ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ "ΠΟΙΟΝ ΑΝΤΡΑ ΧΑΣΑΜΕ?"

Πίνακας: Πωλ Ντελαρός 1833

Εκεί λοιπόν, στο σταυροδρόμι των γενεών, βρέθηκα χθες βράδυ με την παλιοπαρέα των φοιτητικών μας χρόνων, μαζί με μαμάδες και γιαγιάδες κάποιων κοριτσιών!

Τρεις διαφορετικοί κόσμοι γυναικών, να στροβιλίζονται ολόγυρα από μια φλογισμένη εστία, κάτω από τους ήχους μοντέρνων και παραδοσιακών εθίμων και ηθών!

Οι ηλικιωμένες, με του παρελθόντος τα καυσόξυλα να προσπαθούν τη δύναμη της παράδοσης να συντηρήσουν, για να μην στερηθούν τη θαλπωρή της μακάριας σιωπής τους.

Οι νεότερες, με γάργαρο νερό σε μια προσπάθεια να κατασβήσουν, αυτά τα παλιά είδωλα που ανέστησαν γενιές ολόκληρες γυναικών, ‘’κατ΄εικόνα και ομοίωση τους’’.

Και να΄την πάλι. Αυτή η απρόσωπη παλιά γυναίκα, η μεγάλη ‘’ανήλικη’’, η γλυκιά υποταγμένη στην ισχύ του αγροίκου τροφοδότη της, η αλλοτριωμένη μέσα από την ασημαντότητα του πνευματικού της κόσμου, να μην μπορεί να διανοηθεί, πώς η θυγατέρα της χωρίς ντροπή, απ΄ το κατώφλι της υποτέλειας δραπέτευσε, για τον ελεύθερο χώρο της χειραφέτησης και της ανεξαρτησίας.

-Αχ, τι κρίμα, τις άκουσα να ψιθυρίζουν. Κοίτα τώρα τη νέα γενιά. Άλλο εμείς εκείνα τα χρόνια!

Θυμάστε, πώς παραμερίζαμε κάθε προσωπική φιλοδοξία, για τον άντρα που αγαπούσαμε;

Ενώ τώρα αυτές, σήκωσαν το δικό τους μπαϊράκι…κρίμα, κρίμα, κρίμα!

Στο τέλος, δεν άντεξα κι εγώ.

Γιατί, ‘’κρίμα;’’, ρώτησα.

-Ε, τι γιατί, κορίτσι μου, είπε η πιο μεγάλη. Δεν λέω, μπορεί να μορφωθήκατε, να κερδίσατε θέσεις κι αξιώματα, όμως…χάσατε όχι μόνον τον άντρα, αλλά θάψατε μέσα σας και την γυναίκα. Ενώ εμείς…

- Μα φτάνει πια, φώναξα οργισμένα. Σπάστε επιτέλους την φθαρμένη βελόνα του γραμμοφώνου σας κι ακούστε προσεκτικά, τον αντίλαλο της δικής μας στερεοφωνικής λαλιάς!

Ποιον άντρα χάσαμε;

Μήπως τον άντρα δικτάτορα κι αφέντη;

Τον άντρα τροφοδότη και δυνάστη;

Τον αδύναμο στο φως της δύναμης,

τον δειλό στο φως του θάρρους,

ή τον απάνθρωπο στο φως της ανθρωπιάς;’’

Για ποιον τάχα να μιλάτε;

Για κείνον που σου έκοβε το νήμα της ζωής, αν δεν σε έβρισκε παρθένα;

Για τον άλλον που υποχρέωνε τη χήρα, να ανέβει στην πυρά μετά τον θάνατό του;

Μήπως αυτούς που σε χρησιμοποιούσαν σαν σκεύος ηδονής, χειροκροτώντας την παθητικότητά σου, σαν απόδειξη ηθικής;

Ή εκείνα τα κατάπτυστα ανδρείκελα που χειροδικούσαν πάνω σου, μπροστά στα τρομοκρατημένα μάτια των παιδιών;

Δέσμιες της υποταγμένης ανασφάλειας σας, για‘’τον άρτον ημών τον επιούσιον’’..…

Όσο για την γυναίκα, που υποστηρίζετε πως χάσαμε, ποιος σας είπε, ότι θηλυκό είναι μονάχα εκείνο που μπροστά στα γυαλισμένα πατώματα υποκλίνεται και όχι εκείνη η οντότητα που τους ναούς της Επιστήμης και της Τέχνης προσκυνάει;

Ποιος σας δίδαξε, ότι το πνεύμα, η χειραφέτηση κι η ομορφιά σε μια αρμονική συνύπαρξη, το κορύφωμα της τελειότητας δεν αποτελεί;

Σας ικετεύουμε λοιπόν και το δάκρυ της απόγνωσης σας στέλνουμε, εκλιπαρώντας εσάς, τις γυναίκες της παλιάς φρουράς, να μείνετε βουβές κι αμέτοχες στο δεσμωτήριο που σας έκτισαν, αφού δεν καταφέρατε από εκεί να δραπετεύσετε.

Με την πολύτιμη βοήθειά σας και την δική μας την πυγμή, όρκο βαρύ σας δίνουμε,

πως το αίμα της δουλικής σας κατάντιας, στις στεγνωμένες φλέβες σας θα μεταγγίσουμε!

Θαυμάστε το γοητευτικό όραμα της σύγχρονης γυναίκας!

Χειροκροτείστε τα αποκαλυπτήρια της αναγεννημένης προσωπικότητας, που με τα χέρια του ακομπλεξάριστου συντρόφου της δεμένα,

Το Δέος της ΑΝΘΡΩΠΟΣΥΝΗΣ, Ισότιμα Υμνούν!!!

ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ