"Παράπλευρες απώλειες " Ποίημα της Νίνας Αλέξη μεταφρασμένο στα Αραβικά από τον Abdallah Gasmi

Νίνα Αλέξη - Παράπλευρες απώλειες 

Ο δρόμος προς την Ιθάκη αγκάθια και πόνο γεμάτος
στον καμβά του μυαλού οι πόλεμοι θα’χουν τελειώσει
οι λαβωμένοι στρατιώτες τις πληγές μία - μία θα μαζεύουν
απ’τα βρώμικα λιμνάζοντα νερά, αιματωβαμένους δρόμους.
Όσοι αλώβητοι κατάφεραν να βγουν,
τις ουλές της ψυχής να επουλώσουν προσπαθούν,
μια ζωή να τις κρύψουν.

Γι αυτές κανένα φάρμακο, καμία γιατρειά,
βαθιά χαρακώνουν, αργά,
δεν αστοχούν, στο θάνατο οδηγούν.
Πόσο η τιμή μιας ζωής;
Πόσες τραγωδίες ακόμη θε να γράψεις
να κλείσει ο κύκλος του αίματος
του παρασκευασμένου θανάτου
στο βωμό της απληστίας των ολιγαρχικών;

Πόσες ακόμη ψυχές θ’ ακρωτηριάζονται
στους χωμάτινους δρόμους
βομαβαρδισμένων πόλεων
π’ άρωμα θανάτου σκορπούν,
μπαρούτι κι αίμα αναδύουν;
Για πόσους τ’ απώρθητα τείχη
φυλακή τους θα γίνουν;

Σκηνές τραγωδίας που εσύ έγραψες
εσύ σκηνοθετείς
με αθώα άβουλα πιόνια στην σκακιέρα
της απληστίας, παιδικές ψυχές.
Ν’ αφήνουν την τελευταία πνοή
σε θυμωμένες, αλύπητες θάλασσες
που πορφυρό χρώμα φορούν.
Χρυσόχρωμες ακρογιαλές σφύζαν από ζωή,
Τώρα νεκροκρέβατο γίνηκαν, ψυχές αγγέλων ξερνούν.

Σκοτώσατε τη νιότη, κι αυτήν ακόμη.
Ένοχη νοιώθω που εμφιαλωμένα όνειρα
μονοπωλούν τις αισθήσεις μου,
που σπαταλήθηκα σε ψεύτικες υποσχέσεις.
Ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους τη στερνή
στιγμή της ύπαρξής μου,
ξεφυλλίζω τις σκέψεις τους
στα βράχια της μνήμης, ανάμεσα
στις δολοφονημένες από ανθρώπου χέρι,
σάρκες.

Τόσο άδικη η μοιρασιά της Ζωής
οι ήλιοι αποκοιμήθηκαν για να μην ξαναξυπνήσουν
τον ουρανό μαύρη χλαμύδα σκέπασε
το αύριο ΘΑ δακρύζει για τα μελλούμενα.

(Νίνα Αλέξη, «Ανίν Ιξελά», Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2017) 

💛          💛          💛          💛

الخسائر الجانبية (نينا أليكسي ، أنين إكسيلا ، منشورات الإسكندرية ، أثينا 2019)

الطريق إلى إيثاكا مليء بالأشواك والألم

على قماش العقل ستنتهي الحروب

و سيلتقط الجنود الأسرى الجراح واحدا تلو الآخر

من المياه الراكدة القذرة والطرق الدموية.

أولئك الذين تمكنوا من الخروج سالمين ،

تحاول جروح الروح شفائهم ،

و الحياة إخفائهم.

بالنسبة لهم لا عالح ولا دواء ،

الحفر عميقا، ببطء ،

هم لا يفشلون ، هم يأخذون إلى الموت.

كم ثمن الحياة؟

كم عدد المآسي التي تريد كتابتها؟

لإغلاق الدورة الدموية

والموت المعد

على مذبح جشع للقلّة ؟

كم عدد الأرواح التي سيتم تشويهها

على الطرق الترابية؟

قصفت المدن

نشر رائحة الموت ،

البارود والدم آخذان في الانتشار

كم عدد الجدران التي ستصمد؟

هل سيسجنون؟

شاهد المأساة التي كتبتها

أنت توجه

بقطع بريئة عاجزة على رقعة الشطرنج

من الجشع ، أرواح الأطفال.

اترك آخر نفس

في البحار الغاضبة والقاسية

لترتدي الأرجواني.

و تنبض الشواطئ الذهبية بالحياة ،

صارت الان مدفنا ، وجفت بها روح الملائكة

لقد قتلت الشباب وهي ايضا.

أشعر بالذنب لأن الأحلام المعبأة في زجاجات

تحتكر حواسي ،

لاني اضعت في الوعود الكاذبة.

الاستماع إلى صراخهم من الصهريج

لحظة وجودي ،

وأنا أقلب أفكارهم

أتصفح أفكارهم

على صخور الذاكرة ، بين الاثنين

يد الإنسان المقتولة

واللحم.

اذا كان الظلم هو تقاسم للحياة

ستنام الشموس و لا تستيقظ مرة أخرى

وتغطي عباءة سوداء السماء

غدا سيبكي من أجل المستقبل.

ترجمة : عبدالله القاسمي

Μετάφραση -Abdallah Gasmi 

Το ποίημα είναι δημοσιεμένο εδώ:http://addiar.net/