ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΑΪΚΙΔΗΣ "ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ" - Ποιητική Συλλογή

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  ΖΑΪΚΙΔΗΣ - ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ - ΘΡΑΚΙΚΟΣ ΟΙΩΝΟΣ

ΕΤΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ - 2020

ΕΙΔΟΣ - ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ

Αληθινή Αγάπη

Αν σου είπαν ψέματα και μίσησες το ψέμα και όχι τον ψεύτη.
Αν σε κλέψανε και σκέφτηκες πως θα είχε μεγάλη ανάγκη
για να το κάνει.
Αν σε βρίσανε κι εσύ απλά χαμογέλασες με καλοσύνη.
Αν σε κατακρίνανε και δεν καταδίκασες τον κατακριτή.
Αν σε αδίκησαν και δεν ένιωσες ποτέ την επιθυμία για εκδίκηση.
Αν σε πρόσβαλαν και δεν θύμωσες, αλλά λυπήθηκες
για την πτώση τους.
Αν σε έβλαψαν και ποτέ δεν σκέφτηκες με κακία.
Αν σε σταύρωσαν και ενώ το αίμα κυλούσε ακόμη απ’ τις πληγές,
Τους συγχώρεσες.
Τότε φίλε μου ξέρεις καλά τι πάει να πει Αληθινή Αγάπη.

*************

Το Αμαρτωλό Δάκρυ

Μόνο αυτό.
Ένα πράγμα ζηλεύω απ’ τους αμαρτωλούς.
Τους απόκληρους της κοινωνίας, τους «τελειωμένους»
της φαρισαϊκής μας αποτίμησης.
Το στερνό τους δάκρυ.
Μόνο αυτό.
Ένα δάκρυ κρυστάλλινο που τα διαμάντια ωχριούν μπροστά του
σαν γυάλινα απομεινάρια ενός κόσμου που καταρρέει και διαλύεται.
Ένα δάκρυ καυτό, καθάριο, λυτρωτικό,
απόσταγμα ψυχής ταλανισμένης.
Ένα δάκρυ απόλυτης συντριβής και μετανοίας.
Ένα δάκρυ που μπορεί να σβήσει κατάστιχα ζωής και
πύρινες κολάσεις.
Ένα δάκρυ που μπορεί να παραβιάσει λειαίνοντας σκουριασμένες
κλειδαριές και να ληστέψει παραδείσους με ένα μνήσθητι.
Ένα δάκρυ που μπορεί να βιάζει σωτηρίες
και άλλοτε να κατακαίει αμαρτωλούς βίους
και άλλοτε να δροσίζει καραβάνια σε ερημικές αμμοθύελλες.
Ένα τέτοιο δάκρυ ψάχνω, αμαρτωλό, με επίγνωση και συντριβή
σμιλεμένο ως ιδανικό εφόδιο για το καθ’ ομοίωσιν.
Μόνο αυτό.

***************

Ανέπαφη Ζωή

Στης φύσης τα καλέσματα
σφαλίσαμε τις γρίλιες.
Σβήσαν οι ήχοι.
Καθίσανε τα όνειρα.
ορθώθηκαν τα τείχη.
Ψυχές εξανεμίστηκαν
τηρώντας αποστάσεις.
Μόνα τα γηρατειά!
Σε κάδρα οι μνήμες τους.
λησμόνησαν την αγκαλιά.
Οι έρωτες ασθένησαν
σ’ ανέπαφα φιλιά.
Γέμισαν ενοχές!
Κι αν με κλήσεις βρίσκονται.
χαθήκαν οι επαφές.
Κι όταν ξυπνήσουμε μια μέρα
συγνώμη ζωή θα πούμε.
Καθόλου δεν βιαστήκαμε!
Αν και κουδούνιζε η αφύπνιση.
στον ύπνο παραδοθήκαμε.

*******

Η Ελευθερία

Δεν λογιέται ελευθερία
με το λίγο που βολεύεται.
Με αγώνα αποκτιέται
και δεν διαβουλεύεται.

Δεν λογιέται ελευθερία
που φιμώνεται με μάσκα.
Που χαμόγελα αποκρύπτει
σαν της εκκλησιάς το Πάσχα.

Δεν λογιέται ελευθερία
όταν εύκολα μπορεί
νέα μέτρα ν’ αντικρύσει
μέσα να ξανακλειστεί.

Δεν λογιέται ελευθερία
που η εξουσία αψηφά
και στα γόνατα δεν πέφτει
με τιμή να προσκυνά.

**********

Ο Φόβος

Ο Φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των αγίων πνεύμα.
Ο Φόβος είναι ταραχή
μα φεύγει με την προσευχή
με ένα και μόνο νεύμα.
Ως ο καπνός θα διαλυθεί
σαν θα φυσήξει στην ψυχή
της μετανοίας ρεύμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και των ηρώων αίμα.
Θέλει να είμαστε αριθμοί
και η λευτεριά να ‘χει χαθεί
να ζούμε με το ψέμα.
Θέλει ανθρώπους δουλικούς
να υπηρετούν τους αυλικούς
να έχουν όλοι θέμα.

Ο φόβος είναι υποταγή
μόνο με θάρρος θα καμφθεί
και της ψυχής το στέμμα.
Θέλει και επανάσταση
για να ‘χεις την Ανάσταση
με Σώμα και με Αίμα.
Θέλει να είσαι μαχητής
της Μασονίας αρνητής
να μην πνιγείς στο ρέμα.

Ο Φόβος είναι υποταγή.
Κάλλιο μιας ώρας ελεύθερη ζωή.

***********

Φοβάμαι

Φοβάμαι αυτούς που θέλουν για μένα σωτηρία,
και μέσα με κλειδώσανε με τρομοκρατία.

Φοβάμαι ακόμη αυτούς που για ιού κορώνα,
ανδρείοι στέκουνε σε ύφεσης Αρμαγεδώνα!

Φοβάμαι τους σωτήρες θανατηφόρας ίωσης,
που μέχρι χθες υπέγραφαν μνημόνια εξαθλίωσης!

Φοβάμαι αυτούς που κλαίνε την τρίτη ηλικία,
ενώ τους ήταν πριν βαρίδια στην κοινωνία.

Που χθες ήταν σωστό οι αριθμοί να ευημερούν
και σήμερα αρχίσανε νεκρούς να αριθμούν.

Φοβάμαι πως λάθος μάθαμε και την ιστορία.
Οι πόλεμοι δεν γίνονταν για την οικονομία;

Που για ν’ αρπάξουνε τον πλούτο ξόδευαν ζωές,
παράπλευρες απώλειες λέγαν για τις ψυχές.

Φοβάμαι δύσκολα για αυτό να τους πιστέψω
και πως τα δώρα τους διπλά, ταχύ θα επιστρέψω.

Διότι δάνειο προσφέρανε παράτασης ζωής,
και τόκο διττό θα απαιτούν, σώματος και ψυχής.

Τους στοίχισε πολλά της σάρκας η μακροζωία,
μα σφράγισμα ετοιμάζουνε για μόνιμη δουλεία.

Διότι αυτοί που θέλανε να γίνουμε θυσία,
αυτόκλητα τώρα μοιράζουν για μας την σωτηρία.

Προσέξτε δώρα από παγκόσμιους Οργανισμούς,
σαν Λαοκόων σας μιλώ «Φοβού τους Δαναούς».

************

“Καλό Ξημέρωμα”


Σήμερα όχι, μην περιμένετε να ξημερώσει
ένα καλύτερο αύριο.
Δεν θα συμβεί.

Περιμένει όλοι εμείς να το ξημερώσουμε.
Περιμένει να το πάρουμε στα χέρια
και να το σηκώσουμε.
Περιμένει ένα ψίθυρο να γίνει κραυγή.
Περιμένει μια αγκαλιά και λίγη στοργή.
Περιμένει πληκτρολόγια να ανατινάξουν τον ιμπεριαλισμό.
Περιμένει δρόμους γεμάτους σαν τον παλιό καιρό.

Διότι όλα αυτά χρησμούς προϊδεάζουν,
την μικρασιατική καταστροφή μας προετοιμάζουν.
Λίγος ο χρόνος! τα σύννεφα καπνού
με δάφνες της Πυθίας,
να ξεδιαλύνεις βιάσου προτού,
γίνει της ανωμαλίας.


******** 

Οι Αλλόκοτοι

Κάτι «αλλόκοτα» παιδιά το ‘ρίξαν στο ροβόλι.
Ορθοπεταλιά στο εαρινό το μοσχοβόλι.
Μπρος στο πέτρινο γιοφύρι πηδώντας σταματάνε.
Τα ρούχα όλα μονομιάς στον δρόμο τα πετάνε.

Με κλοιό και δίχτυα στις νεροφαγιές του ποταμιού,
τις γλυκαντζούρες πιάνουνε στην χούφτα του χεριού.
Κι αφού ο ζωοδότης γλυκά αποσπερίσει,
το τρίχινο τσουβάλι με ψάρια θα γεμίσει.

Με πεταλιές γοργόφτερες τρέχουν για το γυαλάκι.
Πλένουν την πραμάτεια με περισσό μεράκι.
Κι αποβραδίς -σαν έρχεται- το γλέντι ξεκινά.
Χορός, τραγούδι και ποτά σε κάθε τηγανιά.

Χαρές και γέλια και φωνές, τραντάζουν την νυχτιά.
Είναι της νιότης η ορμή και αθώα ξεγνοιασιά!
Μας σαν έρθει το ξημέρωμα με ήλιο γεμιστό,
κουμπάνε την ραχιά τους –ξέψυχοι- για ξαποστασιό.

Τι μέρα έλαχε κι αυτή- Θε μου- που ξημερώνει!
Τεχνολογία νέας γενιάς τα νιάτα ξενερώνει!
Τώρα εικονική ζωή αδιάκοπα σερφάρουν.
Και οι αλλόκοτοι; Ευχαριστώ... μα δεν θα πάρουν!

******** 

Αν Πέθαινα Σήμερα

Αν πέθαινα σήμερα, συλλογιέμαι,
θα πέθαινε μαζί και το μίσος μου για το άδικο.
Αν πέθαινα σήμερα,
θα πέθαινε η εκδίκηση που φώλιασε εντός μου.
Αν πέθαινα σήμερα θα πέθαινε ο θυμός μου.
Αν πέθαινα σήμερα θα πέθαινε η κατάκριση,
η υποκρισία, θα πέθαινε η απληστία,
θα πέθαιναν τα πάθη μου.
Αν πέθαινα σήμερα,
αυτά θα ήταν τα κτερίσματα στον τάφο μου.

Αν πέθαινα σήμερα θα ‘χα μια άδεια αγκαλιά
για σένα, ένα χωλό έρωτα, μια αμολόγητη συγνώμη,
μια ορφανή ελεημοσύνη, ένα χάδι που δεν δόθηκε,
ένα δάκρυ που δεν κύλισε από αγάπη.
Αν πέθαινα σήμερα...

********

Εις Μνήμην

Χρόνε μασκαρά που σάρκινα κορμιά αφεντεύεις
και σαν παρέα σου σταθούν θέλεις να διαπομπεύεις.

Τα φέρνεις με ορμές και πάθη, με νιότη και με ρώμη,
μα μόλις δώσεις διαταγή χορεύει η Σαλώμη.

Παίρνεις τα πινέλα σου και ήλιους μουτζουρώνεις,
με ζάρες και ρυτίδες τα ρόδα μαραζώνεις.

Μια σε δίνες του έρωτα βάνεις να στροβιλίζουν,
μια ορθογώνια κουτιά εντός νεκροστολίζουν.

Χρόνε μασκαρά μπορεί τις σάρκες να αφεντεύεις,
μα έχουν μέσα τους ψυχές που αγέραστες ζηλεύεις.

Κι ένα μονάχα θα σου πω και είναι η ουσία
με αφθαρσία θα ντυθώ στη δεύτερη Παρουσία. 

ΖΑΪΚΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ. Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασε στην θεολογική σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έζησε Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη και στα Δερβενοχώρια. Κατοικεί μόνιμα στην γενέτειρά του Αλεξανδρούπολη. Αγάπησε την ποίηση από παιδική ηλικία, ενώ ασχολείται ενεργά με την συγγραφή ποίησης τα τελευταία τρία(3) χρόνια. 

Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά έντυπα και ηλεκτρονικά, καθώς και σε ανθολογίες.

Ακόμη έχουν απαγγελθεί σε ραδιοφωνικές εκπομπές και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.Είναι δημιουργός μιας ποιητικής συλλογής με τίτλο "ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ". Σήμερα εργάζεται ως πυροσβέστης στην Αλεξανδρούπολη.