χώρεσε, αλήθεια σ' ένα φύλλο?) ο απολογισμός μιας ζωής! Ήλιοι πελιδνοί Λαίμαργα σκοτάδια Υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν Όρκοι που αθετήθηκαν Ψευδαισθήσεις ηδονών Κι εκείνη η αθανασία του πόνου, να κρέμεται, σε χείλη αναμάρτητα! Κι ο χρόνος κύλησε... Μοιρολογώντας, ένστικτα υποταγμένα Θρηνώντας, όνειρα ανυποψίαστα, που αυτομόλησαν, σε λίμνες δακρύων Κηδεύοντας, απουσίες π' αλυχτούσαν, στη θέα σβησμένων ουρανών Θάβοντας, πόθους π' ανταμώθηκαν, με πυρωμένες ανάσες! Καμιά ελπίδα διαφυγής! Αγρίμι, μ' έκανες ζωή... Μα, όχι! Δε με νίκησες! Γιατ' είμαι ακόμη ζωντανός Αντέχω ακόμη... Κι άλλα μοιρολόγια Κι άλλους θρήνους Κι άλλους θανάτους κι αν μου στείλεις, αντέχω σου λέω! Τι κι αν αρέσκεσαι, να με αποκαλείς, της ουτοπίας εραστή? Μ' ένα χαμόγελο πλατύ, κι ένα συγχώρεσης φιλί , σου απαντώ! Μα, έλα στάσου, μια στιγμή! Να σε φιλέψω, θέλω! Στο στόμα της ανακωχής, γλυκό του κουταλιού αφήνω! Κι ως ένδειξη καλής θελήσεως, εγώ, θα σβήσω μονοκοντυλιά, τα χρόνια τα κλεμμένα κι εσύ, θα μου επιστρέψεις, τα οφειλόμενα! Τώρα που γέμισαν οι φλέβες μου Θεό Τώρα, που έμαθα να μ' αγαπώ τους γκρίζους τοίχους της σιωπής γκρεμίζω κι εκείνο, το κρεμάμενο χαρτί, χίλια κομμάτια το πετώ μπροστά σου και το σχίζω! 26/09/2020 Κατερίνα Πήττα

Diana and Endymion by Francesco Solimena

ΣΕΛΗΝΗ ΚΙ ΕΝΔΥΜΙΩΝΑΣ

Να σε κρατήσω θέλω, μόνο για μένα! Να σαρκωθούν οι λέξεις οι ανείπωτες, κορμί να γίνουν, σαν θα πνίγονται, στις θάλασσες των κορυφώσεων, που σου χρωστάω! Το σώμα σου, χάρμα ιδέσθαι, αιώνιο κι άφθαρτο πώς γίνεται να το κρατήσω? Τα μέσα, τα κρυφά σου, φωτιά ασάλευτη που ρέει, ο χρόνος και η λήθη, μην αγγίξει! Κι ο έρωτας, υποτελής κι αξόδευτος, στη δύναμη του Ενός! Στου Σύμπαντος τη φύτρα, αιώνιο σπέρμα!!! Η γνώση, κόλαση εγέννησε, και σήμανε του παραδείσου στέρηση ες αεί! Τα ένστικτα, γεννήματα έλξεων αενάων και ροπών, γυμνά χορεύουν και ξοδεύονται! Κρίνουν και κρίνονται! Στου νου τις αντιστάσεις φιλιούνται οι συνειδήσεις, κι απαντάνε με κραυγές! Κι εγώ, να σε κρατήσω θέλω! Μόνο για μένα! Από το τώρα, ως το επέκεινα, να' μαι η Σελήνη, να γενείς ο Ενδυμίωνας! 19/09/2020 Κατερίνα Πήττα