Εμείς
που ποιος ξέρει από ποιο αστέρι
ήρθαμε στη γη
έτσι εύθραυστοι, ονειροπόλοι κι ευγενείς
και ζήσαμε τη μισή ζωή μας
σαν ξένοι ανάμεσα σε γηγενείς
το ξέραμε πως η καλύτερη τακτική
επιβίωσης
ήταν «όχι το ν’ αφομοιωθούμε» απ’ τους ντόπιους,
αλλά «μ ι μ ο ύ μ ε ν ο ι μ ό ν ο ε ξ ω τε ρ ι κ ά»
τους τρόπους τους,
να ’χουμε εσωτερικά ολοζώντανα κρατήσει
τα χνάρια της καταγωγής.
Κι ήταν αιτία των βασάνων μας
η παράβαση αυτής της τακτικής.
Μα ενώ στου δρόμου τα μισά
είχαμε μάθει πια καλά
κρυφή να κρατούμε την ευθραυστότητά μας
αγαπήσαμε τόσο την έννοια του « παντός»
που κάθε τόπος είχε γίνει πια πατρίδα
και κάθε άνθρωπος δικό μας αίμα … αδελφός.
Γιατί ένας χώρος ακόμα πιο μακρινός
πρόβαλε εν τέλει σαν πατρίδα...
Εκείνος απ’ όπου τα πάντα ξεκινούν
και όλα συνυπάρχουν με το αντίθετό τους
και όπου ο εύθραυστος
αποδεικνύεται μαζί κι ανθεκτικός!
Κ.Κ. 2012
(Από την ανέκδοτη συλλογή: "ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ"
Η φωτογραφία είναι από το pinterest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου