Ποτέ δεν ήμουν ελεύθερο πουλί.
Μόνο η ελπίδα μου
φτερούγιζε έξω
στην ομορφιά της φύσης
ενώ μαζί της ανάσαινα κι εγώ.
Όταν κάποτε
μου ξεκλείδωσαν το κλουβί
τρόμαξα στο άγριο κάλεσμα
γι’ αυτό και κούρνιασα
βαθύτερα στο κελί.
Προσπάθησα να μην ακούσω
τον σπαραγμό της καρδιάς
έκλεισα τα μάτια
στα χρώματα της Ίριδας
προσποιήθηκα πως ζω.
Τα πετούμενα τ’ ουρανού
έβλεπαν πώς ο φόβος
ήταν ο νέος μου
βολεμένος συγκάτοικος.
Το μητρικό ένστικτο
άνοιξε το δρόμο της διαφυγής.
Τα μικρά μου
εκεί έξω
με χρειάζονταν.
Ξύπνησα από το λήθαργο
ζύγιασα τα φτερά μου
ξανοίχτηκα στην αγάπη.
Κάθε φορά
που ο φόβος με τραβούσε πίσω
από τη χρυσή αλυσίδα στο πόδι
αγνοούσα την πληγή
έπαιρνα τα μικρά στην πλάτη
σεργιάνι να τα πάω.
Φτερούγισμα ψυχής
στην πράσινη ελπίδα
και το απέραντο γαλάζιο
εκεί όπου
το τραγούδι του ήλιου
παρηγορεί τις λαβωμένες καρδιές.
Τσαμάκη Βασιλική
Δεύτερος έπαινος 6ος Διαγωνισμός Ποίησης bonsaistories
Ευχαριστίες
Το ποίημα αξιολογήθηκε βάσει της βαθμολογίας της Επιτροπής με συντελεστή βαρύτητας 80% και ψηφοφορίας κοινού 20%.
Ευχαριστώ πρωτίστως το σύζυγό μου για τη στήριξη.
Στους συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και αναγνώστες μου οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς! Για τα συγκινητικά σχόλιά τους, για την ψήφο και τη δύναμη που μου δίνουν να συνεχίσω.Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον αξιόλογο φίλο και λογοτέχνη Μπάμπη Αμανατίδη, ο οποίος συνέβαλε στην τελική διαμόρφωση του εν λόγω ποιήματος. Κυρία Γεωργία Κοτσόβολου με τιμήσατε με σχόλιό σας και σας ευχαριστώ ομοίως! Όλες τούτες οι πηγαίες εκδηλώσεις είναι φτερουγίσματα της ψυχής!
Τσαμάκη Βασιλική
Η εικόνα είναι από pixabay.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου