Πάνω από θάλασσες ανοίγω τα φτερά μου
πετώ σε μνήμες ζωντανές και λάθος χρόνο
κι όταν τα δάκρυα που έτρεξαν στεγνώνω
στον ουρανό σου ταξιδεύω τ' όνειρά μου.
Κι έτσι σ' αγγίζω όπως ποτέ δεν σ' έχω αγγίξει
και σε κρατώ σαν να 'σουν πάντα εδώ δικός μου
άγριο κύμα και παράπονο του κόσμου
δρόμος που κάποτε κρυφά είχα τραβήξει.
Γιατί σε νιώθω να χωράς σε κάθε λέξη
που 'χα πιστέψει πως ποτέ δεν θ' ακουστεί
κι ας έχω αφήσει στα ρηχά να βυθιστεί
ό,τι δεν μπόρεσε η ψυχή μου να τ' αντέξει...
Κατερίνα Καλαϊτζάκη
Φωτογραφία : Κατερίνα Καλαϊτζάκη
Πάντα μας αγγίζει η γραφή σου! Μπράβο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή