ΝΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ "ΑΤΙΤΛΟ"

Φωτογραφία Ντίνα Γεωργαντοπούλου

Δε ξέρω πως φαντάζεσαι τη νύχτα
υπονοείς την ησυχία τσακισμένων τοίχων
που αφού στέναξαν στο χρωματιστό και το άχρωμο
των καλαποδιών του χρόνου
τα προσάρμοσες στο μέγεθος σου
κι αυτονόητο θεωρείται να αντέχουν το οτιδήποτε.
Υπονοείς πως είναι δεδομένη η νύχτα
το κρεβάτι ,το μαξιλάρι,λίγος σοφάς στο ταβάνι,
φτιάχνουν στο βάθος του τσιμέντου νησιά.και ξερονησίδες.
Οι ξερονησίδες είναι στη σκοτεινή πλευρά
του συρταρωτού τοίχου
που πυκνά συχνά στο αγκαθωτό κορμί τους
εκτελούνται ασκήσεις ετοιμότητας παντός τύπου
κάτω από πλήρη μυστικότητα,
όταν στην απέναντι όχθη χορεύουν μπάλο και αντικριστό
γνωστές και μακρινές φιγούρες.
Μπορεί να λες πως η νύχτα είναι μια ,δύο καρέκλες
που πεταμένα στέκονται ρούχα άδεια πάνω τους,
το άδειανό γενικά κι αόριστα
που φόβο προκαλεί ο προσδιορισμός του
δυο καρέκλες που μοιάζουν μία
-εδώ δε φταίς εσύ ειν΄το παιχνίδι των σκιών -
και ένα ποτήρι με ψηλά δέντρα ,
η τοποθετήση τους έγινε μετά από τη μελέτη
πως και τα δέντρα κοιμούνται τις νύχτες.
Κανείς δε μπορεί να καταλάβει
τον καλπασμό του χτες στο σήμερα
κι αργότερα στο αύριο,
στο εσωτερικό των τοίχων σου
πότε ανοίγει το δικό μου σου το παραθυρο.