ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΒΑΘΗ - ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Πίνακας: Odysseas Anninos

Δύο πρόσωπα μέσα στο ημίφως...

Δύο πρόσωπα μέσα στο ημίφως, σε έναν χορό αλληλοεξάρτησης και συναισθήματος.
Δύο στόματα, το κέντρο της ιστορίας, ο ένας να αναζητά την ουσία των λέξεων στα χείλη του άλλου.
Δύο καρδιές σε ένα πρελούδιο χτύπων και δονήσεων, να ζητούν την αποκορύφωση του έρωτα τους.
Δύο ζευγάρια μάτια, αχ δύο ζευγάρια μάτια να διαπερνούν τα κορμιά, να ζητούν άπληστα και ανελέητα να βρουν ψυχή, να γίνουν ένα, να φεγγοβολήσουν τα θέλω, να εξανεμιστούν τα πρέπει.
Ένα πάρε δώσε γλυκό και σκληρό συγχρόνως.
Πολλά διακυβεύονται σε αυτό το σιγομιλητό, είναι δώσιμο ψυχής με μόνη ουσία την υπέρβαση και αποτέλεσμα την αγάπη.
Ο χορός πότε εκμηδενιστικός πότε ολοκληρωτικός.
Ζητάει ανταπόδωση, χωρίς δειλίες και φόβους.
Είναι μόνο για θαρραλέους και υπερβατικούς, οι λιγόψυχοι αποσύρονται γρήγορα ή δεν συμμετέχουν καθόλου.
Θέλει όμως και γλυκύτητα, μαγεία, συντροφικότητα, θάλασσες και ακρογιάλια, φεγγάρι και ήλιο μαζί.
Θέλει αμοιβαιότητα, υπομονή και ωραίες προθέσεις.
Θάρρος, λογική αλλά και όνειρο μαζί. Τα θέλει όλα!!

7-6-2016

Πίνακας: Odysseas Anninos

 Όνειρο τα φιλιά... 

Όνειρο τα φιλιά , δύο χείλη σαρκώδη, του πάθους δυνάστες.
Μέσα από τις αραχνοΰφαντες βλεφαρίδες, τα μάτια,
πάνθηρες σκότους με φωτιά ακονισμένοι, λαμπαδηδρόμοι του κορμιού και της ψυχής.
Κάθε κύτταρο σε πρόκληση, έκρηξη ζωής, λατρείας.
Μέσα στην ολότητα του είναι της και είναι του, απεγνωσμένα αισθήματα κατάφορης έξαρσης, αχαλίνωτης έλξης.
Ένταση και γλυκύτητα. Πόθος κατάφορης επανάστασης.
Λατρευτικής ένωσης και αναδημιουργίας.
Δύο κορμιά λατρευτικά.
Σύμπλεγμα ενότητας, με αίσθηση στο άπειρο.
Ήχοι χαμένης λογικής και χάδια ουράνιας μαγείας
σε έναν πόλεμο ειρήνης,
αντίθεση και ομοιότητα.
Πόσο διαφορετικοί αλλά πόσο αναγκαίοι.

12-5-2016

Πίνακας: Odysseas Anninos

Μυρίζει γιασεμί και τζιράνι...

Μυρίζει γιασεμί και τζιράνι,
φύλλα γλυκά, ολόδροσο στεφάνι.
Η άνοιξη και το καλοκαίρι,
έχουν γλυκά πιαστεί στο χέρι.
Σε λίγο αποχωρούν,
με μια ανάμνηση από θάλασσα και πονηρό μελτέμι.
Γλυκές ορμές, αναπόλησης λιμάνι,
κύμα, γλάροι, παγωτό χωνάκι στο χέρι.
Ένα αγεράκι ντροπαλό,
με ροδαλά μαγουλάκια, παχουλό,
χαϊδεύει τα φύλλα, το ρίχνει στο χορό.
Και όπως θροΐζουν τα φύλλα από χαρά,
ένα σύννεφο κρύβει τον ήλιο,
του λέει γλυκά μυστικά.
Του μιλάει για βροχές
για νοτισμένη γη,
για χτύπους πάνω στο κεραμίδι, την σκεπή.
Ο μαντρότοιχος θα χάσει τα πλουμίδια,
θα πέσουν στο χώμα,
θα γίνουν τροφή στου νέου χρόνου τα καλούδια.
Και μερικά φύλλα το αγέρι θα τα στροβιλίσει,
θα τα πάει στην σκεπή,
στο δρόμο θα τα ακουμπήσει.
Η βροχή θα παίξει με αυτά,
θα κελαρύσει, θα τα στολίσει,
θα δώσει μυρωδιά, θα τα αναγεννήσει.
Ποταμάκια θα αρχίσουν να τρέχουν γοργά,
να θέλουν να ποτίσουν,
να φτάσουν στην θάλασσα,
να γίνουν φιδάκια τορνευτά.
Και τα χελιδόνια θα φύγουν,
θα πάνε σε μέρη μακρινά,
θα αποχαιρετήσουν τη γειτονιά,
θα δώσουν υπόσχεση ότι θα έρθουν ξανά.
Με μια άνοιξη στο πέταγμα και την καρδιά.
Η ημέρα έχει αρχίσει και μικραίνει,
η νύχτα τα καλά της φορεί και προσμένει.
Το αεράκι θα μεγαλώσει,
θα γίνει δυνατό, θα έχει ανδρειώσει.
Με πείσμα θα ρίξει όλα τα φύλλα χάμω
και με την στέγη θα δώσει αγώνα μεγάλο.
Θα τινάζει τα γυμνά κλαδιά στον τοίχο,
να δείξει ότι είναι ατρόμητο,
θα κάνει μεγάλο γδούπο και ήχο.
Θα σφυρίζει με όλη του την χάρη
και με τα παντζούρια θα τα βάλει.
Ομπρέλες θα παρασύρει,
πόρτες με φούρια μεγάλη και πάταγο θα κλείνει.
Θα διώχνει τα σύννεφα με αισιοδοξία,
θα φέρει τον ήλιο αλλά θα περιμένει τον χιονιά και τα κρύα.
Σε λίγο θα ξεμυτίσουν και τα σαλιγκάρια,
θα αφήσουν ασημένιες κλωστές,
θα κεντήσουν με λαχτάρα.
θα έρθουν και τα πουλιά από τα βουνά,
να προϋπαντήσουν του χειμώνα τα μακρινά χτυποκάρδια με μια αγκαλιά.
Καπνός θα βγει από την καμινάδα,
θα προσπαθήσει να φτάσει μέχρι τον ουρανό,
να κάνει μια βεραντζάδα.
Θα κοκκινίσουν μυτούλες,
σκουφιά, παλτά,
θα τρίξει το ξύλο από του τζακιού την φωτιά.
Η μάντρα θα μείνει γυμνή,
θα περιμένει το χάδι από τον ήλιο που θα έχει κρυφτεί.
Οι γάτες θα προσμονούν αρπαχτές για λίγο ήλιο,
θα τεντώνονται νωχελικά,
θα νιαουράζουν πονηρά.
Και το δέντρο θα χαϊδεύει με τα κλαδιά τον ουρανό,
γυμνά χέρια προς τις ηλιαχτίδες,
θα τις παρακαλά για φιλί γλυκό.
Φθινόπωρο χρυσαφί και πορτοκαλί,
μέλι στα χείλη και στην ψυχή.
Θα μυρίσει νοτισμένη γη.

2-9-2017

Πίνακας: Odysseas Anninos

Κλειστά τα μάτια... 

Κλειστά τα μάτια, βελούδινες βλεφαρίδες,
χαμένες στο όνειρο, μακρινές πατρίδες.
Μετάξι στο πύρινο να πέφτει στο δέρμα,
αλαβάστρινο χάδι, ανεπαίσθητο στην επιδερμίδα πνεύμα.
Αχνό χαμόγελο,στου αγέρα το νεύμα.
Φτερό αναπνοής να κουνάει τα δύο στήθη σαν καμπάνα υπεροχής,
ερωτική πανδαισία να αιωρείται και αυτή στης προσμονής την λατρεία.
Σταγόνες ιδρώτα, δροσιά σε λουλούδι,
να εξατμίζονται με της κάψας το πονηρό τραγούδι.
Τα χέρια σαν σε κούνια του απείρου,
να κρατάνε δύο μεταξωτά σχοινιά,
πρελούδιο ενός έρωτα του ονείρου.
Κρυμμένα του πάθους χαρτιά,
σώμα να αιωρείται στην καυτή ματιά.
Δόντια μαργαριτάρια αγκαλιασμένα από τα κόκκινα τα χείλη,
τρίζοντας να ροκανίζουν κάθε χρόνο σε αναμονή ενός ερχομού του Απρίλη.
Λουλούδια πεδιάδες, ολόκληρες χαράδρες,
όμορφα στολισμένες και μοσχομυρισμένες.
Υγρές από το νερό της ζεστασιάς,
από κάθε σταγόνα ομορφιάς.
Γυναίκα, μυρωδιές, γλυκιές αναμνήσεις του χθες.
Λόγια μουσική στην κάθε στιγμή,
υπαινιγμοί να αιωρούνται στην μεταξύ τους επαφή.
Πόδια καμπύλες να πατάνε με πείσμα,
να μπερδεύονται στα σεντόνια σαν άνθη σε καταιγίδες.
Νύχια βαμμένα πύρινα, φλογίτσες στο καμβά πάνω στο κρεβάτι,
άνθη λουλούδια στα βουνά, σε κάθε της χαράδρα, στο λιβάδι.
Μαλλιά μακριά να σε δένουνε,
να μην μπορείς να φύγεις,
να σε χτυπούν αλύπητα σε κάθε του κορμιού αγκύλη.
Ακατάσχετη επιθυμία, να τριβελίζει το κάθε κύτταρο με βία. Πόθος.

16-10-2016

Πίνακας: Odysseas Anninos

Άραγε τι να πω για το κάθε διαμάντι της βροχής....

Άραγε τι να πω για το κάθε διαμάντι της βροχής,
όπως έλαμπε από τις ηλιαχτίδες?
Παίζανε στο δέντρο της ευτυχίας,
εξιστορώντας πάθη και ιστορίες.
Διαθλάσεις, εκτροπές και ανακλάσεις,
λέξεις με ουσία,
ρίζες δυνατές γεμάτες από της αγάπης την επικυριαρχία.
Έλαμπε, έλαμπε όλο και πιο ισχυρά,
σταγόνες από το απόσταγμα του κάθε χτύπου,
της κάθε καρδιάς,
ιριδίζοντας στο κάθε στήθος, έξαψη χαράς.
Τα κλαδιά σαν φτερά από πουλιά εξωτικά,
πολύχρωμα και συναρπαστικά,
εικόνες από τον ρου της ζωής,
με αγκαλιές, χάδια και φιλιά.
Ένα τρυφερό μητρικό φιλί,
ένα του έρωτα λόγο, μια σκέψη αληθινή.
Και κάτω πύρινες παπαρούνες,
χείλη πορφυρά,
γιγάντιες νεραϊδένιες φιγούρες, πλάσματα εξωτικά.
Όλες οι γενιές σε μια ματιά,
χωρίς ο χρόνος να έχει ουσία,
μόνο το τι αισθάνεται η ψυχή,
ένα πέταγμα είναι η ζωή.
Κύματα, φωνές, γλάροι έτοιμοι για πτήση ονειρική ,
χρώματα με ένταση, στιχάκια ερωτικά,
χέρια ψηλά ικετευτικά.
Πως μπερδεύονται με τα σύννεφα,
σκορπώντας στον αγέρα μυρωδιές και τραγούδια αισθαντικά!
Κάτι από το παρελθόν, καμπύλες που ενώνονται πεισματικά!
Εξομολογούμενες ενοχές πριν την θεία κοινωνία, άφεση πραγματική.
Πόσα χρώματα άραγε έχει της ευτυχίας το κάθε κλαδί?
Όλες τις χαρές και τις λύπες,
στολίδι και φύλλα από την κάθε στιγμή.
24-2-2018